Herkesin her şeyden hemen bıktığı, zoru görünce başka yola saptığı bir ortamda; kendilerine büyük miktarda para kazandırmayan ve kısıtlı bir kitleye ulaşan bir müziği 46 yıl boyunca yapmak için ya mazoşist olmanız ya da bu müziğe hayatınızı adayacak düzeyde bağlı olmanız gerekir. Gallagher kardeşlerin 46 yıldır metal yapıyor, metal için yaşıyor olmaları gerçekten hayran olunası, şapka çıkartılası bir durum.

Biri 60 biri 61 yaşında olan Gallagher’lar, 1999-2010 arasındaki albümsüz dönemi saymazsak seksenlerin başından beri sürekli bir şeyler üreten, uğraşan didinen ve gerçek anlamda metal savaşçısı olarak nitelenebilecek insanlar. Bu albüm öncesinde aralarına aldıkları davulcu Mike Heller’ın enerjisinden de yararlanarak 2020 yılında çıkarabilecekleri en ateşli, en cayır cayır albümü yaratmayı başarmışlar.

Vokalist/basçı John Gallagher konuyla ilgili olarak bu albümü “biz bunu yapıyoruz, peki ya siz?” türü bir meydan okuma olarak gördüklerini söylüyor. Bu albüm için 30-40 şarkı yazdığını ifade eden Gallagher, aralarından en coşkunlarını seçerek “Metal City”ye hayat verdiklerini de ekliyor. Bu niyeti albümü dinlerken net şekilde görmek mümkün.

Grup “Metal City”nin baştan sonra enerji dolu, adrenalin deposu bir albüm olması için elinden ne geliyorsa yapmış. Heavy metalin ateşi, speed metalin yırtıcılığının yanına zaman zaman KREATOR’ı dahi akıllara getiren thrash soslu rifler eklemiş.

RAVEN bununla da kalmamış ve “Yaş 60 iş bitmemiş” dedirtmek için albümün patır kütürlük dozunu artırdıkça artırmış. Normalde bu yaşta insanlar tarafından yapılan bu tür bir albümden beklemeyeceğiniz düzeyde ekstrem davul kullanımları bunlardan biri. Albümü ilk dinlediğimde, bir hoşluk olsun diye “Top of the Mountain”ın birkaç yerine minik blast beat’ler koymuşlar diye düşündüm ve “haha, iyiymiş” diye aklımdan geçirdim. Ama sonra baktım adamlar hevesli gibi pek çok şarkıya blast beat koymuşlar. 1974’te kurulan, 40 yıldır albüm çıkaran bir grubun ellerindeki fırsatları kullanması ve minik detaylar da olsa müziğini zenginleştirme yoluna gitmesi gerçekten övülesi bir şey.

“Metal City”, adından da anlaşılacağı üzere bu müziğe duyulan aşka ve tutkuya yönelik bir kutlama amacı taşıyor. İçinde Lemmy için bir tribute da var, gezegenlerin çarpışması da var, Gallagher’ın dillendirdiği üzere ilk şarkıda Game of Thrones referansları da var. Grup belirli bir şeye bağlı kalmadan hem kendisi eğlenmiş hem de dinleyicileri olabildiğince çok eğlendirmeyi ve gaza getirmeyi amaçlamış.

Ne var ki bu eğlendirme vurgusu, metali kutlama durumu ortaya eğlence, geyik, mizahla dolu bir parti albümü de çıkarmamış. “Metal City” gayet sağlam riflerle dolu, hiç öyle hafife alınmaması gereken bir metal albümü. Çeşitli yorumlarda albümdeki besteciliğin eleştirildiğini ve “Metal City”nin bir yere varmayan şarkılar içerdiğine yönelik söylemlere yer verildiğini gördüm. Böyle bir şeye katılmam mümkün değil, zira grup 3,5-4,5 dakika arası şarkılarla, üretebildiği maksimum (ve üst düzey) ateşi ve gürültüyü sunarak gayet keyifli bir albüm ortaya çıkarmış.

“Metal City” gerçekten de üzerine derin tahliller yapmayı çok da gerektirmeyecek şekilde %100 içten, %100 tutkulu bir metal gösterisi şeklinde başlıyor ve bitiyor. Neredeyse yarım asırlık mücadelelerini, ayakta kalma çabalarını ve vazgeçmeyişlerini düşününce; bu adamları sadece bu çabalarından dolayı saygıda kusur etmemek veya eski toprak muhabbeti yapmak için değil, onlara hayran olmak ve içlerinde yanan metal ateşini hissetmek için dinleyin, çünkü onlar belli ki her koşulda yollarına devam edecekler.

Bunu yapan pek kimse kalmadı, hazır fırsat varken kıymetini bilelim.