ismail vilehand

Kimi gruplar var; misal çok iyi yapılmış bir şeyi taçlandırarak, orijinalliğini bozmadan üstüne koyarak devam eden, icra ettiği türü daha yüksek seviyelere çıkartan ve dâhil olduğu türü yücelten iddialı gruplardan bahsediyorum. Örnek vermem gerekirse en kafaya “The Black Dahlia Murder” yazabilirim. Çünkü adamlar 90’ların ikinci yarısı itibariyle palazlanan ama 2000’lere girince bu kısacık sürede, lüleden emdiren KUNTİ’lere dönüşen KUNEK’lerin eline kalmış bir müzik türünü gerçek ekstrem müzik seven metalcilere geri teslim ettiler. “At the Gates”in geri dönüşü ile birlikte “The Black Dahlia Murder’ın” varoluşu en kral ekstrem metal sevenlerin tekrardan yüzleri kızarmadan “Biz melodik death metal seviyoruz.” demelerini sağladı. Bu bence hem müzik türünün geneline, hem de dinleyicilere büyük bir hizmet oldu.

Fakat bazı gruplar var ki, hem türü yaratıp hem de üstüne koyup geliştirerek 40. yılına bir kala, hala katliam yaratabiliyorlar. Asıl konumuz olan “Napalm Death” bunlardan biri. Hatta bu konuda en başta gelen grup. 40 seneye yaklaşan müzikal yolculuklarında belirli biz çizgide devam ettiler, asla taviz vermediler. Arada müzikal değişimleri oldu ama yarattıkları tarzın içinde bir şekilde türün amiral grubu olma şerefini asla bırakmadılar ve hala aynı kalitede devam ediyorlar.

“Napalm Death”i ben kendimce farklı dönemlere ayırıyorum. 1987 – 1988 (“Scum” – “From Enslavement to Obliteration” arası) fazlaca punk ama metalcilerin de dikkatini çekebilecek yeni ekstrem müzik türünün doğuşu, 1990 – 1994 (“Harmony Corruption” – “Fear, Emptiness, Despair” arası) o dönem çalıştıkları isimler sayesinde death metal ile temasa geçerek yükselişe geçmeleri, 1996 – 2002 (“Diatribes” – “Order of the Leech” arası) dönemi fena olmayan ancak ortalama albümler yaptıkları duraklama devri, 2005 – 2020, yani günümüz (“The Code Is Red… Long Live the Code” – “Throes of Joy In The Jaws Of Defeatism” arası) ise yeni bir tür yaratan, müzik tarihine şekil veren grubun şarap misali yıllandıkça daha da mükemmelleştiği ustalık dönemi.

Farklı “Napalm Death” elemanlarının 2000’ler başı dönemde verdikleri röportajlarda belirttikleri üzere İsveç’ten çıkıp, kendi yarattıkları türe devasa bir sıçrama yaptıran efsanevi grup “Nasum” ile kanka olmalarından sonra vites attırma kararı almalarıyla birlikte olgunluk dönemlerinin ilk mükemmelliği olan ve nefes kesen “The Code Is Red… Long Live the Code” adlı albümü ile birlikte, son 15 yıldaki korkunç “Napalm Death” çıldırmasının startını verdiler.

Özellikle Shane Embury “Nasum” ile tanışınca “Lan biz çok mu sakinleştik?” diye sormuş kendine ve az önce de bahsettiğim gibi 2005 sonrası aklını kaybeden, amansızca kuduran yeni ve olgun “Napalm Death”i başlatarak, şu an konumuz olan “Throes of Joy In The Jaws Of Defeatism”e kadar gelmemize mantıken ve icraat olarak ön ayak oldu diyebiliriz. Bu adamın “grindcore” dendiği vakit mantar gibi her köşeden fırlaması, bu yıl çıkan muhteşem “Venomous Concept” albümü ile tekrar tescillendi zaten.

Kendisini ne alakaysa “Nasum – Scoop” klibinde bile görebilirsiniz. Çünkü ekstrem müzik ile bir alakanız var ise “Shane Embury” sizi bulur ve hayatınıza girer. Eğer enstrüman çalıyorsanız komple yandınız, çünkü hemen sizinle bir proje başlatır. Bundan kaçmanız imkânsız, çünkü adamın huyu bu.

“Throes of Joy In The Jaws Of Defeatism” az önce bahsettiğim çıldırmanın son ayağı. Albüm çıkmadan önce belirttikleri üzere deneysellikler içerse de, gözlerinizi kapayıp bu albümü dinlediğinizde sonsuz “Napalm Death” öfkesini iliklerinize kadar hissediyorsunuz. Sertlikten en ufak bir taviz yok.

5 sene önce çıkan “Apex Predator – Easy Meat” albümünde ilk fark ettiğim ancak devamı ne derece gelir bilmediğim Barney Greenway – Mitch Harris vokal atışmalarının tarihe karışması tescillenmiş oldu. Uzun yıllarca çift vokal gibi ilerleyen grupta ilk defa bu kadar tek vokal hâkimiyeti gördüğümü söyleyebilirim. Koro vokalleri saymazsak Barney Greenway kendi oyununu oynuyor. Mitch Harris kısımları ise albümün genelinde çok kısıtlı, koro ve haliyle “scream” kısımlarda devreye giriyor. Eski şarkılardaki kadar “aha Mitch Harris geliyor diyemiyoruz ama yine de kendisi yeteri kadar sahada boy gösteriyor.

Belki de müzikten daha önemli olan kısım ise “Napalm Death”in bizim söylemek isteyip de söyleyemediklerimizi, duymak istemeyenlerin kulak zarlarını yırtarcasına söylüyor olmaları. Albümün ana teması olan “öteki” olmak ve aynı fikirde olmayan kişilerin insan yerine bile konulmaması kısmı zaten bizim her gün, her saat yaşadığımız bir durum olması açısından bu korkunç coğrafyanın bireyleri olarak, bu albüm ile ciddi bir duygusal bağ kuracağımızı düşünüyorum.

“Napalm Death” tarihi boyunca hep en iyileri ile hatasız çalıştığı için, işin mutfak kısmından bahsetme gereği duymuyorum. Mix, mastering, hangi enstrümanı ne derece duyduğumuz gibi ayrıntılara girmeye gerek yok çünkü hepsi kusursuz. Deneysel kısımlar ise gayet ayarında, klasik “Napalm Death” kimyasını bozmayan seviyede, gayet işi tatlandıran, kafasının peşinde koşan dinleyicilere çok ciddi “Swans” ve “Neurosis” zevki veren, minimal kısımlar. Yani sonuç olarak hala bildiğimiz taş gibi NAPALM DEATH var sahada.

Finale gelirsek “Apex Predator – Easy Meat” ve “Utilitarian”dan bir tık daha iyi, “Time Waits for No Slave” ile kafa kafaya güzellikte ama daha fazla farklı tat barındıran bir albüm olduğunu düşünüyorum. Bu adamlar hayatta olduğu sürece benzer kalitede albümler illaki gelecektir. “Napalm Death” büyük bir marka, ekol ve hayat duruşudur. Kendilerini en son 2015 yılında Avrupa’daki devasa bir metal festivalinde canlı izledim ve moshpitte tepinirken çok sevdiğim “Devourment” şapkamı kaybettim. Shane Embury ile denk gelirsem “Sizin yüzünüzden en sevdiğim şapkam kayboldu.” diyeceğim ve ertesi gün Pasifagresif haber köşesinde “Shane Embury ile ismail vilehand’den yeni proje.” diye haber göreceksiniz.