Doksanların ilk yarısında gizemli, sembolizm odaklı, ezoterik ve okült temalarla bezeli, büyücülü müyücülü başladığı kariyerini yıllar içerisinde daha et kafalı bir yere doğru sürükleyen Kanadalı KATAKLYSM’le birlikteyiz bugün. Kapaklarına baktığımda aklıma direkt olarak “dünyanın zevk sahibi olmaktan en uzak grubu” ifadesi gelen KATAKLYSM, adını geniş kitlelere duyurmadan önce yaptığı özel albümlerle değil, adını duyurduktan sonra yaptığı ortalama albümlerle parladı nasıl olduysa.

1995’ten bu yana her 1, 2 ya da en fazla 3 senede bir çıkardıkları albümlerle tutarlı ve istikrarlı çizgisini koruyan grup, müzikal karakterini değiştirdiği bazı mihenk taşı albümler dışındaki diğer albümlerinde genelde hep benzer çizgiler izledi. Death metalin daha çirkin taraflarından yola çıkıp melodikleştirdikleri tarzları zaman zaman ortalamanın biraz üstü, zaman zamansa bildiğin sıkıcı işler şeklinde karşımıza çıktı ve üretkenlik konusunda hakkını vermemiz gereken grup bugünlere geldi.

“Shadows & Dust” ve “Serenity in Fire” zamanlarındaki death metal hitleri sayesinde kitlesini genişleten ve akabinde tüm festivallerin aranılan grubu olan KATAKLYSM, müzikal perspektifte en büyük sıkıntısını akılda kalıcılık konusunda bocaladığını hissettiren nispeten statik beste tarzı ve rif yazım tarzıyla gösterdi. Zaman içerisinde dinleyiciler de grubun böyle bir derdi olmadığını anlayınca KATAKLYSM olduğu gibi kabul edildi ve en azından kendi adıma “üç albümlerinden biri ortalamayı aşsa yeter” gibisinden bir yere konumlandı.

“Unconquered” KATAKLYSM’in aralara giren müzikal mihenk taşı albümlerinden biri mi, ortalamayı aştığı çalışmalarından biri mi, bundan az sonra bahsederiz. Albümün KATAKLYSM açısından önem taşımasını ve önceki işlerinden farklı bir yerde durmasını sağlayan başlıca konu, grubun bu albümde 7 telli gitara geçmiş olması. 7 telli gitar biraz alengirli bir konu.

Şöyle ki, eğer bu enstrümanı beste ve rif yazma tarzınıza bir şeyler katmak için verimli kullanabilirseniz elbette ki gayet iyi sonuçlar alabilirsiniz. Ancak 7. tel sadece sertliği artırma aracı olarak görülürse ve boş basılan 7. telin gog gog gog’lu groove unsuruna âşık olur ve bunu ikide bir kullanırsanız, müzik bir anda death metalin alengirli ve çetrefilli karakterinden çıkıp bir nevi perküsyon vazifesi görmeye başlayabiliyor. Bunu djent olsun, nu metal olsun, groove metal olsun pek çok türde gördük, görüyoruz. “Unconquered”da KATAKLYSM bu duruma tamamen kapılıp albümü tamamen konserlerde adam zıplatma şölenine çevirmemiş olsa da bazı şarkılarda fazlasıyla düz, sadece 7. tel gog gog’una yaslanan rifler gördüğümüzü de söyleyebilirim.

Bu durumun yerinde kullanıldığı daha büyük kısımda ise KATAKLYSM’in hem kendi karakterini yansıttığını hem de AT THE GATES temelli, yer yer IN FLAMES’in sert tarafına ve THE BLACK DAHLIA MURDER kimliğine büründüğü olaylara girdiğine tanık oluyoruz. IN FLAMES deyince pek çoklarının aklına gelen kekremsi tadı şimdi yavaşça yere bırakın, çünkü “o tarz” bir IN FLAMES’ten elbette ki bahsetmiyorum. “The Way Back Home”un 1.31’inde başlayan kısım türünde şeylerden, yine sert ama melodik dip notalar barındıran şeylerden söz ediyorum.

Bu sertlik, kodu mu oturtanlık içerisinde en enteresan şey ise KATAKLYSM gibi nispeten “düz” bir grubun albümün, “Unconquered”daki en değerli anlardan bazılarını albümün en hisli şarkısı olan “Icarus Falling”de sergiliyor oluşu. Sopayla at ölüsü döven karakterde bir müzik yapan KATAKLYSM’in piyanoya miyanoya bulaşması her ne kadar bir yağlı güreş pehlivanının boş zamanlarında origami melek, kedi yavrusu, kelebek figürleri yapmasına benzese de grup bu şarkının altından öyle ya da böyle kalkmayı başarmış. Daha da enteresanı, albümü kapatan “When It’s Over”da da KATAKLYSM’i yine kendisinden sıkça görmediğimiz şeyler yapıyor ve araya klavye destekli bir nakarat sıkıştırarak biraz olsun farklı bir dinamik katmayı başarıyor.

Bu anlattıklarım elbette ki öyle atla deve şeyler değil, ancak KATAKLYSM’in bunca yıldır kendisinden sıkılmamasına hayret ettiğim genel yapısı içerisinde, en azından bahsedilmeyi hak edecek şeyler. Yoksa grup yine tembel tembel rifler yazıyor, yine “Sevgili Tanrı, düştüğüm yerden ayağa kalktım, terk edildim, şimdi beni duyabiliyor musun? Ben umutsuzluk getiriyorum, soğuk hava getiriyorum, bu tıpkı senin gibi ölen bir günahkârın ruhu” gibisinden sözler yazmayı sürdürüyor.

KATAKLYSM “Ben umutsuzluk getiriyorum, soğuk hava getiriyorum” diyerek sadece canı istediği zaman çalışan Çin malı bir klima olduğunu mu anlatmaya çalışıyor bilemem ama insan 25 yıllık bir gruptan çeşitli konularda daha fazlasını bekliyor.

Yazıda vurguladığım üzere KATAKLYSM her attığını vuran bir grup değil. Kendilerini 17-18 yıldır dinleyen bir insan olarak ben KATAKLYSM’in bir çılgınlık yapıp üç, hatta dört albümde bir iyicene bir iş sunmasına ve benim de buna olumlu anlamda şaşırmama razıyım. Bu hissi en son 2013’te çıkan “Waiting for the End to Come”da yaşamış ve albüme iyice bir not vermiştim. “Unconquered” bu iniş çıkış trendinin zirve noktalarından biri değil, ancak “Meditations”dan da “Of Ghosts and Gods”dan da iyi bir albüm. Daha fazlası var mı, bence yok. Yine de en azından bundan sonrakinin daha iyi olabileceğine dair de küçük ışıklar, minik mumlar yakıyor; olmaz olsun böyle albüm falan dedirtmiyor.