Pasifagresif’in hayatıma olan binlerce etkisinden biri de zamanın ne kadar inanılmaz bir hızla akıp gittiğini bana göstermesi. Şu site için binlerce kritik yazmış bir insan olarak bazen bir grubun yeni albüm haberini gördüğümde “aaa ne çabuk” diye şaşırıyor ve akabinde önceki albümün 3-4 sene önce çıktığını görüp gözyaşlarıma hâkim olamıyorum. “Ulan ne ara geçti o kadar zaman” diye düşünmeye kalmadan grubun sonraki albüm haberini veriyor, sonra birden kendimi o albüm sonrasında grupla röportaj yaparken buluveriyorum. Bu da nereden baksanız toplamda 5-6 yıl gibi bir şeye tekabül ediyor, insanı aptal ediyor.

Şu anda incelemekte olduğum DUMAL, en fazla 1-1,5 sene önce ilk albümünü yazdığımı sandığım ABD’li bir black metal grubu. Tabii sanmak bir şey ifade etmiyor, zira grup “The Lesser God” adlı ilk albümünü ta 3,5 yıl önce çıkarmış… Vallahi metal diye, gitar diye, aksak ritim bilmem ne diye gençliğimi tükettim bu sayfalarda. Olmaz olsun böyle metal. Yok lan şaka, her türlü süper olay.

Adını Fransız şair Baudelaire’in “Les Fleurs du Mal” (Kötülük Çiçekleri) adlı şiir kitabındaki “du Mal”den (“of Evil”) alan ABD’li black metal grubu DUMAL’in 2017’deki nefis “The Lesser God”ın ardından çıkardığı ikinci albümüyle birlikteyiz bugün. İlk albümde MGŁA, DRUDK, UADA gibi gruplara yakın duran bir iş sunan DUMAL bakalım aradan geçen 3 yılda kendisine neler katmış, ne hâle gelmiş.

Öncelikle DUMAL’in ABD black metali sahnesinin son dönemdeki önemli isimlerinden biri olma potansiyeli taşıdığını söyleyerek başlayalım. Müziği dinlerken grubun İskandinav olmadığını az çok kestirmek mümkünse de DUMAL’in ne yaptığını bilen bir grup olduğunu rahatlıkla söyleyebiliriz.

“The Confessor”daki DUMAL’i dinlediğimde gözümün önüne ne MGŁA ne de DRUDK geliyor. Burada yapılan şey çok net bir TAAKE karakteri taşıyor ve beri yandan bir miktar UADA, bir miktar DJEVEL, bir tutam da Fransız dokunuşu şeklinde devam ediyor. Baştan sona tarama melodiler üzerinden ilerleyen müzik bu hâliyle pek de çerçeve dışına çıkma niyeti taşımadığını gösteriyor. Standart black metal nota bileşimlerini pastoral bir karakterde sunan DUMAL’in müziği, aslında böyle bir amaç taşımasa da biraz çayıra çimene yakın bir black metal ihtiva ediyor.

Albümü dinlerken bahsettiğim bu orman havasını yer yer almanız kuvvetle muhtemel. Bilhassa “Unrealized Dreams”de falan bariz bir TAAKE atmosferi var ve grubun sözünü ettiği karanlık temalar bu anlarda biraz kırılıyormuş izlenimi veriliyor. Albümün cehennemî karanlığa, itliğe kopukluğa en çok yaklaştığı anlar “Ossuaric Inversion”da görülüyor ve bu şarkı özelinde akıllara TJUDER’inden URGEHAL’ine, soft bir DARK FUNERAL’dan doksanlar ortası SATYRICON’a kadar pek çok şey gelebilir. Bununla kalsa yine iyi, grup hemen sonrasındaki son şarkı “Amalgamation: Time, Space, and Circumstance”ta ise iyicene ferah bir ortam yaratıyor ve neredeyse IMPERIUM DEKADENZ benzeri geniş geniş, havadar olaylara yelken açıyor. Bu durum albümün tutarlı bir karakter benimsemesinin önüne geçiyor gibi gözükse de DUMAL’in black metali geniş çerçevede ele alması bence şikâyet edilecek bir şey değil.

“The Confessor” tüm bu özellikleriyle ayıracağınız 44 dakikayı hak edecek, ancak sizi yerinizden zıplatmayacak bir albüm. Black metal seven herkes mutlaka baksın diyor muyum, demiyorum. Bu sene içinde nasıl manyak black metal albümleri çıktığını düşünürsek, DUMAL bana kalırsa ortanın az üstü bir iş yapıyor ve sadece “aynen devam” dedirterek geleceğe umutla baktırıyor.