ismail vilehand

Sene 2020. Günümüzde metal grupları belirli şeyleri, belirli şeylerin üzerine katarak, ellerinden geldiğince özgün icraatlar yapamaya çalışıyorlar. Yapabileceklerinin büyük bir kısmı hali hazırda yapıldığı için, grupların hareket alanları 25-30 önceki kadar geniş değil. Bu yüzden çok fazla “X worship” grup çıkıyor veya “X worship” olmasa bile son Gaerea albümü “Limbo“da görüldüğü gibi insanlar çılgınlar gibi albümün tarzını ve sound’unu belirli bir şeylere benzetmeye çalışıyor ve benzer işleri de aynı şeyler ile karşılaşıyoruz ki bu çok normal. Günümüz sıfırdan bir şeyler yaratma devri değil, geçmiştekilerin füzyonundan en iyi sonucu yakalama devri.

Asıl konumuz olan “Volturyon” ise kuruluşundan beri “Cannibal Corpse” öğretisini komple benimsemiş ve yanına az da olsa Avrupa death metali katmış, hiç orijinal olmayan ama köpek gibi iyi müzik yapan bir grup. Kendi sınırları içinde yapılabilecek en yaratıcı besteleri çok güçlü bir sound ile icra ederek, diğer piyasada eriyen taklitçi gruplardan biri olmadıklarını kanıtlayarak çok ciddi fan kitlesi edindiler. Az sonra bahsedeceğim dördüncü albümleri olan “Xenogenesis” dâhil asla ortalamanın altına düşmeyen, türü sevenleri zevkten kudurtan bir grup “Volturyon”.

Öncelikle “Volturyon” bu albümde geçmişten farklı neler yapıyor onlarla başlayalım. Grubun önceki albümlerinde olan ve çok fazla yoğun olan “Cannibal Corpse” worship kısmında epey bir kısılmaya gidilmiş. Yine “Catharsis” gibi komple orta dönem “Cannibal Corpse” fırlaması şarkılar yok değil ama grup vokalist değişikliği ile kısmen daha özgün ve “Groovy” bir hale bürünmüş.

“Groovy” derken, son dönem “Decapitated” tarzı bir groove havadan bahsediyorum. Albümün açılış şarkısı “Bloodspattered Banner” zaten bu bahsettiğim groovy havanın albüm genelinde hissedileceğinin habercisi oluyor. Devamındaki şarkılar ise bunu dibine kadar destekliyor.

Bir önceki “Volturyon” albümü olan “Cleansed by Carnage” ile harikalar yaratan, ancak “October Tide” adlı gevşek ve ağlak grubun vokalisti Alexander Högbom yerine bu albümde Mikko Voutilainen adlı bir cengâver bulunuyor. Bu arkadaşın varlığı grubun müzik tarzını ciddi biçimde değişime uğratmış. Orta dönem “Cannibal Corpse” odaklı müzikten çıkıp, halen orijinal olmayan ancak farkı birçok etkileşim barındıran, sürpriz bir tarz benimsemişler. Ve cidden çok iyi yapmışlar. Çünkü aksi taktirde kısır döngüye girmeleri garantiydi.

Maç anlatan spiker misali şarkı içeriklerine girmeden, bu kısmı hızlı geçmek istiyorum. “Volturyon” düz, tavizsiz, köpek gibi ama dinleyiciye yeni bir şey katmayan şahane bir death metal yapıyor. Eski işlerine nazaran çok daha az “Cannibal Corpse” taklitçiliğine girerek, farklı etkileşimler üzerinden katliama devam ediyor.

Albüm ile alakalı negatif eleştirime gelirsek; Spotify için konuşuyorum, şarkı aralıkları o kadar uzun ki, şarkı geçişlerinde “lan acaba internet mi kesildi?” diyorum. Albüm süresi uzasın diye mi böyle yaptılar bilemiyorum ama şarkı arası boşlukları ciddi can sıkıcı. Albümü dinlerken baya bir sövüyorum bu konuya.

Hadi bakalım, sonuca gelelim madem. Sonuç şu; “Xenogenesis” çok iyi bir groovy death metal albümü. Türe meraklı dinleyicilerin epey eğleneceği, bizim burada neden bahsettiğimizi anlamayanların ise keyifli zaman geçireceği bir death metal tecrübesi. Büyük hayallere kapılmadan Amerika-Avrupa harmanı death metal dinleme niyeti olan herkesin donunda bir takım zevk sıvısı bırakması kaçınılmaz bir albüm. Ayı gibi tüketiniz.