Kadın vokalisti olan metal grupları konusunda biraz mızmız, daha doğrusu seçici bir insanım. Bunun başlıca sebebi senfonik metale gönül vermemiş bir insan olmam ve opera tarzı vokalleri metal içerisine yakıştıramamam. Kadın vokalisti olan death metal gruplarını, böğüren kadınları bir kenara ayırırsak, yoğun şekilde dinlediğim son kadın vokalli albüm SINERGY’nin 2002 çıkışlı leziz albümü “Suicide by My Side” olabilir. O zamandan bu yana dinlediğim onlarca kadın vokalli grup, hatırladığım kadarıyla hep ekstrem işler yapan ya da böğüren gruplar. Misal Angela Gossow’un ARCH ENEMY’yle olan ilk albümü “Wages of Sin”e bayılırım. He ne kadar Johan Liiva’cı olsam da Gossow’un “Enemy Within”in girişinde “Dark thoughts rise up” diye girdiği anda tüylerimin nasıl ürperdiğini ben bilirim.

Bugünkü konuğumuz UNLEASH THE ARCHERS doğal olarak vokalisti Brittney Slayes ile öne çıkan bir grup. Burada iyi olan taraf Slayes’in bu öne çıkışı imajıyla değil tamamen sesiyle yapıyor oluşu. Yazıya böyle girince grupta kadın vokalist oluşuna büyük önem veriyormuşum gibi gelebilir, ancak bu konu benim için biraz sıkıntılı olduğundan ilk andan vurgulamak istedim. Slayes ve UNLEASH THE ARCHERS bu noktada bana büyük bir iyilik yapıyor ve 2002’den bu yana böğürme içermeyen kadın vokalli bir grubu defalarca dinleme zevkini yaşatıyor.

Adını sık sık duyduğum ancak yakın zamana kadar tanışma şansına erişemediğim Vancouverlı grup UNLEASH THE ARCHERS power metal, melodik death metal, progresif tınılar, modern yaklaşımlar gibi pek çok şeyi bir potada eriten capcanlı bir müzik yapıyor. Şimdi gelin son bir haftada en az 30 kez dinlediğim “Abyss”te ne var ne yok bakalım.

Her şeyin öncesinde albümde kusursuz bir vokal performansı var. Slayes sadece çığlıklar, üst oktavlar, kadın sesinin dokunabileceği noktalarda değil, peslerde de son derece yerinde işler yaparak müziğin dinamik yapısını destekliyor. Bu sayede arkadaki cayır cayır metali her an destekleyen bir vokal kullanımı ortaya çıkıyor ve ortalık şenlendikçe şenleniyor. Bunun yanında “Abyss”te yine kusursuz bir gitar ve davul kullanımı var. Adamlar ve kadın albüm boyunca gövde gösterisi düzeyinde bir müzisyenlik sunuyorlar ve değişken yapıdaki şarkılar sayesinde “Abyss” -en azından benim için- bittiği anda başa alınan bir albüme dönüşüyor.

Buradaki en önemli nokta grubun “Apex” albümüyle ulaştığı düşünülen zirvesini, daha da deneyimli ve oturaklı fikirlerle yukarıya taşımış olması. “Apex”teki yaratıcı fikirlerin benzerlerini ve daha da geliştirilmişlerini “Abyss”te bulmak mümkün. Bunu akılda kalıcı, yaratıcı ve zevk sahibi minik fikirlerle destekliyor olmaları, sıradan gibi görülebilecek şarkıların bile bir şekilde öne çıkan yanlara kavuşmasını sağlıyor.

UNLEASH THE ARCHERS’la ilgili hoşuma giden şeylerden biri de grubun kendini hiç sınırlamadan müzik yapması. Elbette ki power metal temeli üzerinden ilerliyorlar ama bunu klişelere kaçmadan ya da kaçsalar bile akıllıca rötuşlarla tatlandırarak yapmaları. Ben albümü ilk dinleyişimde de yirmi küsuruncu dinleyişimde de belli türde bir albüm dinliyormuş hissine kapılmadım, gayet özgür ve rahat bir metal albümü dinliyor olmanın rahatlığını hissettim. Bunun oluşmasını sağlayan şey, muhtemeldir ki grubun sahip olduğu pek çok ilham kaynağını ustalıkla içselleştirmiş ve kendi içine yedirmiş oluşu. “Abyss”teki şarkıları dinlerken kimi yerlerde başka değerli isimleri anımsatan fikirler duyuyor ve bunları takdir ediyorum. Bunlar benzerlik, “miş gibi yapma” noktasına varmadıkları ve fikir olarak kaldıkları için, dinleyiciyi -en azından beni- gülümseten parıltılar olarak albümü renklendiriyorlar.

Albüme adını veren şarkının nakaratında son iki albüm karakterinden enfes MERCENARY tatlarıyla karşılaşmak, “Legacy”nin 1. dakikasından itibaren Devin Townsend ferahlığına çok yakın duran (zaten aynı şehirde yaşıyorlar) lezzetler almak, “Faster Than Light”ta ise doksanlar ortası STRATOVARIUS’un katıksız power metal karakterine doymak mümkün. Grubun müzikal anlayışı melodiye ağırlık verse ve nakaratlar olması gerektiği düzeyde önem taşısa da UNLEASH THE ARCHERS’ın riflere de gereken önemi vermesi ve “melodi + ilk duyuşta sevilecek nakarat” formülüyle yetinmemesi, grubu da albümü de daha uzun ömürlü kılıyor.

Görebileceğiniz üzere ben albümü çok sevdim. Herkese göre mi, elbet değil. Ama kliplerindeki kasıntıdan uzak yaklaşımları, kendilerini gereğinden fazla ciddiye almamaları ve imaj açısından kadın vokalisti öne çıkarmaya çalışmadan taş gibi performanslar sergilemeleri, bana UNLEASH THE ARCHERS’ı destekleme ve bundan sonra yapacakları işleri takip etme isteği verdi. Günümüze uygun, üst düzey icralar içeren, akılda kalıcı ve kendini olduğundan büyük satmadan mis gibi metal içeren bir albüm dinlemek isterseniz (eyvah korktuğum kapanışı yapacağım şu an), siz de okçularla bir an önce tanışın.