ismail vilehand

Doğup büyüdüğüm mahallede Şehmuz isimli bir abimiz vardı, station wagon “KARTAL” marka arabası vardı, çok kral adamdı gerçekten. Yaşıyorsa uzun ömürleri olsun, rahmetli olduysa huzur içinde yatsın. Kendisi hayatımda tanıdığım ilk ve tek “ŞEHMUZ” isimli adam olduğu için, bu grubu her dinlediğimde aklıma o geliyor ve bu her zaman böyle devam edecek gibi gözüküyor. Cidden “Şehmuz” isimli kaç insan daha var dünyada?

“Shezmu” eski mısır mitolojisinden Tanrı-İblis karışımı bir mahlûkat. Ama öyle nur ve bereket saçan tanrılardan değil kendisi. İblis-Tanrı arası sikişen; ara kategoride olan, aslan başlı, infaz, katliam, kan, şarap ve parfüm (muhtemelen köşe başı dolma/çakma parfüm satan varoş dükkanların tanrısı) üzerinden sorumluymuş bu keko. Tıpkı bizim diyanet işleri gibi her boka karışıyormuş bu boynuzunu kırdığımının iblisi. Yani çok yetkili bir abi değil kendisi. Komple rüzgâr. Liyakat sorunu gördüğünüz gibi eski Mısır’da da varmış. Böyle saçma İblis-Tanrı olmaz olsun. Boynuzunu kırar, aslan yelesini yolarım böyle tanrının ben.

Tanrılardan konu açılmışken, kendilerinden aşırı derece nefret etme sebeplerimden bazıları muhtemelen en sevdiğim oyun serilerinden birinin “God of War” olması ve lisede “Karl Marx” okuyan arkadaşlarımın para için siyasal İslamcıya dönüşmesi olabilir ama cidden Tanrı nedir ya? Yapmayın böyle şeyler. Sene 2020. Yakın zamanda elimizde tüfekle yapay zekâlı robot avlayacağımız günler gelecek. Biraz daha vizyon lütfen.

Antik Mısır’dan girdik ama “Shezmu” bir “Nile”, “Melechesh “,“Arallu”, “Scarab”, “Al-Namrood” veya “Seeds of Iblis” kadar etnik öğe barındırmıyor. Grup bu mısır mitolojisi işini konsept açısından benimsemiş. Müzikal yönelimleri daha çok “Incantation” ve “Dead Congregation” arası gidip gelen, düşük tempolu old school death metal üzerine. Kimseye eyvallahı olmayan, tavizsiz bir death metal icra ettiklerini rahatlıkla söyleyebilirim.

Shezmu ile ilk tanıştığımda albüm kapağı ve logo çok hoşuma gitti. Özellikle logodan son derece ehli-sünnet müminler oldukları çok belli bu arkadaşların. Sound ve tarz olarak klasik Dark Descent Records grubu gibi bir hava verseler de, yakında metal müziğin Manchester City’si olan Season of Mist tarafından kapılacaklarını düşünüyorum. Çünkü hatasız ve ilerisi için çok fazlasını vaat eden bir OSDM icraatı yapıyorlar.

Konu OSDM olunca benim için en önemli iki durum var; biri sound ne derece leş/kirli, diğeri vokal ekosunun ayarı. Vokaldeki eko fazla açılınca insanı icra edilen o şahane müzikten soğutuyor. Shezmu ilk albümü olmasına rağmen bu konuda muazzam bir denge tutturmuş. Sound ne çok temiz ne çok kirli ama kafi miktarda OSDM gerekliliklerini karşılıyor. Vokalin ekosu Kasımpaşa hamamları gibi değil, konsepte ve müzik türüne uygun, gayet “biz çok undergound’ız laaan!” tarzı yapmacılık barındırmayan seviyede.

Grup etnik işlere pek girmiyor demiştim ama “La Rage” diye bir enstrümental şarkı var ki, taze gebermiş firavunun lahiti üzerinde yavaşça ve sakin sakin, koyu göz makyajlı ablalarla sevişesi geliyor insanın. Bu türde duyduğum en muazzam enstrümantallerden birisi kesinlikle.

Sonuca gelirsek OSDM seven, yeraltı ve leş işlere ilgisi olan her dinleyicinin hastası olacağı bir albüm “À Travers Les Lambeaux”. Şehmuz isminde tanıdığınız birisi varsa kesin dinleyin zaten. Şehmuz isimli tanıdığınız yoksa da dinleyin. Muhtemel hayatımda kesin dinleyin diye en çok bastırdığım albüm kritiği bu oldu galiba. Beğenmezseniz gelin, FINDIKLI KOLA’nız benden.