ismail vilehand

Hayatında hiç kavga etmemiş; kavga etse bile, bu kavgalardan yara almamış, site çocuklarına selam olsun. Kavga kesinlikle güzel bir şey değil ama hep istemsiz içine çekildim. “Yahu istemiyorum kavga etmek.” diyorsun ama anlamıyorlar. İlla karşındaki cücükleri patates edeceksin. E hadi pataklıyorsun, sonra mahkemeye veriyorlar. Bu konuya hiç girmek istemiyorum. Ama şunu söyleyebilirim, kendinizi savunurken karşı tarafı fazla döverseniz bu berbat ülkenin adalet sisteminde sanık oluyorsunuz. Yaşadım oradan biliyorum.

Paralysis; Biskrem’ini, Karışık Cappy’sini, Cornetto’sunu eve Getir’den söylemeyip, parmak arası terliği ile mahalle bakkalından alan adamların müziği gibi gözükse de aslında çok daha sıkıntılı mahallelerin müziği. Misal ben kısmen de olsa bir dönem Beşiktaş Akaretlerde yaşadım sayılır; uzun süre kimse öldürülmedi, kimse bonzaiden kalp krizi geçirmedi, kavga çıkınca da polis hızlı müdahale etti ve polis çoğunlukla bize son ses brutal death metal dinlediğimiz zaman müdahale etti diye “Burası çok CEHAPE zihniyeti. Eski mahalleme geri döneyim, yere tebeşirle çizilen komşularımı izlemeye devam edeyim.” dedim ve geri döndüm. Sokakta döner bıçaklı kavga oluyor, 155’i arasan bile “Kavga bitsin oradayız.” diyorlar. Bunu para versen dahi izleyemezsin. Gerçekten muazzam bir olay.

“Mob Justice” grubun ikinci albümü. İlk albümleri olan “Life Sentence” ile tarz olarak büyük fark yok ancak, çok daha güçlü sound ve tehditkâr besteler ile piyasaya ciddi biçimde mesaj veriyorlar. Ben kendi muhakememi yaparak puanımı şimdiden verdim ancak, “Mob Justice”in sıfır reklam, sıfır destek ile en az PA kadar ciddi metal otoritelerinden çok yüksek puanlar aldığını söyleyebilirim. Çünkü çok kral bir thrash/hardcore katliamı söz konusu.

Son yıllarda Power Trip ile iyice ayyuka çıkan ama yaklaşık 35 sene önce Cro-Mags tarafından icat edilen köpek ötesi rifler barındıran, thrash/hardcore/crossover kırması müziğin en sert halini yansıtıyor Paralysis. Muazzam kudurmuş bir vokal, insanlıktan nasibini almamış bir bas gitar başta olmak üzere, hiçbir büyük plak şirketinin desteğini arkalarına almadan kendi çaplarından muazzam bir meydan okuma yapıyorlar.

Kendi sınırlarına sıkışmadan inanılmaz iyi rifler üzerinden; az önce de belirttiğim gibi, bas gitar başta olmak üzere, muazzam bireysel performanslar ile tavizsiz kudurma peşinde olduklarını kanıtlıyorlar. Albümde tek bir insancıl an yok, grubun tek isteği kendilerini dinleyenlerin moshpitte manyakça kudurması. Moshpit olmadan olmaz olan bu tarz müzikler, eskisi gibi normal hayata geçmeden nasıl hak ettiği aksiyonu alacak bunu asla bilemiyoruz.

Vokale ayrı bir paragraf açmak istedim; Jon Plemenik haddi olmadığı halde korkunç gırtlak yırtıyor ve bunu harika bir tutku ile yapıyor. Tarihsel olarak büyük istisna olan Gaerea – “Limbo” albümü hariç, bu sene içerisinde dinlediğim en iyi vokal performansı olarak “Mob Justice”i en üst sıraya koyabilirim. Müzik türünden bağımsız, çok üst düzey bir performans söz konusu.

Bir itirafta bulunayım; Cro-Mags 2020 yılında geri dönerek, bu türde kusursuz bir albüm çıkartmışken, Cro-Mags takipçisi gruplara övgüler yağdırmak istemiyorum ama Sezar’ın hakkı Sezar’a. Paraslysis, “Mob Justice” ile istisnai bir iş yapmış. Şu korona virüs boku yüzünden tekrar ne zaman moshpitlerimize kavuşacağız bilemiyorum ama ben aşırı kurtlandım. Salıverin kuduralım artık. Sizce de öyle değil mi sayın ekstrem müzik severler?