Önceki yazıyı “Tabii bu albümden sonra ele almamız gereken bir de EP var, bakalım o nasılmış?” şeklinde bitirmiştim. Albümün kritiğini okuyan ziyaretçilerden çok büyük kısmının EP ile ilgili anlatacaklarımı hatta EP’nin kendisini bile merak etmeyeceğini düşünüyorum. Böyle bir tutum sergileyenlerin, şaşıracaksınız fakat bir şeyler kaçıracağını en başından söyleyerek yapım adına düşüncelerime dair bir spoiler vereyim.
“The Degenerate Era” halim selim bir black metal icra eden Mesarthim, ilgili albüm yazısında da belirttiğim gibi çizgisini Samael ve Summoning gibi grupların belirlediği çerçeveden çıkarmama konusunda biraz direnmişti. “Planet Nine” EP’si ise hiç beklemediğim şekilde karanlık tonlar barındırıyor. Albümdeki şen şakrak synth’lere nazaran EP’de, PA sayfalarında zaman zaman kulaklıklarını çınlattığım Jean Michel Jarre’ın “Rendez-Vous”sunu andıran ürkünç ses tonları mevcut. Mesarthim bununla da yetinmemiş, albüm kritiğinde ifade ettiğim gitar kullanımını burada biraz daha çeşitlendirmiş ve buram buram son dönem Inquisition kokan tınılar elde etmiş. Sıraladığım tüm bu ögeler, vokalin haykırışları ve çok uzun soluklu olmasa da blast beat’lerle birleşince EP’ye adını veren parça sayesinde yapımın hanesine artı puanlar eklemek kaçınılmaz oluyor.
İlk bir iki dinlemede çok dağınık gibi görünen ve 15 dakikayı geçen süresi nedeniyle böyle hissedilmesini normal kabul edebileceğimiz eser, grubun son dönemde yaptığı en ilgi çekici ve başarılı müzik parçası. Okurlardan ve kritik yazarlarından gelen geri bildirimler neticesinde müzikal rotalarını böylesi işlere doğru kaydırırlar mı bilmiyorum ama karanlık dozu artırılmış, elektronikli black metal işlerine yok demem.
“Planet Nine” EP’si, iki parçadan oluşuyor; az önce övgülerime mazhar olan eserin ardından başlayan “Burial” ise EP’nin genel puanını düşürmek için elinden geleni ardına koymuyor. Gruptan beklenmeyecek derecede karanlık sunan ve kapanırken tüyleri diken diken eden “Planet Nine” şarkısının akabinde, benzeri tonlarda bir iş bekliyordum ki karşıma yine, daha önce başka grupların bulduğu melodilere benzetebileceğim nitelikte bir parça çıktı. İçinde gitar sololarının da yer aldığı “Burial”ın ana melodisinin bir kısmını, Falkenbach’ın “…as Long as Winds Will Blow…” parçasının açılışındaki melodiye, ilgili melodinin kesintili tekrarını ise Ozzy Osbourne’un “You’re No Different” parçasındaki nakaratına benzettim istemsiz olarak. Ben sıradan bir ölümlü olarak şak diye bu şarkıları örnek diye koyabiliyorsam, ciddi ciddi albüm yapıp bunu tüm dünyayla paylaşan adamların biraz daha yaratıcı ve başka bir şeylere benzemeyen işler yapmasını beklerdim, hâlâ bekliyorum. Bu benzeti işlerini bir tarafa bırakırsak “Burial” parçasının, önceki şarkıyla kontrast oluşturacak ayarda olduğunu ve Mesarthim’in daha güler yüzlü tarafını temsil ettiğini söyleyebilirim. 10 dakikayı biraz geçen süresine karşın vuruculuk düzeyi hayli düşük olan eserin, kalıcılık konusunda sorun yaşayacağını öngörüyorum.
“The Degenerate Era”dan bir hafta sonra, 13 Ağustos 2020’de yayımlanan “Planet Nine” EP’sinde, albümdekiyle aynı sound setup’ı kullanılmış. Gitar tonundan davullara, elektronik katkı sağlayacak enstrümanlara dek her şey aynen korunmuş. Bu durum, kolaycılığa kaçmak mı yoksa işitsel yönden tutan formülü bozmadan ilerlemek mi, buna siz karar verin.
Mesarthim kendi kalıplarını yıkıp karanlık tarafa bir geçiş yapabilse çok acayip işler yapabileceğini düşünüyorum ama müzisyenlerin içlerindeki pozitif enerji, belli ki daha karanlık işlere yönelmelerini önlüyor. İlerleyen dönemde Mesarthim bizlere neler sunacak, bekleyip göreceğiz. Şahsen EP’ye adını veren parça ayarın işlerle dolu bir albüm gelse gayet memnun olurdum.
Loading ...