Oğuz Sel

“Loüm”ü o kadar olmasa da “Go Be Forgotten”ı 2017 yılında ve takip eden dönemde, önceki işlerine oranla daha çok dinlediğim Krallice, kendine has formüller uygulayarak müzik dünyasındaki varlığını güçlü bir biçimde sürdürüyor. Yaptıkları işin kendine haslığı bir kenara, albümden albüme çok hissettirmeden gerçekleştirdikleri farklılıklar, grup üyelerinin, müzik üretimini şansa bırakmadıklarının bir göstergesi belki de.

Müziğinde ne derece planlı programlı hareket ettiğini defaatle gösteren Krallice, “Go Be Forgotten”ı karmaşık, karmaşık olduğu kadar da seleflerine kıyasla daha anlaşılabilir, erişilebilir kılmış, soyutluk söz konusu olduğunda uçlarda seyreden müziğinin görünmez bedenine, tokalaşılabilir eller, temas kurulabilecek gözler eklemişti bir bakıma.

Vokal kayıtları iki hafta önce tamamlanıp yaklaşık bir hafta önce de sürpriz şekilde karşımıza çıkan ve grubun diskografisini düşündüğümde tam olarak nereye konumlandırabileceğimi bilemediğim “Mass Cathexis” yapaylıktan uzak keşmekeşi, dozu iyi ayarlanmış karanlık ve kasvet seviyesiyle daha ilk bir iki dinlemede çarpıyor. Ve bu sıradan nitelemeler bir tarafa, grubun diskografisine hâkim olmanıza rağmen size epey ilginç anlar yaşatacak şarkılar da barındırıyor.

Arkası belli belirsiz klavyelerle doldurulmuş, çift gitarlı arpej gösterisi niteliğindeki “Feed on the Blood of Rats” ile oldukça dinamik bir şekilde açılış yapan albüm, çok değil üç şarkı sonra “Go Be Forgotten”a adını veren şarkıya yaklaşan bir dertlilik oranına sahip “Aspherance” ile albüme daha bir dikkat kesilmemizi sağlıyor.

İlk şarkıdan itibaren klavyelerin varlığından haberdar olmamıza karşın bu şarkıda, enstrümanın belirleyiciliği daha fazla artıyor. Özellikle şarkının sonlarına doğru bayağı ilginç tatlar yakalamanız olası. Yine melodik sayılabilecek ve progresif tınlayan “The Myth” bana göre albümün yıldızlarından. Onu ve diğer şarkıları yıldız yapansa grubun yalnızca kompozisyon noktasındaki başarısı ve icra tarafındaki başarımı değil, basların işi şova vardıran yönlere kayması ve tahmin edeceğiniz üzere biraz da ön planda olması. Hem hafızamı zorlayıp hem de grubun diğer albümlerine şöyle bir göz atmama rağmen basların bu kadar baskın olduğu, sound bakımından dolgunluk vermekle kalmayıp aynı zamanda tek başına takip edilebilir biçimde yapılandırıldığı bir başka Krallice eserine denk gelmedim.

Grubun son iki albümdür farklı şekillerde denediği ve başarılı olduğu bir şey var; istikrarlılığı nispetinde anlaşılabilir de olabilen bir kaos. Evet, karmaşık ve zor anlaşılır müzik yapmak, Krallice’ın ilk defa yaptığı bir şey değil ama ilk dönemlerinden beri bu müziği, bu denli olgunluğa eriştirip dinleyicilerin bağ kurabilecekleri unsurlarla birlikte sunmak da yine Krallice’ın her zaman yaptığı bir şey değil. Kendi adıma, grubun seyrinden ve beyin yakan akışların içerisinden bana el sallayan, zaman zaman benden yardım isteyen, beni ürküten, kısacası benimle bir biçimde temasa geçen müzikal unsurların Krallice eserlerinin içerisinde boy göstermesinden son derece memnunum.

Beri yandan, benim kendimce parlattığım şarkılar, başka dinleyenlere göre zayıf, onların parlattıkları ise bana göre o kadar da süper değil. Kısacası “Mass Cathexis”, bu tür işlerden nasibi olan herkesin farklı parçalarla nasibini aldığı yapımlardan.