Metal dünyası birden fazla önemli grupta çalan ve klasik olmuş albümlere imza atan virtüöz müzisyenlerle dolu. Bu isimler zaman zaman bir araya geliyor ve “madem hepimiz çok yetenekliyiz, ortaya çıkaracağımız şey de büyük ihtimalle çok iyi olur” düşüncesiyle müzik yapıyorlar. Bunun örnekleri çok; yıldızlar karması kıvamında grupların çıkardığı çok iyi pek çok albüm var. Yine de süpergrup muhabbetinin biraz riskli bir konu olduğunu düşünüyorum. Yine aynı metal dünyası, bir araya geldiklerinde hiç de öyle özellikli şarkılara imza atamayan yıldız karmalarından oluşan vasat gruplarla da dolu.

Bugünkü konuğumuz; basçıların şahı Billy Sheehan’ı, usta vokalist Jeff Scott Soto’yu, progresif metal tarihini değiştiren insanlardan biri olan Mike Portnoy’u, uzun yıllar GUNS ‘N’ ROSES’ta çalmayı başarmış gitarist Bumblefoot’u ve DREAM THEATER, YNGWIE J. MALMSTEEN gibi isimlerle yaptığı çalışmalardan tanıdığımız Derek Sherinian’ı kadrosunda barındıran progresif metal grubu SONS OF APOLLO.

“Progresif metal” ifadesini SONS OF APOLLO özelinde ne kadar lafın gelişi söylediğime birazdan geliriz. Bu kadar uzun süredir metal/rock ortamlarında olan müzisyenler elbette ki BLOTTED SCIENCE gibi bir şey sunmuyorlar. Hepsinin buluştuğu ortak hard rock kimliğinden beslenen ve son derece light bir progresiflik barındıran bir müzik yapıyor SONS OF APOLLO. Günümüzdeki progresiflik anlayışı; sadece DREAM THEATER, FATES WARNING ve hatta QUEENSRŸCHE gibi grupların dâhil edildiği geleneksel anlamdaki “progresif metal”den elbette ki epey farklı olduğundan; SONS OF APOLLO’nun progresifliğini de “lineer şarkı yapıları içerisindeki virtüözlük gösterileri” şeklinde özetleyebiliriz. Aksak ritimler, şaşırtmalı ölçüler, şunlar bunlar elbette ki var ancak genel anlamda buradaki müziğin herhangi bir progresifliği, gelişme gayesi, ilerlemeci olma niyeti yok.

Burada karşımıza çıkan metal, grupta iki eski DREAM THEATER üyesi bulunmasına rağmen DREAM THEATER sularına çok nadir şekilde dalıyor. Grubun ikinci albümü olan “MMXX”i dinlerken aklıma gelen ilk grup Portnoy’un SYMPHONY X’ten Russell Allen’la birlikte yer aldığı ve bir süredir fişi çekili hâlde bekleyen ADRENALINE MOB. İki grubun hard rock kimliği, nakaratları öne çıkarma gayreti belli oranda örtüşüyor. Bunun dışında, büyük oranda Soto’nun vokal yorumundan kaynaklı sebeplerle grubun SYMPHONY X’e yanaştığı anlar da yok değil. Özellikle Sherinian’ın klavye şovları esnasında akıllara DREAM THEATER’ın gelmemesi de pek tabii mümkün değil.

Bu noktada ben albümü sağlıklı olarak değerlendirmek için önemli olan şeyin bir yıldızlar karması dinliyor oluşumuz gerçeğinden sıyrılmak olduğuna inanıyorum. Dinleyicilik serüvenimiz boyunca hepimiz milyarlarca nota duyduk, binlerce inanılmaz yetenekli müzisyeni dinledik. Dolayısıyla bu noktada benim bu kadar usta adamlardan beklentim şarkının ortasında ortalığa kıvılcımlar saçarak manyak bir gövde gösterisine girişmeleri değil, beste ve kompozisyon becerilerini sergilemeleri.

Ne mutlu ki SONS OF APOLLO bu konuya gereken özeni gösteriyor. Her yerde progresif metal şeklinde geçse de kimileri 2020 yılında bu albümü üst düzey müzisyenlik içeren bir heavy metal albümü olarak değerlendirmeyi de uygun görebilir, saygı duyarım. Bir şarkının içine klavye, gitar solosu koymak uzun zamandır o şarkıyı progresif metal klasmanına sokmuyor. Lakin burada esas önemli olan grubun gerçekten de besteye hizmet eden bir anlayışının olması. Delilik çılgınlık var, ama ana konudan sapma kesinlikle yok.

Mesela bana kalırsa albümün en iyi ve en değerli bölümü, “King of Delusion”ın 4.00’da başlayan ve şarkının sonuna kadar çok başarılı bir trafikle yükseltilen ikinci yarısı. Soto’nun sesindeki teatral yaklaşım, vokalin anlatıcı karakterinin klavyelerle birleşmesiyle ortaya çıkan SAVATAGE – “Dead Winter Dead” ve hatta DIO havası gerçekten olağanüstü.

Buradaki karanlık mizaç ve özellikle 5.32’de giren gitarlarla koyulaşan hava, bana kalırsa DREAM THEATER’ın Portnoy sonrası albümlerindeki benzer girişimlerinin üstüne çıkmayı başaran bir raddede. MASTODON’un “The Wolf is Loose”unu anımsatan apar topar davullarla başlayan “Fall to Ascend”in nakaratlarda Soto’nun Malmsteen’le yaptığı albümleri anımsatan havası veya “Asphyxiation”ın DREAM THEATER’cılıkları “MMXX”e renk katan detaylar arasında.

“MMXX” iyi bir albüm. Dinlemesi kolay, keyifli; nakaratları akılda kalıcı ve bestelere de yeterince kafa yorulmuş. Bu nedenle SONS OF APOLLO’nun iyi bir iş çıkardığını ve progresif metal, heavy metal, hard rock seven insanların albümde hoşlarına gidecek pek çok şey bulacağını düşünüyorum.