Erhan Yiğit

İlk dört şarkısı leşçi ve can alıcı olup geriye kalanları filler olmaktan öteye gidemeyen albümlerden birinin daha kritiğine hoş geldiniz! Hayır, albümü daha en baştan gömmek gibi bir niyetim yok. Zira bu albüm, zamanında ortalığın orta yerine atlayıp, kelle koltukta turneler ile kendisini ispatlamış dünyalar güzeli bir grubun ”yedinci” albümü ve bunu da albümün yeterli olmamasının geçerli bir bahanesi olarak görmekte bir sakınca görmüyorum. O yüzden pek çok gruptan ilk 2-3 albümünden daha iyi ya da onlara yakın bir performans sergilemesini beklemekte hayalperest olmayan dinleyicilerin yapacağı bir iş değil. Lamb of God da bunun farkında olacak ki bu sefer daha cesur, ne yaptığından tam emin olamayan fakat kendi ekseninde denge içerisinde hareket eden bir iş çıkarmışlar.

En kısa tabir ile ben bu albümü “Resolution” ile birlikte aynı kapandan kurtulmaya çalışan bir fare olarak görüyorum. İki çalışmaya da baktığımızda göreceğimiz ilk şey her iki albümde de hit olan ve filler niteliği taşıyan şarkıların birbirinden ayrılmış olması. Ayrıca şarkı sayılarının fazla olması da bu kapandan kurtulma girişimini ister istemez baltalıyor.

Kapandan kurtulmak demişken belki de her şeyin mükemmel gitmesi bile bir süre sonra dinleyiciyi sıkacaktır. Bu yüzden her grubun diskografisinde en az bir adet grubun karakterinden sıyrılan, ezber bozan bir albüm bulunması şart bence. 21′inci yüzyılın en çok dinlenen metal gruplarının arasında parlayan Lamb of God’dan daha büyük kitlelere sahip, kült olmuş grupların bile bazen çizgiden taşıp ”Hadi bu sefer de böyle olsun” dediklerine de çokça şahit olduk zaten. Söz konusu olabilecek o albümlerin içerisinde çıktıkları senelerde hayal kırıklıklarına bile sebep olan şarkılar gördük ama yıllar geçtikçe grupların gelecekteki yapılarına büyük katkılar sağladıklarını da inkâr edemedik.

Çıktığı tarihten uzun bir süre sonra dinleme fırsatı yakalayabildiğim ve çıkışına kadar Ashes of the Wake ile gecemi gündüze çevirdiğim VII: Sturm und Drang’ın play tuşuna ilk basışımı hiç unutmuyorum. O sıralar askeri okulda eğitim gördüğümden dolayı Android telefon kullanmam yasaktı ve ben de dolayısıyla bulduğum ilk internet kafeden bütün şarkıları uyduruk mp3 çalarıma korsan olarak indirmiş ve rahat rahat dinlemek için bir sonraki hafta sonunun gelmesini beklemiştim. Zamanı geldiğinde Mp3 çalarımdan kat kat daha pahalı olan kulaklığımı kulağıma götürürken ”Yaa Hak!” diye inledim ve kendimi Still Echoes’un merhametsiz kollarına bıraktım. Daha şarkının yarısına gelmeden tokat manyağı olan bünyem henüz şarkının güzelliğinin içerisinden çıkamadan Erase This’e maruz kaldı. Şarkının girişinden memnun kalmamama rağmen ortalarda giren talkbox zımbırtısı beni arş-ı âlâya çıkarmıştı.

Nihayet 512 ve Embers şaheserlerini bitirdiğimde ise kendi kendime ”Bu dört şarkı bana mahşere kadar yeter” deyip albümün geri kalanını bile dinlememiştim. Albümün tamamını dinlemeye koyulduğum zaman ilk olarak Footprints’e abandım fakat istediğim randımanı alamadım maalesef. İlk dört şarkıdaki hevesi, yırtıcılığı ve yaratıcılığı bu şarkıda göremedim. Bu durum geriye kalan 7 şarkı için de geçerli oldu. Grubun ilk balladı olma niteliğine sahip olan Overlord bile dahildi buna.

Niye orada olduklarını hala bilmediğim Anthropoid ve Torches şarkılarını dinlerken grupların neden az ama öz ile yetinmediğini anlayamıyordum. ”Abi yapmışsın işte 4 tane fıstık gibi şarkı. Aynısından 3 tane daha sar! oldu mu sana taş gibi bir albüm?” derken aklıma şu detay geldi: Okulda orkestra grubundaydım ve bahar şenliklerinde 2 tane şarkı çalabileceğimizi tabur komutanına ilettikten sonra bize ” Gençler en az 3 çalacaksınız ama 4 en iyisi” demişti. Sanırım aynı durum şirketler ve gruplar için de geçerliydi. Belki de aç gözlü prodüktörlerin ve patronların gazını alabilmek için iyi olanların arkasına dinlendikten 1 hafta sonra unutulacak şarkılar koymuşlardı.

Genel itibarıyla baktığımda ve albümü komple baştan sona dinlediğimde son çıkardıkları Lamb of God haricindeki tüm albümlerinde bulunan bütünlüğü ve yırtıcılığı yeteri kadar gördüğümü söyleyebilirim. Beste kalitesi ve bütünlük olarak “Wrath“ın 2 tık altında, “Resolution“ın ise 1 tık üstünde olarak gördüğüm “VII: Sturm und Drang”, ilk 4 şarkıdan sonra pek fazla bir şey sunamıyor ama sırf Embers ve 512 şarkıları için baştan sona dinlemeye değecek güzel bir çalışma.

Tekrar söylemeden edemeyeceğim. Albümdeki şarkı sayısı 8 ile sınırlı kalsaydı ve genel kaliteyi düşüren şarkılar komple ortadan kaldırılıp yerine hit olan şarkılar seviyesinde birkaç şarkı daha eklenseydi o zaman gözümde “Sacrament” ile “Ashes of the Wake” arasında aşırı sağlam bir albüm olabilirdi.