Death’ten black’ten geçtim, bestial’i seçtim diyen bir grupla birlikteyiz bugün. Bizleri Oakland’dan selamlayan 3 yıllık taze grup DEARTH, ilk albümü “To Crown All Befoulment” ile çirkinliği ve sevimsizliği taçlandırmaya; hayatımıza biraz olsun karanlık ve şekilsizlik katmaya geliyor.

Bestial/black/death metal muhabbeti türe uzak duran pek çokları için pek bir ehemmiyet taşımıyor doğal olarak. Seksenlerin sonlarından itibaren karşılaştığımız ve BLASPHEMY, ARCHGOAT gibi grupların önümüze serdiği metalin bu en hoyrat, en düşmanca tavır takınan türü; tekil olarak death metali ve black metali seven insanlar tarafından bile fazlasıyla kaotik bulunabiliyor, benimsenemeyebiliyor. Özünde SARCÓFAGO’lardan gelen; “Drawing Down the Moon” ile haddinden fazla karanlık zihne ilham veren BEHERIT gibi vizyoner black metal oluşumlarıyla farklı bir boyuta çekilen; ANGELCORPSE gibi en vahşi örnekleriyle sınırları genişletilen ve doksanların ortalarında larvalarından çıkan BESTIAL WARLUST, BLACK WITCHERY gibi gruplar tarafından bir gelenek hâline getirilen bu sound; 2000’lerde de evrimini devam ettirdi. Bir tarafta BLASPHEMY, CONQUEROR gibi kötülükten geberen grupların izinden ilerleyen DIOCLETIAN, HERESIARCH, REVENGE gibi gruplar bu türün zorlayıcılık düzeyini artırırken, diğer tarafta türün DEATHSPELL OMEGA ve IMMOLATION tekinsizliğini didikleyen daha kötücül oluşumlar peydahlandı.

DEARTH bunlar arasından ikinci tarafa daha yakın duran ve karambol/atmosfer dozajını iyi ayarlayan bir grup. Dinlemesi Yeni Zelandalı ve Kanadalı benzerleri kadar efor gerektirmiyor ve prodüksiyon açısından da misal bir TEITANBLOOD kadar yıpratıcı değiller. Dinlerken aklıma DEAD CONGREGATION ile “Si Monvmentvm…” dönemi DEATHSPELL OMEGA’nın sakat doğmuş bebeğini çağrıştıran bir yapıları var ve hepimizin hemfikir olacağı gibi bu inanılmaz bir şey.

Black/death metalin bu en haşin formunu seven bir insan olarak, bu türün müzikal kimlik dışında bir duruşa sahip olduğunu ve sadece müzikal bileşenler bazında algılandığında tür içindeki pek çok grubun birbirine çok yakın görülebileceğini anlıyorum, kabul ediyorum. Benim bu türe yönelik algım, burada ortaya konan belli bir manifesto olduğu ve bu şekilde grupların bir aykırılık, habislik geleneğini sürdürdüğü şeklinde. DEARTH’in albümüne baktığımızda da bunu net şekilde görüyoruz. Grup geçmişten gelen etkilenimleri kendi vizyonuyla iç içe sokarak 33 dakikalık net bir duruş sergiliyor ve yıkımın müziğini yapıyor. Bir yerden sonra şarkıları tek teke ele almak, teknik altyapısını irdelemek gibi eylemler beyhude hâle geliyor ve ortaya bir bütün hâlinde sunulan ve taş üstünde taş bırakmamaya ant içmiş bir şey çıkıyor.

DEARTH’i değerli yapan unsurlara baktığımızda adamların gayet yeterli düzeyde değişken bir rif çeşitliliği sunduğunu görüyoruz. Albümdeki her şarkı bir oraya bir buraya savrulan kasırgalar şeklinde etrafa rifler saçıyor, vokaller bu kasırga içinde dönen hortumlar gibi yeryüzüyle temas ettiği her yeri yerle yeksan ediyor, davullar da bu kasırganın hiç bitmemesini istercesine ateşi aşağıdan körüklüyorlar. Yukarıda DEATHSPELL OMEGA adını anarken aklıma; günümüzde bu tarz atonal, dezonant karakterli her black metal kimliğinin hemen DEATHSPELL OMEGA’ya yontulması geldi. DEARTH özelinde böyle bir kolaycılığa kaçmıyorum. Adamların ezici, boğucu death metal anlayışıyla iç içe geçen black metal tandansında belirgin bir DsO etkisi var ve üstüne eklenen death metalin üst düzey kalitesiyle ortaya kıvamı tam yerinde bir şey çıkıyor.

“To Crown All Befoulment”ın içerdiği müziğin ayrıştırılabilir ve hatları belirgin bulanıklığı nedeniyle teknik altyapısından ziyade betimleme tarafı öne çıkan bir inceleme oldu. Lakin bu gayet doğal. Dediğim gibi bu müzik benim için her bir parçasının ayrı ayrı değerlendirilmesine pek de fırsat vermeyen ve bir bütün hâlinde alınıp insan ırkının varoluşuna dair nefretimize meze olarak kullanmamız gereken bir duruş, bir tavır, bir gövde gösterisi. DEARTH elindeki silahları ne zaman nasıl kullanacağını iyi biliyor ve vurguladığım karambolden uzak ama haşin tutumları sayesinde ileride de ilgi çekici işler yapmayı sürdürecek ve kendi kitlelerini bulacaklardır. Kritiğini henüz yazmadığım BLACK CURSE albümüne 9 vereceğim için bu albüme 8 veriyorum, bence mantıklı bir iş yapıyorum.