ismail vilehand

Thrash metal tarihinin çok az dillendirilen ama en yürek söken gruplarından biri olan “Dark Angel”ın, keza yine hak ettiğinden az umursanan şahane albümü, “Time Does Not Heal”ın kitapçığında şöyle bir yazı vardı: “9 songs, 67 minutes, 246 riffs!”. Bir saati aşkın süre boyunca tekme tokat dalan efsane bir albümdür kendisi. Bundan 29 sene öncesini düşününce pek mantıksız bir slogan gibi gelmese de, günümüzde böyle bir şey yapılsa epey taşşak konusu olurdu kesin.

30 sene öncesine göre günümüzün ekstrem müzik endüstrisi şu an epey bir değişik. Bu sitede buluşma nedenimiz olan ve çoğunlukla “metal” adı altındaki müziklerin ucu o kadar açık ki; aynı ana türün, aynı alt türünde müzik yapan grupların arasında devasa farklar olabiliyor. Bu tarz farklılıklar online ortamda çok ciddi kamplaşmalar oluşturuyor. Misal bazı dinleyiciler; “Anamı yağız delikanlılar akşam yemeğine çıkartsa bile, ben x grubu veya x türü dinlemem.” diyebiliyor. Ancak bu iş sahada çok farklı. Ondan çok büyük konuşmamak lazım.

“Saha” derken neyi kastettiğimi zaten anlamışsınızdır. Birbirinden farklı yerlerde, birbirinden farklı muhabbetlere ve ortamlara tanık oldum, alkol kana karışınca müzik zevki anlık değişimler gösterebiliyor. Genelde bu anlık değişimden ekstrem müzik grupları galip çıkıyor. Ondan dolayı “Grindcore nedir yea, tatata diye giden kuru gürültü.” falan gibi saçmalıkları iddia etmeyin, kendinizi moshpitte bulduğunuzda el oğlu/kızı acımaz. “Kızlar ne alaka amına koyim?” demeyin, doğu Avrupalı hatunlar moshpitte itina ile ağız burun kırıyorlar. Ben yüzlerce kez tecrübe ettim, doğu Avrupa’da normalde “Victoria Secret” meleği olması gereken güzellikteki en kısası 180 cm olan; “Nasum” tişörtü giyen hatunlar moshpitte ağzınızın ortasına öyle bir yapıştırıyor ki Allahınız şaşıyor. Tanrı onları korusun. Rabbim bu dünyayı onların yüzü suyu hürmetine döndürüyor zaten. Bizzat kendisi söyledi bana bunu.

“BowelFuck” kariyerine goregrind grubu olarak başlayıp; “Rick and Morty”den sonra dünyanın en kafayı yemiş çizgi filmi olan, “South Park” göndermeli “Man Bear Pig” adlı ilk albümü sonrası tarz değiştirerek safkan grindcore’a yöneldi. Doğu Avrupa sınırları içerisinde, çok sevilen ve bilinen bir grup olsa da, dünya çapında kimsenin bilmediği kalburüstü bir grindcore grubu kendileri. Türün gerekliliklerini eksiksiz uyguluyorlar ve ciddi seviyede takipçilerine keyif veriyorlar.

Son dönem Regurgitate başta olmak üzere; Nasum, Phobia ve Wormrot gibi grupları sevenlerin asla hayır demeyeceği bir kalitede müzik yapıyor BowelFuck. Bu müziği yaparken yeni bir kıta keşfetmiyorlar ve daha önce adını andığım grupların müziğine mutabık kalıyorlar. Adamların derdi safkan grindcore icra etmek ve bu konuda çok başarılılar.

İşin mutfak kısmına gelirsem, kusursuz desem yeridir. Her enstrüman şıkır şıkır duyuluyor. Ürünün kaos kısmını bestelerde tutarak, dinlenebilirliği çok yüksek bir albüm ortaya koymuşlar. Grindcore türüne ilgi duyan ama “dinlersem boncuklarım dökülür” kafasındaki yavru kedi gibi ürken kişilerin epey seveceği bir çalışma olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim. Korkmayın lan, ekstrem müzik çok güzel, girince alışıyorsunuz

Tıpkı son “Feastem” albümü gibi dinlenebilirliği yüksek, ama havaya uçan tekme savurması bir tık üstte olan bir grindcore albümü “Decades”. Nasum ve Regurgitate gibi gruplara hâkim olanlara ilaç, türe uzak olanlara aşı olabilecek kapasitede bir albüm. Grindcore dinleyip severseniz size fayda. Çünkü bu tür her derde deva işitsel bir mucize. Tecrübeyle sabittir.