Görünürlerin ve görünmezlerin arkasına saklananlar, ritüelistik ziller, anlatıların arasından fırlayan mantra’lar, davulların vuruşlarıyla keyiflenen iblisler…
Bir Acherontas kritiğinden daha herkese merhaba. Hesapta Ramazan’ın gelişini birlikte kutlayacağımız Acherontas, dünyayı etkisi altına alan tatsız gelişmeler nedeniyle albümünün çıkışını öteledi. Bu vesileyle kendileri, PA’ya yazdığım 401. kritikle karşınıza çıkmış oldu.
“Formulas of Reptilian Unification “üçlemesini 2015 yılında başlatıp 2018 yılında tamamlayan Yunan grubun, üçlemeden sonraki adımını epey merak ediyordum. “Ma-IoN” ile bana göre eh işte kıvamında bir başlangıç yapıp bugün bile öve öve bitiremeyeceğim “Amarta” ile çıtayı yedi kat semanın en tepesine çıkaran ve maalesef bir daha o seviyeye yaklaşamayan grubun “Faustian Ethos” ile aşağı yönlü seyri, bu merakımda etkili tabii. Kimilerine gülünç gelebilecek dev bir temadan ayrılıp bağımsız bir albüme girişmeleri ve bu süreçte bahse konu albümlere katkıda bulunmuş bazı müzisyenlerin konuk olarak da daimi üye olarak da artık Acherontas’ta yer almamaları, kendi adıma “Psychic Death – The Shattering of Perceptions” için beklentimi yüksek tutmamama vesile oldu. Büyük beklentilerimin altında ezilmektense hiç beklentiye girmemek daha iyi olacaktı benim için ki yazının gidişatından da anlayacağınız üzere karşımızda bir magnum opus yok.
Birçok black metal grubunun da yaptığı gibi ayinsel zillerle açılışı yapan albüm, bu zilleri bir mevzuya dâhil olmamız için mi kullandı yoksa yaşam denen uykudan uyanmamız için mi bilemem fakat bendeki etkisi “Çalan şarkıları can kulağıyla dinlemeliyim!” şeklinde oldu. Evet, bayağı sıradan bir etki bu, daha başka etkileri olmasını ben de isterdim.
Albüm çıkmadan önce yayımlanan “Kiss the Blood” ile iç gıcıklayan tremolo picking’lerle kendilerine özgü riflerini havada uçuşturmaya başlayan Acherontas, 1990’lar ikinci yarısı bazı black metal gruplarının da yaptığı gibi şeytani timpanilerle ve bolca tekrar eden karanlık melodilerle güçlendirdiği “The Brazen Experimentalist” ile beni çarptı. Albümü defalarca dinlememe rağmen hâlâ bu şarkının, albümdeki en iyi parça olduğunu düşünüyorum. Belki zamanla fikrim değişir.
İşte tam bu parçadan sonra albümde ufak çaplı bir durağanlık başlıyor. Albüme dair fikirlerini paylaşan bazı yazarların psikedelik olarak nitelendirdiği durağanlığın ilk örneği, albüme adını veren dördüncü parçada görülüyor. Tamamı Yunanca sözlerden oluşan “Psychic Death” üçüncü dakikaya yaklaşırken başlayan esrarengiz melodiyi arkasına alıp şarkının geri kalanına hükümran kıldıktan sonra başlardaki kırılganlığını ve durağanlığını üzerinden atmaya çalışıyor. Ama ardından gelen “Coiled Splendor” bu durağanlığa başka bir boyut kazandırıyor, en azından giriş kısmıyla… Araya “Sermons of the Psyche” girse de yapımın devamı, yine bir durağanlık çizgisinde kalmakta ısrar ediyor. “Sermons of the Psyche” demişken, şarkının ana rifi nedense aklıma, The Spirit’in bayıldığım şarkısı “Pillars of Doom”u getiriyor.
Acherontas’ın 2015’ten itibaren geçirdiği dönüşümün en zayıf mahsulü olarak nitelendirebileceğim “Psychic Death – The Shattering of Perceptions” genel hatlarıyla vuruculuktan, şaşırtıcılıktan ve akılda kalıcılıktan ziyadesiyle uzak. Şarkıları kendi içlerinde baltalayan bir dolu unsur, konuşmalara boğulan kısımlar var. Anlatabildikleri kadar anlatsınlar, istediklerinden söz etsinler ama dinlediklerimin tamamına yakınında yaptığım gibi müziklere odaklandığımda eli boş döndüğümü rahatlıkla söyleyebilirim. Paragrafın başında da dediğim gibi bir dönüşüm geçirmesine rağmen bu dönüşümün beşinci yılında, kendi kendini taklit eder hâlde bulduğum ya da gördüğüm Acherontas, belki kendi aceleciliğinin belki de müzik şirketinin sıkıştırmasının tatsız sonucunu yaşıyor.
Kadro V. Priest: Vokal, gitar
Saevus H.: Gitar
Indra: Gitar
Hierophant: Bas
Dothur: Davul
Şarkılar 1. Paradigms of Nyx
2. Κiss the Blood
3. The Brazen Experimentalist
4. Psychic Death "The Shattering of Perceptions"
5. Coiled Splendor
6. The Offering of Hemlock
7. Sermons of the Psyche
8. Μαγεια των καθρεφτων (Magick of Mirrors)
Albümü 3 kez dinledim. Dediklerine büyük oranda katılıyorum (ben 6 verirdim). Acherontas bence Hellenic black metal geleneğine uygun bir müzik yapıyor. Yunanistan’dan çıkan black metal gruplarının geneline olumlu yaklaşsam da yazıda vurgulanan bu “ayin”, “ritüel” muhabbetini bazen çok zorluyorlar. Bu albüm misal RC’nin “Rituals”ı kadar mantra odaklı değil ama bazı şarkılarda adamlar için anlam ifade ettiğini hissettiğin bazı bilinçli monotonlukların karşı tarafa geçmeyebileceğini görebiliyorsun. Bazı şarkıları dinlerken adamların o şarkıyı derin hisler besleyerek bestelediklerini anlıyorum, ama onlar kadar derin anlam yüklemediğimden belli bir yere kadar keyif alabiliyorum.
Onun dışında bazı şarkılar fazlasıyla doksanlardan kalmış yapılar barındırıyor. Bu kötü bir şey değil elbet ama misal albüme adını veren şarkı bana kalırsa amaçladığı ızdırap/keder işlevini pek de yerine getiremiyor ve çok statik, düz bir şekilde ilerliyor. Bana kalırsa albümün en özelliksiz şarkısı.
Bence grup “The Brazen Experimentalist”in 3.50′sindeki gibi basit ama anlık değişimleri daha fazla yapmalı. Kendi içinde zaten nispeten sürprizden uzak bir tür olan melodik black metali “MBM 101″ olacak düzeyde ansiklopedik karşılığı gibi yorumlayınca beni biraz sıkıyor artık. Biraz daha ters köşeye yatıran fikirler Acherontas’ın da işine yarayacaktır diye düşünüyorum.
@Ahmet Saraçoğlu, Rica ederim Ahmet, yorumun için de ben teşekkür ederim.
Aslında ilk puanım 6′ydı ama duygusal nedenlerle yarım puan kırdım. Milletin yabancı sitelerde böyle bir albüme tam puan vermesi gibi durumları anlamıyorum ve bu yaklaşımların, gruba yapılabilecek en büyük kötülük olduğunu düşünüyorum. Belki gruptan birileri PA’ya bakar da puanı ve eleştirileri görür, dikkate alır ümidini taşıyorum. Netice itibarıyla komşuyuz ve dost acı söyler düsturundan hareketle bir şeyler karaladım.
Grubun karanlık maneviyata kendilerini kaptırıp işin müzikal yanını pas geçmeye başladıkları çok açık, bu senin de bahsettiğin monotonluk ve aynılık noktalarında iyice su yüzüne çıkıyor. Umarım sonraki albüm için acele etmezler.
Bu arada Naer Mataron gitaristi Indra’nın Acherontas’a katıldığını yeni öğrendim. Özellikle basçılarının parlamentoda Golden Dawn partisine katılmasından mütevellit Naer Mataron’un neo Nazi eğilimleri olduğu hep dillendirilir. Grup zaman içerisinde politik bir grup olmadıklarını söylemiş olsa da Bowel of Noise da dâhil olmak üzere Atina’da gittiğim etkili metal müzik dükkânlarının, siyasi görüşlerinden ötürü Naer Mataron albümlerini satmadıklarına tanık oldum.
Ece, senin bu konuda bir bilgin var mı? Naer Mataron’un piyasada nasıl görüldüğünü biliyor musun?
@Ahmet Saraçoğlu, Yettim abi sdfs. Ben Naer Mataron’un 2-3 sene önce Youtube’da yayımladıkları bi parçanın altındaki yorumları az buçuk hatırlıyorum, çoğu kişi basçının meclise Altın Şafak’tan girme olayına atıfta bulunuyordu, imalı şeyler yazmışlardı. Sonraki durum nedir bilmiyorum, pek ilgilendiğim bir grup değil. Ama sırf o tepkiler bile kendi ülkesinin metal severleri arasında hoş bakılmadığının kanıtı.
Bowel of Noise’un albümlerini satmadığını söylemiştin Mayhem konseri öncesi konuşurken, kendi insanları bile kapıları kapamış zaten.
Bak şu an merak edip araştırdım; Rockway.gr sitesinin yetkililerinden bi adam ”Black metalin zaten kötü bir adı vardı, bir de milliyetçi olarak anılıyorsun şimdi daha kötü oldu” demiş basçı hakkında.
Loading ...
Albümü 3 kez dinledim. Dediklerine büyük oranda katılıyorum (ben 6 verirdim). Acherontas bence Hellenic black metal geleneğine uygun bir müzik yapıyor. Yunanistan’dan çıkan black metal gruplarının geneline olumlu yaklaşsam da yazıda vurgulanan bu “ayin”, “ritüel” muhabbetini bazen çok zorluyorlar. Bu albüm misal RC’nin “Rituals”ı kadar mantra odaklı değil ama bazı şarkılarda adamlar için anlam ifade ettiğini hissettiğin bazı bilinçli monotonlukların karşı tarafa geçmeyebileceğini görebiliyorsun. Bazı şarkıları dinlerken adamların o şarkıyı derin hisler besleyerek bestelediklerini anlıyorum, ama onlar kadar derin anlam yüklemediğimden belli bir yere kadar keyif alabiliyorum.
Onun dışında bazı şarkılar fazlasıyla doksanlardan kalmış yapılar barındırıyor. Bu kötü bir şey değil elbet ama misal albüme adını veren şarkı bana kalırsa amaçladığı ızdırap/keder işlevini pek de yerine getiremiyor ve çok statik, düz bir şekilde ilerliyor. Bana kalırsa albümün en özelliksiz şarkısı.
Bence grup “The Brazen Experimentalist”in 3.50′sindeki gibi basit ama anlık değişimleri daha fazla yapmalı. Kendi içinde zaten nispeten sürprizden uzak bir tür olan melodik black metali “MBM 101″ olacak düzeyde ansiklopedik karşılığı gibi yorumlayınca beni biraz sıkıyor artık. Biraz daha ters köşeye yatıran fikirler Acherontas’ın da işine yarayacaktır diye düşünüyorum.
Eline sağlık, çiçek gibi kritik.
18.07.2020
@Ahmet Saraçoğlu, Rica ederim Ahmet, yorumun için de ben teşekkür ederim.
Aslında ilk puanım 6′ydı ama duygusal nedenlerle yarım puan kırdım. Milletin yabancı sitelerde böyle bir albüme tam puan vermesi gibi durumları anlamıyorum ve bu yaklaşımların, gruba yapılabilecek en büyük kötülük olduğunu düşünüyorum. Belki gruptan birileri PA’ya bakar da puanı ve eleştirileri görür, dikkate alır ümidini taşıyorum. Netice itibarıyla komşuyuz ve dost acı söyler düsturundan hareketle bir şeyler karaladım.
Grubun karanlık maneviyata kendilerini kaptırıp işin müzikal yanını pas geçmeye başladıkları çok açık, bu senin de bahsettiğin monotonluk ve aynılık noktalarında iyice su yüzüne çıkıyor. Umarım sonraki albüm için acele etmezler.
Bu arada Naer Mataron gitaristi Indra’nın Acherontas’a katıldığını yeni öğrendim. Özellikle basçılarının parlamentoda Golden Dawn partisine katılmasından mütevellit Naer Mataron’un neo Nazi eğilimleri olduğu hep dillendirilir. Grup zaman içerisinde politik bir grup olmadıklarını söylemiş olsa da Bowel of Noise da dâhil olmak üzere Atina’da gittiğim etkili metal müzik dükkânlarının, siyasi görüşlerinden ötürü Naer Mataron albümlerini satmadıklarına tanık oldum.
Ece, senin bu konuda bir bilgin var mı? Naer Mataron’un piyasada nasıl görüldüğünü biliyor musun?
18.07.2020
@Ahmet Saraçoğlu, Yettim abi sdfs. Ben Naer Mataron’un 2-3 sene önce Youtube’da yayımladıkları bi parçanın altındaki yorumları az buçuk hatırlıyorum, çoğu kişi basçının meclise Altın Şafak’tan girme olayına atıfta bulunuyordu, imalı şeyler yazmışlardı. Sonraki durum nedir bilmiyorum, pek ilgilendiğim bir grup değil. Ama sırf o tepkiler bile kendi ülkesinin metal severleri arasında hoş bakılmadığının kanıtı.
Bowel of Noise’un albümlerini satmadığını söylemiştin Mayhem konseri öncesi konuşurken, kendi insanları bile kapıları kapamış zaten.
Bak şu an merak edip araştırdım; Rockway.gr sitesinin yetkililerinden bi adam ”Black metalin zaten kötü bir adı vardı, bir de milliyetçi olarak anılıyorsun şimdi daha kötü oldu” demiş basçı hakkında.
Valla işleri çok zor, geçmiş olsun diyelim.
19.07.2020
@Ece, zaten o kafayla Exarcheia’ya da sokmazlar adamı ahah
@Ahmet Saraçoğlu, Indra’nın Wampyrinacht diye bir solo projesi de var, inanılmaz dehşet bir albümü var 2017′den tavsiye ederim.
19.07.2020
@sleepless, bir yerlerden tanıdık geldi bu yorum.
http://www.pasifagresif.com/2017/06/wampyrinacht-we-will-be-watching-les-cultes-de-satan-et-les-mysteres-de-la-mort/comment-page-1/#comment-649718