ismail vilehand

Tüm dünya olarak çok sıkıntılı bir süreçten geçiyoruz. Amına koyduğumun poğaça kafalı ibneleri ne bulsa yiyor diye bütün dünya perişan oldu. Dünyanın en büyük ekonomilerinden biri olan Çin, götüne giyeceğin donun lansmanını yaptığın vakit, sen o prototip donu üretime yollayana kadar aynısından 10 milyar tane üretip tüm dünyaya satıyor. Adamların mantalitesi üst düzey çakmacılık üzerine. Diğer bütün ülkeler birleşse, Çinlilerin üretim gücüne erişemez. Ucuz işçi gücü ve totaliter rejimin katkıları ile adamlar muhtemelen “yeni dünya düzenindeki” büyük güç olacaklar. Ayrıca dolar ortadan kalkacak, ekmek 3 sikke olacak. Bizi ilgilendiren en önemli kısım bu.

Ekmeğin fiyatı hariç, benim gibi ekstrem metal dinleyicilerinin en büyük sıkıntısı ise “sosyal mesafe”. Arkadaş, ben belli müzikleri dinleyince moshpit yapmak istiyorum, ama sosyal mesafeden dolayı yapamıyorum. Konserler, festivaller iptal. Kendi tercihimle mutlu mutlu ölsem kime ne zararım var? Eminim benim gibi milyonlarca insan bunu istiyordur. Ama benim aklımda bir çözüm var. “Moshpit Royal.”.

Olay şu, moshpit yapmaya hasret insanlar paraşütle bir adaya atılacak ve ölene kadar moshpitte tepinecekler. Son hayatta kalan ise ödül olarak bir fıçı bira kazanacak. Bence “Verbal Razors”un son albümü “By Thunder and Lightning” bu manyaklığa soundtrack olmak için biçilmiş kaftan. Acun’a haber verelim bunu, kesin değerlendirir.

Neredeyse %80’i vergi olan biralarımızı yudumlayarak devam edelim çünkü bu bir thrash/crossover kritği. Birasız olmaz, bu ilk kural. İkinci kural ise; can sağlığı. Bu epey önemli. Düşenleri hemen kaldırıyoruz ki, kaos daha fazla aktif bireyle devam etsin. Ayrıca moshpitteki hanımefendilere kibarlık göstermek cinsel ayrımcılığın daniskasıdır, çünkü buna ihtiyaçları yok. Neden derseniz; hayatımın şimdilik en son ve en manyak moshpitlerinden birini “Carpathian Forest” konserinde “Turbonegro” cover’ı olan “All my Friends are Dead” eşliğinde yaşadım. O moshpitteki Doğu Avrupalı iri kıyım black metalci ablalar bana tır gibi çarparak, moshpitin de cinsiyet tanımadığını gösterdiler.

Verbal Razors pislik, edepsiz bir grup. Üçüncü stüdyo albümleri olan “By Thunder and Lightning” ile daha önceki albümlerinde yaptıkların farklı bir şey yapmıyorlar ancak kazandıkları tecrübe hem beste yapısı olarak hem de sound olarak üst seviyeye taşınmış durumdalar. Kuruluşlarının 12. yılı olduğunu düşünürsek, olgunluk döneminde olduklarını söyleyebiliriz.

Temeli “Suicidal Tendencies” öğretisine dayanan, “Iron Reagan” ve “Municipal Waste” gibi grupların sertliğini ve kaosunu taşıyan bir müzik yapıyor Verbal Razors. Hatta yeri geldiğinde “Power Trip” ve “Lowest Creature” atarına bile erişiyorlar. Bundan başka bu sene içeriğinde çıkmış, kritikleyebileceğim en az 10 farklı albüm varken bunu öne aldım, çünkü Thrash/hardcore/crossover türünde çok daha fazla ilgiyi hak eden bir grup Verbal Razors.

Bu tarzda en sevdiğim gruplardan biri olan “Dr. Living Dead!” kadar ünlü olmamaları epey enteresan. Ondan dolayı ben bu konuya el atma gereği duydum, çünkü adamların eksiği yok fazlası var. Thrash/crossover türünü bilen bilir, biraz etkiye tepki müziğidir bu. Grup çalarken kaç kişi sakatlanırsa o grup bu türde en iyisidir. Bu yüzden tür anılırken “Suicidal Tendencies” demeden lafımızı bitirmiyoruz.

“By Thunder and Lightning”i türdeşlerinden ayıran en büyük konu sound. Bayağı kulak kopartan seviyede sesi açılmış (bu benim için çok önemli) bas gitar, albümü türündeki diğer gruplardan ayırarak üst seviyeye taşıyor. Yeri geldiğinde “Power Trip” ve “Lowest Creature” sertliğine ulaştıkları groovy rifler ise cabası. Örnek vermem gerekirse “Water Drop” şarkısı girişi itibariyle tam bir adam öldürme teşebbüsü. Şarkının devamında ise bariz tahrik var, türü seven kimse yerinde duramaz. İcra ettikleri müziği derinlemesine çalışarak, konserlerinden sedye ile adam göndermek istedikleri fazlasıyla belli.

Grubun vokali olan Simon Jeffroy’a gelirsek bu adamın Mike Muir’i fazlaca sevdiği çok belli. Ancak bu adama direk olarak “Mike Muir”i taklit ediyor dersek, Fred Durst’ün tüm kariyerini yakarak, Limp Bizkit’i çöpe atmış oluruz. Kendisi ne kadar renkli ve keyifli karakter olsa da, kariyerinin başlangıcından itibaren büyük bir Mike Muir çakması bence. Çok sansasyonel bir laf ettiğimin farkındayım ama bence öyle. “By Thunder and Lightning” vokal yönünden türe çok uygun ve canavar gibi bir performansı barındırıyor. Adam geğirse bira kokusu suratıma gelir, o derece.

Thrash//crossover türünü albümden dinlemeyi pek tercih etmeyenleri festivallerde moshpitte yakalamayı çok seviyorum. “Dr. Living Dead!” çalarken organize kudurduğum bir adama sorduğumda “ya ben Animals as Leaders’ı bekliyordum, birayı çekince kendimi moshpitte buldum.” dediği vakit epey keyifleniyorum. Umarım şu illet biter de, Verbal Razors çalarken kendimizi moshpitlerde kaybetme fırsatı yeniden yakalarız.