Emir Şekercioğlu

“Necro” ön adlı üç grubun (1, 2) albümünü incelediğim “Ölüm Üçlüsü” serisinin bu haftaki halkasında son olarak İsveç death metal sahnesinde, bilhassa erken dönem işleri itibarıyla tür için estetik işler ortaya koyan Necrophobic’in debut albümü “The Nocturnal Silence”ı inceleyeceğim. İlk dinlediğimde bu albümden ne kadar etkilenmiş olduğumu hâlâ hatırlarım. Black metalin lanetli ve kasvetli melodilerini death metalin geleneksel enstrümantal üslubuyla buluşturan, bu sayede de belirli mecralarda “blackened death metal” olarak tanımlanan alt türün gözde albümlerinden biri olarak gösterilen “The Nocturnal Silence”, ekstrem metal türleri içerisinde melezliği göze en estetik biçimde çarpan metal albümlerinden birisi.

Vokal türleriyle, rif yapılarıyla ve tematik içerikleriyle esasen birbirlerinden karakteristik diyebileceğimiz farklılıklar gösteren death ve black metal, söz konusu “The Nocturnal Silence” olduğunda ise bu standartların ortadan kalktığı, iki türün bir potada eridiği bir vaziyete bürünüyor. Erken dönem ekstrem metal gruplarının hâlihazırda bu melez yapı üstünden güç alarak ikinci dalga gruplarına ilham kaynağı olduğunu biliyoruz ancak burada Necrophobic’in icrasını farklılaştıran ve kendi özgün dinamiklerine kavuşturan temel bir nokta var. Bu albümde, etkisini hâlâ göstermekte olan ve bir geçiş unsuru teşkil eden thrash metal ile değil, kendi çaplarında ayrı ayrı oturmuş birer müzik türü olan black ve death metal’in birbirlerinin kimyasına karışması gibi bir durumla karşılaşıyoruz. Bu sefer ekstrem metalin doğasını belirleyen unsur, kötücül tema ya da sound’larla birleştirilmiş bir thrash metal değil, hem death hem de black metalin oturmuş olan yapılarından devşirmeler yapılarak meydana getirilen bir sentez oluyor. Bu bağlamda “The Nocturnal Silence”, şayet “blackened death metal” gibi bir türden özgürce bahsedebilecek olursak, bu türün ilk albümlerinden biri olabilir. Eğer Dissection’ın ilk albümü de bu bağlamda sayılabilecekse, “The Nocturnal Silence” ile aynı yılda çıkan “The Somberlain” de (1993) gayet bu kulvarda yer alabilir ortaya koyduğu müzikal özellikler sebebiyle.

Bahsedilen melez türün, yazılıp çizildiğine göre en bariz özelliği içerik, imaj, şarkı sözü ve belirli rif yapıları itibarıyla black metalin satanik üslubunu death metalin bilhassa davullar, breakdown’lar ve enstrümantasyon nezdinde açığa çıkan müzikal mimarisiyle birleştirmesinde yatıyor. Nitekim imaj bakımından albümün kapağında, müzikal açıdan da şarkıların kendisinde tüm bu özelliklerin tezahür ettiğini rahatlıkla görebiliyoruz. Öte yandan, yoğun melodik yapısı, 90’larda serpilen bir tür olması ve İsveç topraklarında doğması itibarıyla bu türün “melodik death metal” ile de epey benzerliği olduğu söylenebilir. Ancak bu melodik yapı, bahsettiğimiz albümün bünyesinde mevcut olan black metal unsurlarını hiçbir şekilde gölgelemiyor, tersine o yapının daha büyük bir keskinlik kazanmasını sağlıyor.

Esasen, kurulmasının son derece hassas olduğunu gördüğümüz bu denge, Necrophobic tarafından bilinçli bir şekilde mi ortaya kondu, açıkçası emin değilim. Çünkü grubun, 1997’de çıkan ikinci stüdyo albümü “Darkside”, debut ile kıyaslandığında özellikle sound açısından melodik death metale çok daha yakın duran bir albüm profili çiziyor, her ne kadar black metal bileşenlerini kullanmaya devam ediyor olsa da. Şahsi görüşüm, iki türün sentezi söz konusu olduğunda “Darkside”ın “The Nocturnal Silence”a kıyasla daha sentetik durduğu.

Şarkılar bazında konuşacak olursam, albümün sonuna yaklaştıkça death metal etkisinin daha yoğun bir şekilde hissedildiği göze çarpıyor. “Sacrificial Rites”, “Father of Creation” ve “Where Sinners Burn” parçaları gerek geçiş bölümleri gerekse rif-tempo düzenleri sebebiyle death metalin yırtıcılığını ve kaotik yapısını pekiştiriyor. Bununla birlikte grubun gitarlarda, Obituary ve Morbid Angel gibi gruplardan aşina olduğumuz belirli nota kombinasyonlarını da kullandığı dikkatimizi çekiyor. Açılış parçası “Awakening…”, “Before the Dawn” ve “Unholy Prophecies” gibi bestelerse melodik riflerin ve yoğun tremolo picking’lerin etkisiyle daha bir black metal havasını çağrıştıran besteler hâline geliyorlar. Toplamda 9 parçanın yer aldığı “The Nocturnal Silence”, esasen üzerine kurulduğu basit bileşenlere eklemlenen son derece klasik rifler, davullar ve melodik sololar vasıtasıyla hem dinlemesi hiç yormayan hem de oldukça keyifli bir çalışma ortaya koyuyor.

Yaydığı karanlık hava ve sergilediği melodik zenginlik sebebiyle “The Nocturnal Silence”ın; Marduk’un “Those of the Unlight”ını da zaman zaman akıllara getiren bir yanı olduğu söylenebilir. Bu nedenle Marduk’un bahsi geçen albümünü sevip de henüz Necrophobic’in bu albümünü dinlememiş olanların bir noktada “The Nocturnal Silence”ı da sevebileceğini öne sürebilirim. Neticede Marduk ve Dissection gibi İsveç’ten fışkıran ve debut’unda bu grupların erken dönem çalışmalarında olduğu gibi black/death metalin karakteristik yanlarını kendine has üslubuyla sergileyen Necrophobic, klasik diyebileceğimiz albümlerden birine imza atıyor.