MOUNTAINEER, tahmin edilebileceği üzere “dağcı” anlamına gelen bir kelime. Bugün incelediğimiz albümün sahibi olan ABD’li grup 2015’te kurulmuş ve aradan geçen 5 yılda 3 albüm yayınlamayı başarmış bir doom/sludge metal/post-rock grubu. MOUNTAINEER’i dinlerken bu üç türün çeşitli özelliklerini de görmek mümkün. Yeri geliyor iyice kasvetli bir doom kimliğine bürünüyorlar, yeri geliyor sludge’ın enerjisini hissettiriyorlar, gerektiğinde ise post-rock’ın atmosferik kırılganlığını yansıtıyorlar.

Bunlardan ilk ikisini ağırlıklı olarak kullanan grup kimi zaman PARADISE LOST’a bürünüyor (The Weeds I Have Tended), yeri geliyor daha ABD’li bir sludge karakteri gösteriyor. Post-rock kısımlarda da kafada ilk andan canlanan türde gitar efektlerine boğulmadan, 23 dakikalık pedal şhovlar yapmadan; post-rock’ı uzaktan severek yollarına devam ediyorlar. “Shot Through with Sunlight”ın girişinde olduğu gibi yer yer ALCEST’e dahi göz kırpan tatlar, sonra bir anda çok daha derin doom metal kimliklerine bürünebiliyor.

MOUNTAINEER, insana doğayla iç içelik, insanın kendiyle mücadelesi, zorluklara meydan okumak gibi hisler veriyor. Grubun müziğinde de bu tür bir kendisiyle hesaplaşma, pişmanlıklarla mücadele hissi mevcut. “Bloodletting”i her dinleyişimde grup elemanlarının bu üç türü haybeye seçmediklerini ve içlerinden atmak istedikleri şeyleri kusmak adına bu türlerden gayet iyi şekilde yararlandıklarını düşündüm. Sadece “Shot Through with Sunlight” bile bunu görmek için yeterli olacaktır. O şarkıyı dinleyin, zaten içinizde bir şeyleri harekete geçirmezse MOUNTAINEER size göre değil demektir.

Kelimelerden devam edelim. “Bloodletting”in iki anlamı var. Biri tıbbi olarak bir insandan kan alınması, diğeri ise vahşi bir şekilde kan dökmek. MOUNTAINEER kelimenin bu iki anlamını da belli oranlarda yansıtan bir müzik yapıyor. Bir tarafta acısından kurtulmak, şifa bulmak istiyor; diğer yandan öfkesini olanca gerçekliğiyle dışarı vuruyor. Bu ikisinin durduğu denge “Bloodletting”in son derece organik, yere sağlam basan ve karakterli bir iş olmasını sağlıyor.

Bu tarz müzik yapan başka gruplar yok mu? Elbet var. Hüzünlü, kederli müzik yapmak belli açılardan kolayken belli açılardan da zor olabilir. MOUNTAINEER bu noktada tribünlere oynamadan, olayı damar şablonlarına indirgemeden yapmayı seçiyor. Üst üste binen katmanlar albümün pek çok yerinde gerçekten de etkileyici hisler oluşturuyorlar ve bu 55 dakikalık müzik, müzik tarzı olarak iç baymaya gayet müsait olabilecek unsurlar içerse de genel olarak baymadan akmayı başarıyor.

Albüme dair genel görüşüm MOUNTAINEER’ın ızdıraplı doom/post-rock harmanının lezzetinin, olumlu hisler veren aydınlık tatlarından daha iyi olduğu şeklinde. Adamlar acı vermek isteseler çok daha derine inen bıçaklar sokabilecek durumdalar, ancak albümü bir yıkıma dönüştürmemeyi tercih etmişler. Misal “Apart”taki aydınlık karakterin değeri, adını bir kez daha anmak zorunda olduğum “Shot Through with Sunlight” karanlık karakterin değerinden daha aşağıda. Bu noktada MOUNTAINEER’ın post rock kimliğini biraz törpüleyip olayın doom tarafına yaslanması durumda daha etkileyici albümler çıkarabileceğini düşünüyorum, zira bu konuda gerçekten çok ama çok iyiler, çok yetenekliler. Tamamı “Shot Through with Sunlight” ayarında şarkılardan oluşan bir albüm çıkarmış olsalardı eminim albüm boyunca göğsüm çok daha fazla sıkışırdı, paramparça olur sağa sola savrulurdum, helak olur giderdim.

“Bloodletting” baştan son pek çok çekici yanı olan iyi bir albüm. MOUNTAINEER belli ki işini biliyor ve samimi olduğu belli olan kederini bize itinayla gösteriyor. Üstteki paragraftaki naçizane tavsiyelerim onların aklına gelirse, sonraki albümlerinde bizi yerle yeksan etmemeleri için hiçbir sebep yok.