Kariyerinde 40. yılı deviren GRAVE DIGGER’a dair bence en ilginç detay, seksenlerde isim değiştirdikleri dönemleri saymazsak grubun kuruluşundan bu yana hiç aksatmadan albüm çıkarmayı başarmış olması. Ne kadro değişikliğine bağlı uzun bir ara ne de piyasanın zorlukları karşısında geçen bir bocalama dönemi. Adamlar metali sevmiş, bu işe gönül vermiş ve ilk günden beri çaldıkça çalıyorlar. Son 28 yılda 17 albüm çıkarmış, hele son 8 yılda 6 albüm çıkarmış bir gruptan bahsediyoruz. Tabii k ortada bir kalite olmadığı takdirde bu rakamlar elbette ki hiçbir şey ifade etmiyor.

GRAVE DIGGER’la tanışmam 2003 yılında çıkan “Rheingold”a rastlıyor. O sıralarda karşıma çıkan her şeyi arsızca dinleyen bir dinleyici olarak GRAVE DIGGER’ın kalıplar içindeki power/heavy metalinden çok da etkilendiğimi söyleyemem. Her türden 1000 tane acayip uyarıcıya maruz kalırken dikkatimi daha eklektik, tırnak içinde “sofistike” şeylere vermiş ve GRAVE DIGGER’ı da benzeri çok olan eski bir grup olarak aklıma not etmiştim.

Metal dağarcığım ilerledikçe aslında bu standart kabul edilen geleneksel sound ve anlayışın aslında ne kadar değerli olduğunu anladım. GRAVE DIGGER’a süpürgecilik mesleğini yaşatmaya çalışan bir taşra amcası muamelesi yapmıyorum elbet, ancak adamların yaptıkları tek bir şeyle mutlu olması ve bunu keyif aldıklarını belli ederek devam etmeleri bence takdir edilesi bir şey. Elbet takvimler 2020’yi gösteriyor, elbet saçma sapan dallara ayrılan sayısız tür, grup, albüm var ama bu işin özüne indiğimizde; bu müziğin sağlam temellerini bunca yıl sonra hakkını vererek yansıtan birileri olduğunu görmek gerçekten güzel.

Bunu laf olsun diye söylemiyorum. GRAVE DIGGER, her ne kadar arada gerçekten birbirinin muadili albümler çıkarsa da geleneksel Avrupa heavy metali adına hâlâ parlamayı başaran bir nefer. “Fields of Blood”da bunu net şekilde görüyoruz. Albümü her dinleyişimde aklımdan geçen tek şey bu adamların bu müziği ne kadar çok sevdikleri ve bildikleri yoldan vazgeçmedikleri oldu. Bugün “old-school” kavramı bir kavramdan ziyade bir sıfata dönüşmüşken, bu adamlar bu sıfatın var oluş sebebini oluşturduklarını gösterir düzeyde otantik, saf, has, pirüpak bir şey yapıyorlar.

Bunları “sert metal yapan yaşlı amca, vay be” minvalinde söylemiyorum. Bu “babalar” muhabbeti metalde en hoşlanmadığım şeylerden biridir. Saygı duyulacaksa duyulur elbet, ancak günümüz için anlamlı olmayan bir şeyi de sırf zamanında büyük emek verdi diye övemem. Gruplar yorulur, bezer, sıkılır, ilhamını kaybeder, heyecanını kaybeder. 40 yıllık bir grubun 20. albümünde “amcam sal bizi artık” dedirtmesi, “geçmişe saygımızdan katlanıyoruz” diye düşündürtmesi olasıyken, bu adamlar hâlâ konsept albüm yapma, 40 yıldır yaptıklarını daha akılda kalıcı şekilde sunma peşindeler.

Bu manada bakınca “Fields of Blood” gerçekten de çok iyi bir power/heavy metal albümü. Akılda kalıcı, gaza getirici, sürükleyici. İçerdiği İskoçya milliyetçiliği temasını “I am William Wallace!” diye bağırarak gayet iyi işleyen, elbette ki formüller çerçevesinde ilerleyen ama bunu metalin o gerçek “özünü” kaybetmeden, kendisinin bir gölgesi olmadan yapan sapasağlam, cayır cayır bir albüm.

Nefis nakaratıyla parlayan “The Heart of Scotland”dan, vokallerinde Lemmy izleri taşıyan gaz deposu “Barbarian”, 58 yaşında hâlâ döktüren Chris Boltendahl’ın sesindeki ufak çatlamaların lezzetine; “Fields of Blood” her anlamda deneyimle dolu ve 40 yıllık bir müzikal kariyerden izler taşıyan şeker gibi bir albüm. Aralarda giren gaydalar, akustik gitarlarla oluşan ve Orta Çağ tavernalarında, Kelt diyarlarında ozanların söylediği şarkıları anımsatan parçalar ve daha bir dolu şeyle albüm, bu türü seven dinleyicilerin çok büyük oranda tatmin olacağını düşündüğüm bir yapıt.

Bugün Pasifagresif 11 yaşına bastı. 11. yılımızda 40 yıllık bir grubu konuk ediyor olmak hoşuma gitti. Biz bundan 29 yıl sonra 40. yaşımızı kutluyor olur muyuz bilmem, ama bu adamların bugün saf heavy metal ateşiyle bunu yapıyor olmaları gerçekten değerli. GRAVE DIGGER’ı, Alman power metalini ya da en basit ifadeyle metalin en saf hâlini seviyorsanız bence hazır şansımız varken böyle şeylere gerçek zamanlı olarak tanık olalım. Bundan en fazla 10 sene sonra olayın bu en saf, en otantik hâlini yapan pek kimseyi bulamayacağız.