Devrim Gönenli

Geçtiğimiz son üç dört yıl içinde hardcore, metalcore, sludge metal, punk ve endüstriyel rock elementlerini harmanlayarak hardcore punk müziğe yeni bir soluk getiren ve hatırı sayılır bir kitleye ulaşan birçok grup var. Her ne kadar daha önceki yıllarda kurulmuş olsalar da, Knocked Loose ve tabi ki Code Orange gibi grupların başı çektiği bu türde başarılı bir ürün ortaya koyan gruplardan birisi de Vein. 2013 yılında Boston’da kurulan ekip, 5 yıl içinde 5 tane EP çıkararak ve Code Orange ile turlayarak ismini camiada duyurduktan sonra, 2018 yılında ilk albümü “Errorzone”u yayınladı.

Grubun karakteristiğini 90’lar sonu 2000’ler başı hardcore, metalcore ve mathcore soundu ile tanımlamak mümkün. Bu önermemden ötürü akıllara Converge, Botch ve The Dillinger Escape Plan’in geleceğini tahmin edebiliyorum, zaten Vein’in bu grupların etkisinde bir ürün ortaya koyduğu aşikar. Ancak albümü dinlerken Amerikan hardcore/metalcore sahnesinin döneminde daha underground kalan grupları olan Zao, Snapcase, Coalesce atmosferini daha fazla hissettiğimi söylemeliyim. “Errorzone”u dinlerken beni saran nostalji hissinin çoğunlukla bu gruplara olan benzerlikten kaynaklandığını düşünüyorum. Vein’in yarattığı nostalji hissinin bir diğer kaynağı ise nu-metal. Evet, Slipknot ve Korn’un ilk dönem işlerinin ve zaman zaman Deftones’un bu albüme yer yer yansımasını grup bizden saklamıyor. Peki bu kadar benzetmeye ve söz konusu nostalji hissine rağmen Vein, başarılı bir albüm ortaya koymayı nasıl başarmış?

Öncelikli olarak, hardcore sahnesinde kendine yer edinmeye çalışan son dönem grupların çoğu gibi Vein de türün olası kendini tekrar edişinden kaçınmak için yeni yaklaşımlar denemiş. Şarkılarda kullanılan riffler tek bir parça olarak bakıldığında orijinallikten uzak ve artık bir klişe olarak değerlendirilebilme potansiyeli taşısa da grup başarılı bir mathcore yaklaşımı ile pasajlar arası hızlı ve bazen beklenmeyen geçişleri, dozunda break down’ları ve şarkı sürelerinin kısalığı ile bu potansiyelin gerçekleşmesinin önüne geçebiliyor.

“Errorzone”un prodüksiyonunu deathcore, metalcore, hardcore punk camiasında pek çok çalışma ortaya koyan Will Putney üstlenmiş (Vein’e yakın olabilecek Knocked Loose, Stray from the Path gibi gruplar ile de çalışmıştır). Grup elemanlarının başarılı performansları ve Putney’in alandaki deneyimi ile dolu dolu ve modern bir sound, yer yer endüstriyel elementlerin kullanımıyla ise -söylemesi ne derece doğru olur bilmiyorum- retro-fütüristik bir hava yaratılmış. Daha albümün ilk parçası ‘Virus://Vibrance’de karşılaştığımız üst üste yapılan scream vokalleri, bas ve davul ile dinleyeni kaosa hazırlama görevi üstlenen grooveları, The Dillinger Escape Plan tarzı kesik kesik tiz akorları ve aksak ritimleri ile dinleyiciyi heyecanlandırmayı ve yükseltmeyi başarıyor.

Grup dinleyicinin aklında kalmasını ve hatta konserlerde eşlik etmesini sağlayacak vokal partisyonlarını dahil etmeyi ihmal etmemiş. Hardcore müzikte seyirci katılımının yüksek derecede aktif olduğunu düşünürsek, konserlerde seyircilerin ‘Doomtech’in “every time I close my eyes…” veya ‘End Eternal’ in ‘’the end: the end eternal’’ bölümlerinde koşuşturup zıpladığını hayal etmek çok zor olmaz. Sözü geçmişken, grubun Audiotree Live ve Live in K! Pit (Tiny Bar Show) performanslarını şiddetle öneriyorum. Clean vokal kullanımlarının ise daha çok dinleyiciye ulaşmak amaçlı bir formül gibi şarkıların içine serpiştirilmediğini görmek mümkün. ‘Old Data in Machine’in orta bölümündeki ve ‘Anesthesia’daki gibi dinleyene soluk aldırmak amaçlı Poison the Well’i, hatta Deftones’u anımsatan dokunuşlar ile melodik eksiklik giderilmiş. Ayrıca dramatik bir hava yaratmak için ‘Doomtech’ ve albümün adını taşıyan parçada da melodik ögeler ve clean vokallere başvurulmuş.

“Errorzone” başlar başlamaz dinleyicisini içine çekebilecek, ilgi çekici bir albüm. Kritik boyunca bahsettiğim olumlu özelliklerine rağmen, yine de ilerledikçe deneysel tavrını -özellikle albümün orta bölümünde- yavaş yavaş kaybetmeye başlıyor. ‘Deneysel’, ‘yeni yaklaşımlar’ şeklinde tabirler kullansam da grubun, yakın zamanda çıkan Code Orange albümü ‘Underneath’ gibi farklı farklı türlere el kol uzatmasını beklemediğimi belirtmeliyim. Zaten tavır olarak böyle bir hedefleri, niyetleri olmadıklarını seziyoruz. Ancak yine de albüm boyunca, kritiğin başında değindiğim o nostalji hissine sık sık başvuruluyor ve az da olsa dinleyeni kendinden uzaklaştırmaya yol açabiliyor.

Başarılı vokal performansları, doyum veren prodüksiyonu ve sound’u, akılda kalıcı anları ve 27 dakikalık uzunluğuyla “Errorzone” çok güzel bir hardcore albümü. Albüm iki yıl önce çıksa da o zamandan beri sık sık açıp dinlemekteyim. Türü seven birçok dinleyicinin de uzun süreler geçtikten sonra bile, albümü olmasa da bazı parçaları tekrar tekrar dinleyeceğinden eminim.