Oğuz Sel

“Vaktin birinde böyle bir grup vardı” diyebilmek adına 2016’nın kavurucu yaz sıcaklarında hazırladığım kritiğin, çok değil bir sene sonrasında …And Oceans’ın yeniden bir araya geleceğini, dört sene sonrasında da yeni albümünü kucağımıza tutuşturacağını bilemezdim. Bu kaçıncı oluyor bilmiyorum ama kozmik güçlerin, PA sayfalarından yayılan pozitif enerjiyi değerlendirmeye tabi tutup arka planda birtakım işlemler yaparak grupların, yeniden etkin hâle gelmesini sağladığına artık kesin gözüyle bakıyorum. Sacramentum, The Berzerker, Merycful Fate, Fall of The Leafe (Autumnfall), hatta Kuaför Cengiz’in, dağılmış durumdayken PA’da çıkan kritiklerinin ardından yeniden toplanması, ne kadar tesadüftür, ne kadar kozmik güçlerin eseridir, takdiri size bırakıyorum.

Bolca çıkış, biraz inişle geçen kariyerlerinin ardından …And Oceans sayfasını kapatan ve Havoc Unit adıyla varlığını, farklı bir formda sürdüren grup üyeleri, geçen zamanın ardından yeniden …And Oceans adıyla yola devam etmeye karar verdiler. Peki, bu yalnızca bir isim değişikliği miydi yoksa …And Oceans adına yeniden dönülmesinde ve grubun ayaklandırılmasında, bir köklere dönüş izi olacak mıydı?

Senfonik black metal olarak başlayan kariyerini, endüstriyel/elektronik metal şeklinde sürdüren grubun “Cosmic World Mother” ile güncelden kopmayan bir köklere dönüş yaptığını söyleyebilirim. Bugünün şartları, bugünün teknik imkânları ve bugünün anlayışıyla …And Oceans nasıl bir müzik yapardıysa bu albümde de onu dinliyoruz. Açıkçası başta sürprizi kaçmasın diye yayımlanan tadımlıklara bakmadım ve tüm işitsel deneyimi, albümün çıkışına erteledim. Yapımı dinlemeye başladığım ilk andan itibaren çok güçlü ve dikkatle dinlenmesi gereken bir şeyle karşılaştığımı anlamam uzun sürmedi. Zira grubun kariyerindeki en dev açılış şarkısı bu albümdeydi ve bize bir nevi “Gidişim suskun olmuştu ama dönüşüm muhteşem oldu.” mesajı veriyordu yapım.

Grubun senfonik black metal zamanlarından alışık olduğumuz ne varsa bunları modernize edip üzerine koya koya gelen müzisyenler, belli ki bunca zamandır zihinlerinde çok şey biriktirmişler ve …And Oceans’a özgü hem karamsar hem enerjik işleri peşi sıra “Cosmic World Mother”a aktarmışlar. Karşımızda, 1990’ların sonu çıkışlı albümleri aratmayacak derecede melodik bir seyir var. Alghazanth’ın konserlerinde klavyeci olarak görev üstlenen, aynı zamanda albümün yazımında da katkısı bulunan Antti Simonen, bu melodik seyrin başkahramanlarından. Gruba yeni dâhil olan müzisyenlerden Simonen, güçlü prodüksiyona, geniş/kapsayıcı pan’lanmış klavyeleriyle yadsınamaz bir zenginlik kazandırıyor.

Beyin tokatlayan bir korku/gerilim filminin jeneriği akarken arka planda çalınabilecek derecede başarılı “In Abhorrence upon Meadows” gibi bir parçayla yapımın etkileyiciliğini artıran Simonen, şarkılarda bireysel şov ve böyle bir albüm için gereksiz sayılabilecek süslemelere başvurmadan, klavyesini, şarkıların en temel unsurlarından biri kılıyor. Dimmu Borgir’in “Spiritual Black Dimensions” albümündeki gitar tonlarına çok benzettiğim çift gitarlar ise klavyenin haşmetine boyun eğmeden kendi azametini ziyadesiyle gösteriyor albüm boyunca. 1990’lar dönemindeki …And Oceans albümlerindeki gibi cılız sayılabilecek gitarların yerini gümbür gümbür hatta cayır cayır gitarlar almış. Yalnızca sound bakımından değil icra edilen işlerle de albüm boyunca kendilerine hayran bırakıyor gitarlar. Benim özellikle vurgulamak istediğim parçalar da yok değil tabii. “Five Swords”un ortalarında giren ve buram buram Grand Alchemist kokan solo, “Oscillator Epitaph” parçasının orta tempo kısımlarında gitarların yarattığı o bunalımlı hava, bu yıl dinlediğim en iyi şeylerden kesinlikle. Unutmadan, “Five Swords”un 2.10’unda başlayan klavye kısmını, Hecate Enthroned’un “The Pagan Swords of Legend” şarkısının 3.38’ine benzettiğimi söylemeliyim.

Yenilenen …And Oceans’ın “güçlü”lerinden biri de hiç şüphesiz davul taburesinde oturan ve kimi zaman zil oyunlarıyla çoğu zamansa yardırmalı davul kullanımıyla yapımın kalite seviyesini yükselten Kauko Kuusisalo. Bu şarkılara yazılabilecek en iyi davulları yazmış bana göre çatır çatır da çalmış. Öte yandan davul tonlarının, sound’un geneliyle uyumlu olması da takdire şayan. Bir yenilik/değişim de vokal cephesinde mevcut. Gruba uzun yıllar emek veren Kena Strömsholm (K-2T4-S), yerini, Finntroll vokali Mathias Lillmåns’a bırakmış bu albümde. Size bir şey diyeyim mi? Bu oldukça doğru bir karar zira grubun diskografisindeki en güçlü vokaller bu albümde bulunuyor. Yeri geliyor scream’e kayıyor yeri geliyor harsh yapıya evriliyor ama her şarkıda ayrı bir güç gösterisi sergiliyor vokaller. Yapımdaki her şey o kadar güzel iç içe geçiyor ki vokalden davula, bastan gitara ve klavyeye dek her unsur, sanki bir vücudun organları gibi uyum gösteriyor.

Hiçbir beklentim yokken dinlemeye başladığımdan olsa gerek bayıldığım bir albüm oldu “Cosmic World Mother”. Yapımın bana göre tek eksiği, ilk dört parçadaki dinamizmi her şarkıda sürdürememeleri ve “Apokatastasis”i çok hüzünlü bitirmeleri. Bu kadar kusur kadı kızında da olur diyorum, yıllar sonra böyle bir iş çıkarmaları bile çok büyük olay kesinlikle. 2020 yılının en iyi senfonik black metal albümlerinden birini tecrübe etmek istiyorsanız ve …And Oceans’ın muhteşem dönüşüne tanıklık etmek istiyorsanız, albümü mutlaka dinleyin. Şayet vaktiniz kısıtlıysa “Five Swords” ile açılışı yapın, gerisi kendiliğinden gelir.