2008’deki “Iconoclast” albümleriyle tanıştığım ve 2010’daki ilk İstanbul konserleri sayesinde kendileriyle olan hukukumu artırdığım Alman melodik death metal/metalcore grubu HEAVEN SHALL BURN, öncelikli olarak özüne sadık kalması ve değişen trendlere göre sound’unu değiştirmemesiyle bildiğimiz bir grup. Şöyle bir baktığımızda, yeni nesle daha da fazla hitap edebilecek şekilde değiştirilmeye son derece müsait bir müzik yapıyorlar.

Şarkılarının genel karakterine baktığımızda standart beste şablonlarını kullandıklarını görüyoruz ve konserlerde topluca söylenen nakaratlar sayesinde adlarını daha kolay duyurmak istemeleri hâlinde bunu yapmaları “şu şarkıya bir clean vokalli nakarat koysak mı?”ya bakar. Ama onlar bunu yapmıyor. Yıllardır yapmıyorlar ve sertliğe, haşinliğe sadık kalıyorlar.

Bunun aksi kötü bir şey mi, clean vokal gerçekten de o kadar öcü bir şey mi, açıkçası tartışılır. Evet, bu müziğe clean vokal koyduğunuz anda PARKWAY DRIVE kalibresinde bir şeye kayabilir ve bu da HEAVEN SHALL BURN’ün yıllardır süregelen bu tavizsiz mizacı için epey bir tatsız kaçabilir. Lakin “Of Truth & Sacrifice”ı yeteri kadar dinlemiş bir insan olarak, clean vokal yahut başka türlü bazı açılımların doğru kullanıldıkları takdirde HEAVEN SHALL BURN müziğine artı katabileceğini düşünüyorum.

Bunu düşünmemi sağlayan şey elbette ki “Of Truth & Sacrifice”ın bir double albüm alması ve yaklaşık 100 dakikalık müzik barındırması. Grubun yaptığı işteki ustalığı ve başarısı düşünüldüğünde bu iyi bir şey olarak görülebilir. “Türünde gayet iyi bir grup, bir değil iki albümü birlikte sunuyor, fena mı?” şeklinde düşünülebilir. Belli bir açıdan bakınca zaten böyle. HEAVEN SHALL BURN ortalama üstü ve çok iyi arasında dolaşan kalitedeki bir dolu şarkıyı bizlere sunuyor ve türü sevenler için bu gayet iyi bir şey. Adamlar bunca yıldır biriken deneyimlerini adeta melodik death metal/metalcore kusarak, taş gibi şarkı üstüne taş gibi şarkı sunarak öne çıkarıyorlar.

“Of Truth & Sacrifice”a bakınca “Oha 19 şarkı mı? Ne? 100 dakika mı?” diyenler muhakkak ki olacaktır ve bu kişilere “Elinin altında iki albüm varmış gibi düşün; önce birini dinlersin, daha sonra da diğerini” denebilir. Lakin kendi adıma konuşacak olursam grup tüm bu şarkıları bir seferde sununca bunu tek bir albüm gibi değerlendirmek zorunda kalıyorum ve açıkçası bu pek çok açıdan yorucu oluyor.

Biraz daha açık konuşacağım. Double albüm olayından haz etmiyorum. Müzik bir sinema değildir. 200 dakika süren bir filmi ayıla bayıla izleyebiliriz, ancak daha statik bir sanat olan müzikte bu 90-100 dakikalar olayın marjinal faydasını ister istemez düşürüyor. “Of Truth & Sacrifice”da çok beğendiğim şarkılar var, ki zaten albüm genel olarak iyi; o konuda sıkıntı yok. Ancak bu kadar uzun olunca ve 19 şarkı içerince şarkıların değerlerinin düştüğünü, özelliklerinin azaldığını düşünüyorum.

Bu albümde 40-45 dakikalık bir albümde olsalar çok daha etkili olacaklarını düşündüğüm şarkılar var ve bu 1,5 saatten uzun süren bir albüme konarak bu şarkılara biraz haksızlık edildiğini düşünüyorum. Bir de grup sınırları epey belli olan ve varyasyona çok da açık olmayan bir türü icra edince, konsantrasyonun dağılmaması ve heyecanın korunması daha da zora giriyor.

Bu mızmızlığa girmeden albümün müzikal artılarına bakınca doğal olarak çok iyi bir HEAVEN SHALL BURN görüyoruz. Grup yeri geliyor 15 yıl önce yaptıklarına benzer yardırmalar yapıyor, yeri geliyor AMON AMARTH’a dahi göz kırpan şeylere girişiyor, yeri geliyor “melodeath/metalcore marşı” denebilecek hit’ler patlatıyor. Bu yönüyle “Of Truth & Sacrifice” bence “Wanderer”ın üstüne çıkan (e 19 şarkı var bir zahmet çıksın) ve HEAVEN SHALL BURN’ün varını yoğunu ortaya koyduğu ve türün zirve noktalarını temsil edebileceğini gösterdiği bir çalışma.

Bundan sonrasına baktığımda, bence HEAVEN SHALL BURN bir sonraki albümünde müziğine biraz farklılıklar eklemeyi düşünebilir. Bu kadar büyük bir albümün ardından, bu albümün bir yarısı gibi herhangi bir albümle dönmektense belki de bir sayfa kapatıp bir yenisini açabileceklerini ve farklı tatlar içeren bir şeyler yapabileceklerini düşünüyorum. Bana sorarsanız yapmalılar da zira “Of Truth & Sacrifice”ın ardından bu albümü aşmak için yine alışık olduğumuz tarzda ”iyi HEAVEN SHALL BURN şarkıları” yazmaları yetmeyebilir gibime geliyor. Öyle bir durumda ben muhtemelen bayarım, şimdiden söyleyeyim.

“Of Truth & Sacrifice” bence grubun en iyi birkaç albümünden birini meydana getirebilecek şarkıları da içinde barındıran, ancak bu şarkıların kalabalık içerisinde biraz patlama sorunu yaşadığı bir albüm. Dünyanın en iyi müziğini de yapsanız bunun belli bir dozda sunulması gerektiğini düşünüyorum ve HEAVEN SHALL BURN burada bir sıkıntı yaşıyorsa işte tam da bu sebepten yaşıyor. Keşke grup, yaşanmış olması muhtemel o “acaba ikisini farklı zamanlarda mı yayınlasak la?” konuşmasını olumlu bir cevapla sonlandırmış olsaydı ve keşke biz şu anda sadece “Of Truth…” kısmıyla muhatap olsaydık. Bence hem daha etkili olurdu hem de yakın zamanda çıkacak “Sacrifice”ı daha bir heyecanla beklerdik.