Oğuz Sel

İsviçreli Enoid’i memleketimizde kaç kişi tanıyor, dinliyor herhangi bir fikrim yok ama bu zamana kadar grubu takip etmeyenlerden biri de bendim. Esasında köklü sayılabilecek bir grup Enoid. Zaman içerisinde isim değişiklikleri yapmış, müzikal çizgisi ufak tefek değişimlere uğramış ama oluşumun başındaki Bornyhake, içindeki karanlığın bir bölümünü, Enoid aracılığıyla müziğe dönüştüregelmiş 15 yıl boyunca. “İçindeki karanlığın bir bölümünü,” dedim zira bu müzisyeni Borgne gibi başka projeleriyle tanıyor olabilirsiniz. Bornyhake, aynı zamanda, PA sayfalarına iki defa konuk ettiğimiz Ancient Moon’un da üyelerinden biri, hatta oluşumun şu anki kadro durumuna bakılırsa grubun yegâne üyesi konumunda. Herifin üretkenliğini takdir etmemek elde değil, ya müziğin kendisini hazırlamakla ya da icra etmekle meşgul oluyor mütemadiyen. Kendini bir şekilde bu müziğe adadığı çok belli.

Bu adanmışlığın meyvelerinden birini de ”Négation du Corps” temsil ediyor doğal olarak. Belirgin rif ve melodilere çok fazla yer vermeden, 1990’ların başlarından fırlamış gibi duran keskin ve rahatsız edici bir gitar tonunu hâkim kılarak hazırladığı bu albüm, hem müzisyenin hem de Enoid’in durduğu noktayı gösteriyor. Genel itibarıyla orta tempo hatta yavaş sayılabilecek anlara denk gelebileceğiniz, son parçada ise hüznü iliklerinize kadar hissedebileceğiniz albümde, melodik unsurların kullanılması sayesinde öne çıkan parça “Je ne volerai plus dans les cieux” kesinlikle. Enoid de bu parçanın, albümün tanıtımı noktasında önemli olduğunu düşünmüş olacak ki albümün çıkışı öncesinde ortamlara, bahse konu şarkıyı salmış.

Şarkıların sözlerine dair bir şey bulamasam da Bornyhake kişisinin 2016 çıkışlı “Exilé aux confins des tourments” albümünden itibaren başladığı şarkıların tamamında Fransızca şarkı isimleri/sözler kullanılması durumu, bu albümde de devam ediyor. Her ne kadar o albümdeki “Etimi ye, acımı çek” gibi ilginç isimli parçalar çoğunluğu oluşturmasa da “Dişleri, etime dikildi” gibi ilginç isimli parçalar da yok değil.

Dikkat ederseniz parça isimlerinde bir “Ben” vurgusu var. Yapımın kapağına da yansıyan ve bireysel sorgulamaları temsil ettiğini düşündüğüm bu psikoz hâlini, en azından şarkı adıyla gösteren eserse “Benim bedenim mi, benim yüzüm mü?” şeklinde çevrilebilecek ikinci eser. Aslına bakarsanız, şarkıların kendi içlerinde gözlemleyebildiğimiz inişleri çıkışları daha iyi idrak edebilmemiz, müzisyenin dillendirdiği sözleri bilebilmemizle mümkün olabilirdi. Fakat liriklere şu an için ulaşamıyoruz maalesef.

Yazının başlarında müzisyenin, Ancient Moon üyesi olduğunu söylemiştim. Ancient Moon’dan “Négation du Corps” albümüne birtakım yansımalar da yok değil. Örneğin “Je n’existe que dans la souffrance” gerek başlangıcı gerekse seyriyle buram buram Ancient Moon kokan; atmosferinin yabancısı olduğum Enoid’i dinlerken kendimi rahat hissettiren, beri yandan Bornyhake’in, Ancient Moon’daki etkisini, şarkılara katkısını anlayabilmemi sağlayan bir eser.

Hemen her dakikasından, dinleyene ayrı bir negatiflik aktaran, böylece adının hakkını ziyadesiyle veren “Négation du Corps” her black metal dinleyicisine gözü kapalı tavsiye edebileceğim bir eser değil. Yine de türün sıkı takipçilerinin, bahsettiğim iki parçaya göz atmalarını öneririm. Bunları tutarsanız, albümün geri kalanına da zaman ayırmaktan çekinmeyin.