Son üç günde üç yerli grup EP’si inceledik ve bunların üçünün de kendi türlerinde gayet başarılı işler olması gerçekten mutluluk verici. Ankara ve Kocaeli’den sonra bugün de İstanbul’dayız. Ülkemizin vahşi müzik ihtiyacının büyük kısmını karşılayan Kadıköy, bu kez CARNATIA ile çok daha naif ve kırılgan bir şey sunuyor bizlere.

Kısa süre önce çıkan ilk EP’si “Aeipathy”de CARNATIA’yı duygu yoğunluğu yüksek bir müzik yaparken görüyoruz. Hüzünlü müzik yapmak kolaydır, ama kalitelisini yapmak zordur. Belirli formüller ve birazcık müzik teorisiyle kederli, iç burkan şeyler yazabilirsiniz. Bu durum bu tarz müzik yapan grupların zaman zaman kolaya kaçmasına, yüzeysel bir keder yaratmasına, tribüne oynamasına neden olabiliyor.

CARNATIA “Aeipathy”de adını koymanın biraz zor olduğu bir anlayış benimsiyor. İçinde Katatonia’nın son 10 yıldaki karakterini yansıtan bir şeyler de var, “ANATHEMA doom’u” diyebileceğimiz aslında doom metal olmayan ama kederinden dolayı o şekilde adlandırılan “atmosferik rock” havası da. Aynı şekilde GREEN CARNATION’ın “Light of Day, Day of Darkness”ta sergilediği türde; gotik olmayan ama gotik gibi olan bir atmosfer ve yine aynı grubun sonradan çıkardığı daha progresif rock’ımsı işlerini de akıllara getiren bir tat mevcut. Bu isimleri böyle birbiri ardında sıralamaktaki amacım CARNATIA müziğini bir kalıba sokmaya çalışmamdan değil, karşımızdaki şeyi tarif etmem çabamdan kaynaklanıyor.

EP’ye baktığımızda gördüğümüz başlıca şey CARNATIA’nın müziğinde yoğun bir “keşke” hissinin olduğu. Bu geleceğe dönük bir umut dolu yarınlar keşkesinden, dileğinden ziyade geçmişte yaşananlara yönelik pişmanlıklar ve biçare kalmışlıklara yönelik bir his olarak karşımıza çıkıyor. Bahsettiğim son dönem KATATONIA etkisi de bildiğimiz metal özellikli KATATONIA’dan ziyade, misal “Departer”daki gibi iyice kırılgan, iyice yaşanmışlık temelli bir şey üzerinden yankılanıyor. RAZOR’dan Başer Çelebi’nin konuk vokal yaptığı “Mourner”da en metal tarafını gösteren CARNATIA, EP’nin genelinde bu “kaliteli hüzün yaratma arayışı”nı sürdürüyor. Burada en rahatlatıcı olan kısım CARNATIA’yı oluşturan iki elemanın EP’ye yönelik çerçeveyi iyi oturtmuş olmaları. Bu sayede “Aeipathy” başından sonuna gayet pürüzsüz şekilde akıyor. EP’yi baştan sona 5 kez dinledim ve herhangi bir yerde “buna gerek var mıydı?” diye düşündüğüm bir şey olmadı.

37 dakikalık süresiyle EP’den ziyade albüm düzeyinde bir doyuruculuğu olan “Aeipathy”, CARNATIA’nın şu noktada ne olduğunu her anlamda göstermesi açısından gayet başarılı bir adım. Bunun yanı sıra grubun daha başka ne yapabileceğinin ışıklarını verdiğini de söyleyebilirim. Ben CARNATIA’nın temelinin iyi olduğunu düşünüyorum ve bunun üzerine hangi yöne doğru gitseler elle tutulur bir şey yaratmaları gayet olası. “Aepathy”deki müzikal karakter daha progresif bir şekle sokulmaya da daha narinleştirilmeye de daha ızdıraplı hâle getirilmeye de müsait. Bundan sonrası artık CARNATIA’nın yaratıcılığına kalmış.