Oğuz Sel

Medico Peste ile tanışmam, bundan üç sene öncesine dayanıyor. Belki o zamanlar denk gelip okumuşsunuzdur. Grubun EP’si “Herzogian Darkness”ın çarpıcılığından ve grubun kliplerinden etkilenip bir gazla yazıyı hazırlamaya girişmiştim. Aradan çok zaman geçti, EP sonrası beklentilerim hâliyle tavan yaptı. Bu sırada hem grubun daha evvel yaptıklarını inceleme fırsatım oldu hem de biliyorsunuz ve karaladıklarımı muhtemelen okuyorsunuz, bir dolu grupla/albümle tanıştım.

Polonyalı veba doktoru, öyle pek alıştığımız cinsten bir black metal yapmadığını, ilk albümden beri gösteriyor. Lakin 2017 tarihli EP, o yazıda da bahsettiğim gibi bayağı bayağı konsantre karanlık tadındaydı. Belirli noktalarda şarkıların bütünselliği bozulsa da grup, eklediği sıra dışı unsurlarla bozulan bütünselliğe ilginç yamalar yapıyor, şarkılardan kopmamızı engelliyordu. Medico Peste, “ב: The Black Bile”da bu defa daha farklı bir yola giriyor ve yamaları, bir bütünselliği tamamlamak üzere kullanmak yerine, doğrudan doğruya şarkı formatına sokuyor, dinleyicilere sunuyor.

“2” anlamına da gelen ve Tevrat’ın ilk harfi olan “ב” ile başlayan albüm adı “The Black Bile”, kara safra anlamına geliyor. Konuyla ilgili rivayetler muhtelif olsa da ufak bir araştırmayla mesele; melankoli (melaina-kara, khole-safra), dolayısıyla bir dönem, üzerine ünlü düşünür ve tıp insanlarının kafa patlattıkları Humoral Patoloji’ye kadar uzanıyor. Bugünün ilmiyle vücudumuzda kara safra diye bir şeyin dolaşmadığını biliyoruz fakat Medico Peste üyelerinin zihinlerindeki karanlığın, en azından bir bölümünün bedenlerinden çıkıp şarkılarına yansıdığını söyleyebilirim.

Büyük oranda deneysel, ağır tempo ilerleyen, kimi zamansa açık açık caza kayan bölümler içeren şarkılardan oluşan albüm, ilk albümün kendini bilen tavrından, EP’nin delirtici kötülüğünden biraz uzak. Şarkılarda, davulların coştuğu, süregelen birkaç saniyede grubun, dinleyici üzerinde hegemonyasını ilan ettiği anlar yok değil ama çok kısıtlı. Grup, sanki altındaki Lamborghini Reventón ile süratli bir yolculuk yaparken aracını; mahsullerini, iyi fiyata satamayıp eylem amacıyla asfalta döken çiftçilere denk geldiği için aniden durdurmak zorunda olan biri gibi davranıyor böylesi anlarda. Ya sal gitsin, elinden tutan mı var kardeşim? İyi bir damar yakalıyorsun, rifi bindiriyorsun bu bölüme, sonra tekrar Reventón’dan pazar arabası moduna geçiyorsun. Açın mesela ilk şarkıya bir bakın, deli gibi başlayan ve bu deliliği lirikleriyle de destekleyen “God Knows Why”ın birinci dakikanın ortalarında neye dönüştüğüne şahit olun.

Bu örnekten azade tutacağım yegâne şarkı, girişi Mercyful Fate – “Nightmare” parçası esintili “Skin”. Çok baskın, birkaç saniyelik kısmı müstesna, dinleyeni acımasızca tokatlayan, hızını alamayıp cebinden muştasını çıkarıp güçlü olan eline takarak dinleyene iki de yumruk çakan acayip bir eser. “Canını yerim!” diye haykırmamı sağlayan bir diğer eser de başlarında progresif tatlar sunan “Numinous Catastrophy”nin yarısından itibaren başlayan kısmı. Şöyle söyleyeyim, herifler “Zeki ama çalışmıyor,” tanımlamasındaki öğrenci gibiler. İstediler mi acayip yaratımlar ortaya koyabiliyorlar ama koyuverdiklerinde de 1,75 hızda dinlemelik, tekdüze ve aleni biçimde sıkıcı işler ortaya çıkıyor; acı ama bunu birinin söylemesi gerekiyor.

Albümün yıldızı EP’de de övmekten geri durmadığım vokal Lazarus kişisi. Herif vokal yapmıyor, yaşıyor adeta. Fakat maharetlerini cesaretle ortaya koyan vokalin icraatları, çok da parlak olmayan eserler arasında yankılanmaktan fazlasını yapamıyor. Kaydın, gayet anlaşılır ve temiz olduğunu da ekleyerek kapanışa doğru yöneleyim.

Humoral Patoloji teorisi kapsamında hazırlanan tablolarda; Irak, Bûselik ve Zengûle Makamı ile bağdaştırılan kara safra, bugün, nasıl var olmadığı ispat edilen, yanlış ve etkisiz bir bilgi ise bu bilgiden adını alan albüm de benzeri bir etkisizliğe sahip olmaktan kaçamıyor. Evet, albümde iyice anlar var ama o iyice anları tecrübe etmek için kaç müziksever 50 dakikalık, sürükleyicilikten uzak bir albümü dinler, bakın işte bundan pek emin değilim.