Erhan Yiğit

Kritiğe başlamadan hemen önce sizlere bir soru sormak istiyorum; “Neden müzik dinliyorsunuz?”

Gayet basit ve klişe bir soru ama eminim ki herkes bu sorunun cevabını sorusu kadar basit bir şekilde cevaplamak yerine 20 saniye düşündükten sonra cevaplamaya kalkışsa zihnindeki asıl cevabı ifade etmekte bir miktar zorlanır.

Ben kendi cevabımı hemen vermek istiyorum: “Arayış”.

Müzik dediğimiz şey benim için 14 yıl sonra yavaş yavaş bir şeylere dönüşmeye başladı. Bu bazı müzik türleri için de böyle. Bundan 40 yıl önce Iron Maiden, Metallica, Megadeth gibi gruplar kendi öfkelerini ve müzik anlayışlarını jilet gibi keskin gitar rifleri ve bodoslamasına dalan davul partisyonları ile ifade etmeye çalışırken 30 yıl sonrasını tahmin bile edemezlerdi.

Şimdiye bakın; metal devasa bir evrim geçirdi ve topu topu bize ortalama 3 enstrüman ile neler neler yapılabileceğini gösterdi. Şüphesiz ki bunun en canlı örneklerinden biri de şu an mercek altına aldığım Intronaut.

Bu tarzdaki grupların ne yaptığını 2 kelimeyle söylemek imkansız; Progressive metal tabanına yayılmış sludge ve stoner temalı absürt metal? Alternatif metalin morfin çekmiş hali? Ne derseniz deyin hiç biri tam doğru bir tanım olmaz. Intronaut, Mastodon, Tool, Pelican, Baroness, ISIS, The Dillinger Escape Plan gibi grupları özel kılan ve birbirinden ayıran şey: Birbirlerine benzeyen müzikleri kendi absürt atmosferik alanlarında işlemeleri.

Kaygısızlık ve Uyuşukluk

Bu albümü değerlendirirken ne grubun önceki albümlerini, ne gruptaki eleman değişikliklerini ne de benzer grupların neler yaptığını kısaca hiç bir bağlantıyı araya katmayacağım. Elimizdeki bu albüm sadece kendi ekseni etrafında dönen, etrafında olup bitenleri umursamayan, kaygısız bir albüm, içinde sadece müzik var. Bu kaygısızlık ve uyuşuk müzik anlayışı Intronaut’u bu albümde zirvelere oynatan etkenlerden sadece ikisi. Daha albüm başlar başlamaz kendini gösteren bu karakteristik tavır sizi SON şarkıya kadar götürüyor. (Albümü üçüncü kez çalarken ve şarkıları dinleyip bu satırları yazarken tahmini 6. şarkıdayımdır herhalde diye düşündüğüm de son şarkıda olduğumu fark ettim) İşte bu absürt ve 1 kilo zehirli mantar yemiş havası siz albümden sıkılmaya fırsat bile bulamadan sizi sona götürüyor.

8 Çizmek…

Ve bir bakıyorsunuz albümü 4. kere baştan sarıyorsunuz…

Orgazmik Tınılar ve Göreceli Zaman

Albüm bir kere çok sağlam bir prodüksiyon üzerine inşa edilmiş. Davulcunun davulları her tokatlayışında siz de ince ince kıyılıyorsunuz. Arka bantta susmak bilmeyen temiz delay efektleri ve okyanus esintilerini enseye üfleyen atmosferik sound bünyeye tertemiz oksijen basarken bir anda peydah olan ürpertici ağır gitar rifleri sizi o okyanusun derinlerine batırıyor. Tellerinin 18′lik inşaat demirinden imal edildiği her halinden belli olan bas gitar, perdeler arasında gidip gelirken sizi de sapın üzerinde kovalıyor. Vokalistin nelerden bahsettiğinin öneminin kalmayıp size sadece sesini dinletmesi nadir gerçekleşen olaylardandır ve bu albümde de bu abi tam olarak, kasıtlı olarak, bile isteye bunu yapmış. Intronaut bu albümü bir kutuya koyup içine koskocaman masmavi de bir evren sığdırmış. Hiç bir enstrümandan taviz verilmemiş, malzemeden kısılmamış, e bu da hepi topu 53 dakika olan bu albümü 23 dakikaya indirmiş.

Hem kısa, Hem uzun, Hem sonsuz

Hiçbir grup üyesini, hiç bir şarkıyı özel olarak ele almak istemedim. Normal şartlarda bunu her albüme yaparım ancak bu abiler 53 dakikalık bir eseri 23 dakikaymış gibi gösterip bir de utanmadan hiç bitmediğini söylememişler.

Sonuçta Intronaut bu çalışmasıyla dinleyenlere, kulaklara tek bir melodinin ne eksikliğini ne de fazlalığını hissettirdiği inanılmaz ve ustaca işlenmiş tertemiz bir albüm sunmuş ve benim “Arayış” diye tanımladığım bireysel amacımı beslemiştir.