Oğuz Sel

Kritiğini hazırladığım bazı albümlere haksızlık yaptığımı düşünüyorum bazen. Dönemsel olarak kafayı takıp bu takışı övgü dolu cümlelerle kritiğe dönüştürüp buralara aktardıktan sonra ya yeni albümlere yelken açıyor ya da eskilere dalıp gidiyorum lakin o çok övdüğüm albümlere dönüp bakmak, pek aklıma gelmiyor. Böyle albümlerden biri de Hecate üyelerinden Nox.L takma isimli Jeremie Blikman’ın tek kişilik projesi Ein’in, 2018 çıkışlı “Lethargic Breakthrough” idi. Aradan geçen neredeyse iki yılın ardından bu grup ve albüm aklıma düştü, hasretimi giderdim ve birkaç gün sonra, YouTube akışında karşıma Hecate’in yeni albümü düştü. Bence ilginç bir rastlantı ama zaten kritiklerimi düzenli okuyorsanız, böylesi ilginçliklere ilk defa denk gelmediğimi biliyorsunuzdur.

Ein hakkında neyi ne kadar anımsadığınızı bilmiyorum ama Hecate’in yine 2018 yılında çıkan ikinci albümü hakkında yer yer iyi yer yer tatsız şeyler söylediğimi belki hatırlarsınız. Çaktırmadan avangart taraflarda gezinen ve epey dağınık bir besteciliği benimseyen grup, ilk albümlerinin aksine ikinci albümlerinde fena iş çıkarmamıştı. Bu da hâliyle üçüncü albüme dair beklentilerimi artırmıştı.

Hecate, üstüne düştüğü zaman; dinleyeni gaza getiren, kedere boğan ve bunun gibi duygu durum değişikliklerini, dinleyicisine saniyeler içerisinde yaşatabilen işler yaratabiliyor. Müzisyenlerin bireysel bazda da topluluk olarak hareket ettiklerinde de iyice işler yaptığı, ortaya konan işlerden belliydi. Fakat önceki albümün kritiğinde de bahsettiğim şarkılardaki dağınıklık meselesi burada da geçerliliğini koruyor. Bunu izah ederken içimden “Ulan benim kafam basmıyor bu şarkılara, çok karışıklar…” demiyorum, ele aldığım grup Deathspell Omega olsaydı bunu benden bekleyebilirdiniz ama bu tür işlerde neyin doğru, neyin daha az doğru yapıldığını iyi kötü anlayabiliyorum atonal meseleleri kapı dışında bıraktığımızda. Hecate, başkaca grupların albümlerinde de dile getirdiğimiz gibi güzel fikirler, ilerleyince, sonu güzel bir şeylere bağlanacak yaratıcı tatlar yakalıyor fakat albümün başından itibaren bu fikir ve tatları devam ettirme konusunda ya güçlük çekiyor ya da bilinçli şekilde olayı şımarıklığa ve boş vermişliğe vurarak black metal sahnesinde kendine farklı bir alan açmaya çalışıyor.

Örneğin, ilk parçada başına buyruk bir tremolo lead gitarın melodik haykırışları ve “Oracle atone” parçasının sonlarında, 1995 çıkışlı Mortal Kombat filminin müziğine (Theme Song) doğru bir yöneliş var. Müzik yaparken sağa sola not alıp paldır küldür bu notları birbirine iliştirip notaları ona göre hizaya getirme durumu mevcut gibi hissediyorum ve açıkçası biraz garibime gidiyor bu. Bir müzisyene “Bunu neden böyle yaptınız?” diye sorulmaz belki ama ben meraklı bir adamım ve günün birinde Hecate ile röportaj yapılırsa, böylesi bir sorunun altında kesin benim imzam olur, şimdiden diyeyim.

Dağınıklık diye bahsettiğim meseleler yalnızca şarkı özelinde değil albümün genelinde de mevcut. Yer yer karamsar yer yer aydınlık sularda yüzen albüm, “Sous l’arche diamantine” şarkısıyla kapkaranlık bir forma dönüşüyor. Açık konuşayım, bir sorun oldu da yanlışlıkla başka albüme mi geçtim diye düşünmedim değil. Bunda bas gitarın epey pes tonlardan eşlik etmesi ve gitarların karanlık notalara doğru yolculuğa geçmesi etkili tabii. Ama bu karanlık da o kadar uzun sürmüyor; bahsettiğim şarkı ve sonrasındaki şarkıdan sonra yine nispeten tanıdık Hecate siması, olanca keşmekeşiyle bizi karşılıyor.

Albümde eksikliğini hissettiğim bir nokta da önceki albümde yer alan duygusal melodiler. “Ode Au Désert Suspendu” özelinde bu tür bölümler hiç yok diyemem fakat çok azlar ve o kadar da etkili değiller. Aslına bakarsanız, böylesi duygusallığı kaldıracak ortam da yaratmamışlar gibi zira şarkıların tasarımından enstrümantasyona kadar her şey, dinleyenin duygusallık denizinde kulaç atmasının önüne geçiyor. Hele hele bazen tuşesi biraz fazla olan davul zilleri, duygusallığını geçtim, dinleyenin tadını tuzunu da kaçırabiliyor.

İkinci albümden 55 bininci defa bahsettiğimin çok farkındayım ama kritik düzleminde şartlar onu gerektiriyor ve bu defa ikinci albümün ikinci şarkısının, bu albümün son parçası olarak karşımıza çıktığını belirteceğim. Senfonik ve koral yapıda düzenlenen ve albüme adını da veren “Ode au Désert Suspendu”, “Consolamentum”un akılda kalan vurucu melodik gitar bölümünü temel alıyor. Bana sorarsanız fena olmamış ama gerekli miydi, pek emin değilim. Belki “Biz bunu da yapabiliyoruz,” demeleri için bir örnektir bahse konu şarkı ve bir sonraki albümde belki de kapsamlı senfonik düzenlemeler duyabiliriz. Elbette sonraki albümdeki muhtemel senfonik düzenlemeler, grubun alıştığı böylesi bir düzensizliğe tabi tutulursa, mevzu senfoniden çok kakofoniye doğru evrilebilir.

Tepeden tırnağa çarpık bir “Bob Ross ile Resim Sevinci” bölümüne benzeyen ve “Şuraya da sevimsiz bir karmaşıklık ekleyelim,” “Burada da neşesi elinden alınmış notalar olsun,” gibi formüllerle hazırlandığını düşündüğüm “Ode Au Désert Suspendu” temiz prodüksiyonu, canhıraş vokalleri, güzel enstrüman kullanımıyla takdirimi kazansa da bestecilik tarafında sınıfı geçemeyerek bugün paha biçilmez, biçilse de astronomik fiyatlar teklif edilen Bob Ross resimlerinin aksine, yarın bir gün maalesef ve ne yazık ki unutulacak orta şekerli bir albüm olmuş. Ruh hâlinize göre albüm içinden bir iki şarkıya kafayı takabilirsiniz ama albümün geneliyle ilişkiniz nasıl olur, bunu bilemem.