Birkaç hafta önceki “Damage Done” yazsının ardından bugün de sitede eksik olan diğer bir DARK TRANQUILLITY albümünü siteye kazandırıyoruz. Bu kez karşımızda, 2007 yılında çıkan ve DARK TRANQUILLITY’nin 2002’de girdiği yeni kimliği 2007 sonrasına bağlama görevi gören “Fiction” var.

“Fiction”, bence DARK TRANQUILLITY’nin; davayı satmadan, eskiyi tekrarlamadan, işi sulandırmadan, yaratıcılıktan ödün vermeden ve kolaya kaçmadan da modern bir melodik death metal yapılabileceğini, kulağa yeni gibi gelinebileceğini gösteren ön plandaki albümlerinden biri.

Bunun sebebi, albümün 2002’de temeli atılan -bence- üçüncü dönem DARK TRANQUILLITY’nin “Damage Done” ve “Character” gibi iki tane çok iyi ve fakat benzeşik albüm yaptıktan sonra aynı formülü birazcık eğip bükerek üçüncü kez tekrarlamayı başarmasıdır. Dolayısıyla “Fiction”ın pek çok açıdan son derece olgun bir albüm olduğunu söyleyebiliriz.

Grup bence bu olgunluğa ulaştığını, içinde bulunduğu üç albümlük dönemin zirvesini yaptığını hissetti ve “We Are the Void” ile daha kasvetli yeni kimliğine yöneldi. Bu açıdan bakınca “Fiction” bence DARK TRANQUILLITY’nin en değerli birkaç albümünden biri. “The Gallery” türün standartlarını belirlemesi açısından makro anlamda; “Projector” DARK TRANQUILLITY’nin kendi geleceğini keşfetmesi anlamında; “Damage Done” grubun kariyeri açısından en önemli karar olması anlamında; “Fiction” ise DARK TRANQUILLITY adına doygunluğa yaklaşan bir dönemin sonu olması ve sonrasında “bunun üstüne çıkmaya çalışmaktansa kimlik değiştirelim” kararını verdirmesi anlamında değerli.

Bu dönüşümün ibarelerini “Fiction”da da görebiliyoruz aslında. “Inside the Particle Storm”un çok net şekilde karanlık atmosferi, grubun sonradan sapacağı bazı gerginliklerin de ilk habercisiydi. “Projector”la başlayan ve “Haven”la zirve yapan klavye kullanımı, “Fiction”a kadar geçen 6 yılda iyice demlenmiş ve grubun karakterinin en önemli parçalarından biri olmuştu. Bu sayede grup artık “Misery’s Crown” gibi “haydi hep birlikte” türü şarkıları rahatça, tepki çekmeden, güvenle yazıp icra edebiliyordu.

Bu albümde grup, sonradan “Construct” ve “Atoma”da da kullanacağı DT logosunu albüm kapağının orta yerine nal gibi çakıyor ve önceki görsellerinin aksine çok daha minimal bir görsel tavır takınıyordu. Bu sebepten ve albüm isminden, “Fiction”dan hep soğuk ve gri bir his aldığımı ve bu soğukluğun benim açımdan albüme tuhaf, mekanik bir çekicilik kattığını söyleyebilirim.

Grubun bu dönemine baktığımda şahsen en sevdiğim ve en yaratıcı bulduğum albüm “Character” olsa da “Fiction”ın çıktığı dönemi ve aldığı olumlu tepkiyi de net şekilde hatırlıyorum. Özellikle yaş itibarıyla DARK TRANQUILLITY’yle o dönemde tanışan pek çok insan “Fiction”ı çok sevmiş, sonraki yıllarda 2000’lerin önemli albümleri arasında saymıştı. 2007’de çıkan “Fiction”ın, bu açıdan bakınca 17-19 yaş arasında metalle tanışan 1990 civarı doğan insanların DT ile tanışma albümü olması ve bu nedenle özel görülmesi anlaşılır bir durum.

Kendi adıma bakınca albümle çok sevdiğim ve o kadar da bir şey hissetmediğim şarkılar var. Misal “Blind at Heart”, “Empty Me” ve özellikle “The Mundane and the Magic”e karşı tamamen nötrken, “Nothing to No One”, “Terminus”, “Inside the Particle Storm” ve “Misery’s Crown” gibi parçalara bayılıyorum. Bu açıdan “Focus” benim için ortalama ve ortalama üstü gördüğüm şarkıları bir arada barındıran; fazla manevi bir bağ kurmadığım ama bazı çok iyi şarkılar içerdiğini düşündüğüm bir albüm.

Grubun sonradan çıkardığı albümlere ve bu albümlerdeki DT klasiği olmaya aday şarkıların azlığına baktığımızda “Fiction” benim gözümde, gerçek anlamda DT hit’i denebilecek pek çok şarkı barındıran son DT albümüydü. Sonradan çıkan albümler genel olarak iyi olsalar da konserlerde adı toplu şekilde bağırılan çok daha az sayıda şarkı içeriyorlar ve baktığımız zaman “grup bu albümden başka hangi şarkıya klip çeksin?” diye düşünüldüğünde pek fazla aday sunamıyorlar. Dolayısıyla -yine kendi adıma- “Fiction”ı DARK TRANQUILLITY’nin kendi kariyeri ve diskografisi açısından son “baba” albümü olarak görüyorum.

Sonrasında çıkan “We Are the Void”, “Construct” ve “Atoma”nın çeşitli kitlelerden mırın kırın yorumlar aldığı ve hatta bazılarının hatırı sayılır şekilde eleştirildiği düşünüldüğünde “Fiction” DARK TRANQUILLITY’nin -şimdilik- “her şeyiyle güvenli” son limanı. Evet bana kalırsa her anı DT kalitesini sonuna kadar hissettirmiyor, biraz kolaya kaçtıkları şarkılar var ama genel itibarıyla “Fiction”; modern DT’nin her şeyini yansıtan, duygusu da agresifliği de yerinde gayet iyi bir albüm.