Oğuz Sel

Geçmiş medeniyetlerin metal dünyası için ne denli güçlü bir esin kaynağı olduğunu sayısız grubun yayınladığı albümlerle öğrendik, öğrenmeye de devam ediyoruz. O gruplardan biri de Teksas’ın bağrından kopup gelen Absu’ydu. Sümer ve Mezopotamya medeniyetlerini ele alarak oluşturdukları liriklerini, önce death metal, sonraysa thrash etkilenimli black metalle harmanlayarak dinleyicilere sunan grup, tarih merakının neticesinde rotayı Kelt mitolojisine de kırdı. Bunun neticesinde “The Third Storm of Cythrául” ile başlayıp bugünkü yazımızın konusu olan “Tara”yı da içine alan bir üçleme ortaya çıktı ki gerek üçlemenin gerekse grubun kariyerinin en etkileyici işi de bana göre “Tara” oldu. Peki ama nasıl?

Size; basmaya çekineceğiniz yemyeşil çimenleri, bakmaya kıyamayacağınız ağaçları ve batmaya doyamayacağınız süs göllerini anımsatacak, iç açan bir gayda performansıyla açılış yapsa da asıl derdini davasını ikinci şarkıdan itibaren açık eden “Tara” yerinde duramayan, kıpır kıpır bir albüm. Sunduğu rif çeşitliliği, şarkıların tahmin edilemez düzeyde değişimlere uğraması, grubun beyni Proscriptor McGovern’ın çılgın vokalleri ve tabii ki kimilerine göre şov bana göreyse “En iyisi için yapılan uğraş” olan davul kullanımı, yapımın belkemiğini oluşturuyor.

Black metalin karanlığını thrash’in harekete geçiriciliğiyle mükemmel şekilde harmanlayan grup, parçalarda bahsettikleri konuların ilginçliğini geri plana atıp doğrudan müziğe odaklanmanıza zemin hazırlıyor albüm boyunca. “Tara”nın en güçlü olduğu nokta ise daha başlarda tansiyonunuzu yükseltmişken aralara birtakım abukluklar ya da şişirme şarkılar sokuşturmadan son şarkıya kadar tansiyonunuzu yüksek tutabilmek. Kısa süreli enstrümantal işlerin gidişatı baltalamadığını rahatlıkla söyleyebilirim.

1.38 sonrası dönüşüme uğrayan “She Cries the Quiet Lake”, halim selim gibi başlayıp çok geçmeden ölümcül rifleri ve epik devamıyla zihninizi kontrol etmeye başlayan “Stone of Destiny” gibi şarkılar sizi yakalayıp şaşkına çeviriyor. Yalnızca rif ve melodi zenginliğiyle değil enstrümanların icra ediliş şekli de dinlerken yer yer saygı duruşuna geçmenizi sağlıyor. Equitant Ifernain’in maalesef biraz geri planda bırakılan baslarıyla Shaftiel’in tek gitarından dökülen notalar büyük uyum gösteriyor; yani bas cephesinde kök notalarda takılayım, rahatıma bakayım gibi bir durumu yok. Fakat bir önceki paragrafta da dediğim gibi sahnenin yıldızı kesinlikle davullar. Herif bu albümde ilginç fikirler uygulamış, alakasız yerlere çok acayip fill’ler yerleştirmiş, beklenmedik ayak oyunları yaparak kick’leri tir tir titretmiş ve sonuç olarak ortaya harikulade şarkılar çıkmış. Karşımızda dev, geniş ve cilalı bir sound olmasa da baslar haricinde “araya giden” pek bir unsur yok hatta davul zillerini ziyadesiyle duyabiliyoruz ki bu benim ayrıca çok sevdiğim bir şey.

“Tara” izini sürdüğü mitolojiden hareketle gayda içeren albümler arasında yer alıyor ama hem ilk hem de on üçüncü ve son parçadaki gaydayı kullanan Sir Don Shannon bayağı taşaklı biri; Kraliçe Elizabeth’e de ABD başkanlarına da enstrümanıyla sunum yapmış. Bunun gibi detaylar, yapımın benim nazarımdaki değerini biraz daha yukarı taşıyor. Gerçek mi yoksa dalgasına mı yazıldı bilmiyorum fakat albümün konuk listesinde “Sir” unvanı taşıyan başka müzisyenlerin bulunduğunu da aktarayım.

1990’lı ve 2000’li yıllarda kendi alanında fırtınalar estirip hak ettiği ilgiyi pek de göremeyen Absu’nun bu albümü, grupla tanışmak ve gruba bayılmak için tek başına yeterli bir gerekçe bence. Yıllar önce çok başka bir çerçevede yazmayı planladığım kritiği, son gelen dağılma haberi nedeniyle biraz buruk ve keyifsiz tamamlıyor olsam da Absu’nun müzik dünyasında üstüne düşen görevi layıkıyla yaptığını düşünüyorum ve zihnimizde yankılanan onlarca şarkıya imza attığı için kendilerine şükranlarımı sunuyorum.