Ece Çetinel

Demokrasinin doğduğu yer olarak kabul edilen toprakları, batı düşüncesinin temeli görülen felsefesi, sımsıcak iklimi ve lezzetli yemekleri gibi karakteristik pek çok şeye sahip olan Ege’nin karşı kıyısı; bunlara tezat şekilde 30 küsur sene önce karanlık bir akıma da ev sahipliği yapmıştı ve black metale kendi yaklaşımını ortaya koyarak kendine has sahnesini yaratmıştı. Evet, ‘Hellenic Black Metal’di o sahnenin adı.

1993 yılında Atina’da kurulan emektar pagan black metal grubu Kawir’le beraberiz bugün. Grup adını, antik çağlarda Limni adası ve civarında inanılan mistik bir kültün Cabeiri ismindeki tanrılarından alıyor. Tabii, grubun beyni ve kurucusu Therthonax’ın Limni adası doğumlu olduğunu da göz önünde bulundurursak bu durum pek de şaşırtıcı durmuyor. Kawir’in Varathron, Necromantia gibi akranlarından farkı ise; ağırlıklı olarak Yunanca sözlerle, ful Yunan mitolojisi temalı ve dozunda folk enstrüman kullanımlı bir black metal yapması. Yani diskografilerine göz atarken Orestes’lerin Hades’lerin arasında kaybolmanız çok olası.

Hemen yeri gelmişken bir itirafta bulunmam gerek, folk tınılarına hiçbir zaman ısınabilmiş değilim ve belki de tür hakkında fikir belirtmesi gereken son kişiyim. Fakat Kawir, müziğine bu folk enstrümanları öyle dozunda ve başarılı bir şekilde entegre ediyor ki; ne duyduğunuz şey neşeli parçalar oluyor ne de öne çıkan şey gayda veya flüt oluyor. Diğer bir deyişle, grup bu enstrümanları tamamen epik veya hüzünlü bir hava yaratmak için tercih ediyor ve bu durum da grubun müzikal kimliğinde özgünlük yaratıyor.

Grubun 8. stüdyo albümü olan ve adını intikam tanrıçası Adrasteia’dan alan yapım, 2017 çıkışlı Exilasmos gibi yine konsept bir içeriğe sahip. Fransız ressam Georges Moreau de Tours’un “L’assassinat de Pélias par ses filles” isimli, babaları Pelias’ı öldüren kız kardeşleri betimleyen tablosunun süslediği albüm kapağı ise bu konsepti temsil etmekte: “Elleri kanlı kadınlar”. Taliplerini koşu yarışına tabi tutup da her kaybedeni öldüren Atalante’ye; istemedikleri eşlerini katleden Danaidlere, intikam uğruna çocuklarının kanını akıtan Medea’ya hazır olun.

Orta tempolu bir açılışa sahip olan Adrasteia’da; 2. parçadan itibaren işler kızışıyor, blast beat’ler patlıyor, Porphyrion’ın scream’leri ben buradayım diyor, bazense Medea’nın bitişinde duyulacağı üzere iç sızlatan bir hava hakim oluyor. Grubun, Exilasmos’da tercih etmeye başladığı yer yer heavy metal elementli pagan black metal kimliğini başarılı bir şekilde devam ettirdiğini söylemek mümkün. Tam gaz giden çoğu şarkıda frene basarak blast tuşunu off konumuna getiren grup, ya tekrar olaya müdahale ederek ritmi artırıyor ya da melodik orta tempolu bir çizgiye geçiyor. Folk enstrüman miktarı, yok denecek kadar az dozda kullanılan Exilasmos’dan bir tık daha fazla olsa da Therthonax’ın Pandion’a yine limitli kullandırma kararı aldığı apaçık zira kimi parçalarda gayda veya flüt kullanımı hiç yer almazken; Atalanti ve Limniades gibi parçaların da sadece spesifik kısımlarında duyuluyorlar. Albümün kayıtları esnasında grubun elemanı olan ve diskografilerinde ilk defa bir önceki albümde solo kullanımını sağlayan gitarist Melanaegis bu yapımda da sololardan sorumlu ve açıkçası artık grubun elemanı olmaması, aklıma oluşumun bundan sonraki işlerinde soloların olup olmayacağı sorusunu getiriyor.

5. parçada verilen enstrümantal ara, Wardruna’dan Lindy Fay Hella’nın ağıtsal formdaki vokalinin albüme vokal çeşitliliği sağlamasının yanı sıra beni yapıma dair şaşırtan tek nokta aslında. Grubun, ilk albümleri “To Cavirs”deki 2 parçada tercih ettiği bu tamamen akustik ve vurmalı enstrümanlardan oluşan kompozisyon şeklini 23 sene sonra tekrar tercih edeceğini beklemiyordum ama bunu bir eksi olarak belirtmiyorum ve çeşitlilik olarak görüyorum.

Yapımda; bir önceki albümde olduğu gibi tüm clean ve koro formundaki vokallerde yer alan Yunan metal sahnesinin en saygın isimlerinden, Macabre Omen’dan Alexandros ve Danaides’in oryantal soslu solosunda bizleri selamlayan Ashmedi, albümün konuk sanatçı kadrosunun zenginliği olarak göze çarpıyorlar. İlaveten, Medea’nın 2. yarısındaki akustik fondaki konuşma pasajlı kısım, Alexandros’un görkemli sesi sayesinde Yunancanın enfes fonetiğini işitmemizi sağlarken şüphesiz ki parçaya teatral bir hava da katıyor.

Kapanışa geçmeden önce ise albüme dair handikap olabileceğini düşündüğüm 2 unsurdan bahsetmek istiyorum. Bunların ilki, bazı bölümlerin fazla uzatılmış olması diyebilirim. Tydeus’un ortasındaki yavaş tempolu pasaj, Limniades’in son blast’lı kısmı gibi gereğinden fazla uzatılmış bazı yerlerin dinleyiciyi hafif sıkması olası. Diğeri ise Porphyrion’ın vokallerinin biraz geri planda durması. Fakat tüm bunların göze aşırı batmayan ve yapımı baltalamayan minör unsurlar olduğu kanaatindeyim.

Adrasteia; 27 yıllık bir geçmişe sahip, kendi ülkesinde hatırı sayılır saygınlığı olan bir grubun hala üretiyor olduğunu görmek ve o grubu tanımak adına gayet iyi bir albüm. Her saniyesinden öfke ve uğursuzluk akan yapımların yanı sıra farklı şeylerin arayışına girerseniz, veya kuzey mitolojisi temalarından sıkılıp komşu mitlerinin metale nasıl entegre edildiğini merak ederseniz; Helen topraklarının bu emektar grubu hayal kırıklığı yaşatmayacak ve size pagan black metalde Yunanistan farkını hissettirecektir. Çünkü burada yakılan kiliseler, yüceltilen iblisler yok; trajedi ve melodi dolu Ege black metali var.