Cemil Okumuş

1980’lerin sonları ve 90’ların başlarında ABD, Florida’dan çıkan Deicide, Morbid Angel, Obituary gibi gruplar “Deicide”, “Altars of Madness”, “Slowly We Rot” gibi albümleriyle death metalin bağımsız bir tür olarak karakterini ortaya çıkaran ilk çalışmaları ortaya koydular. Florida sahnesi death metali kendisinden hareketle ortaya çıktığı thrash metalin etkisinden tamamen kurtarmış ve türün kendine özgü saf sertlik ve agresifliğini çok belirgin bir şekilde ortaya koymuştu. Zamanla hem ABD’de hem de Avrupa’da ortaya çıkan pek çok grubun death metale temel altyapısı içerisinde çok farklı boyutlar kazandırması bu türün gelişime ve yaratıcılığa ne kadar açık olduğunu gösteriyordu.

Aynı dönemde New York’ta kurulan Immolation death metalin sınırlarını bu müziğin karakterini hiç bozmayacak şekilde mümkün olabilecek en uç noktaya kadar genişleten gruplardan biri oldu. 1991 yılında ilk stüdyo albümü “Dawn of Possession”ı çıkaran grup daha bu ilk albümüyle kendini Florida sahnesinin genel tarzından çok farklı bir yerde konumlandırmıştı. Bu albümü aynı dönemde yayınlanan çoğu death metal albümünden farklı bir yere koyan şey, müziğinin belli bir death metal varyasyonuna indirgenemeyecek bir yapıda olmasıydı. Yine aynı dönemlerde ortaya çıkmaya başlayan teknik, melodik ve brutal death metal gibi alt varyasyonların kendi alt yapısı ve müzikal karakteri büyük ölçüde belirgin ve ayırt edilebilir bir yapıdaydı. Immolation’a bakıldığında ise grubun pek çok farklı unsurla dolu, kompleks ve kendi içinde oldukça değişken yapıda bir müzik yaptığını, bununla birlikte bu müziğin, içerisindeki unsurların biri ya da birkaçı üzerinden tanımlanamayan, tüm unsurların diğerlerinin altyapısını teşkil etmeyecek şekilde birbirine eklemlenerek bir bütün oluşturduğu ve bunu yaparken de death metalin old-school yapısını asla bozmayıp tam tersine onu mevcut potansiyelinin zirvesine çıkaran, her ne kadar hazmedilmesi ve anlaşılması başlangıçta biraz zor olsa da içine girdikten sonra dinleyiciyi her ayrıntısına hayran bırakan bir müzik olduğu görülüyordu. Immolation ilk üç albümünde de bu müziği en ince detaylarına kadar başarıyla ortaya koymuştu. 2000 yılında ise grubun ilk üç albümünden elde ettiği tüm birikim ve tecrübe ile müzikal ve enstrümantal yeteneklerini birleştirerek yarattığı 4. stüdyo albümü “Close to a World Below” yayınlandı.

Albüm Immolation müziğinin tüm karakteristik özelliklerini son derece profesyonel ve etkileyici bir şekilde ortaya koyuyordu. Öncelikle albümün sound ve prodüksiyon açısından oldukça güçlü olduğunu görüyoruz. Bu durum albümün müzikal yapısı ve bu müzik içindeki tüm unsurların işitsel anlamda çok başarılı bir şekilde vurgulanmasını sağlıyor. Immolation ilk üç albümünde bulunan kompleks karakterde müziği kalitesinden hiçbir ödün vermeden daha sert ve agresif bir şekilde sunuyor. Albümün en etkileyici yönü ise kuşkusuz Immolation’ın karmaşık ve karmaşık olduğu kadar tüm unsurları birbiriyle uyumlu besteleri. Enstrüman kullanımındaki üst düzey profesyonellik de bu bestelerin çok iyi bir şekilde sunulmasını sağlıyor. Şarkılar içerisinde farklı rif yapıları ve tempo değişimleri, teknik ve daha basit yapıda enstrüman kullanımı arasındaki geçişler gibi yaratıcı ve bir o kadar da akışkan unsurlar mevcut. Hızlı ve yüksek tempoda bir arada çalınan tremolo rifler ve blast beat’ler, ardı ardına gelen ataklar, farklı rifler ve tempolar arasındaki ani fakat uyumlu geçişler, parçaların tonuyla gayet uyumlu melodiler ve sololar görüyoruz.

Davulun yüksek bir tempoda çalınan blast beat’lerden daha da yüksek tempoda ve daha da vahşi çalınan blast’lere geçmesi, aynı derecede vahşi sololar ile el ele akması, riflerdeki değişimlere göre kendini değiştirip zaman zaman teknik pattern’lar ile kendini göstermesi albümdeki zengin tempo değişimleri ve müziğin geneliyle mükemmel bir uyum gösteriyor. Immolation müziğinin en önemli karakteristiklerinden olan, müzikteki farklı unsurların birbirine çok iyi entegre edilmeleri durumu bu albümde de oldukça belirgin bir şekilde gözlemlenebiliyor. Farklı rifler ve tempolar arasındaki geçişler, her enstrümanın belli teknik özellikleriyle zaman zaman ön plana çıkmakla birlikte parçanın genelini domine etmeyip birbirlerinin tamamlayıcısı olarak görev yapmaları, parçalar kompleks yapıda olmasına rağmen bunun asla parçanın akıcılığını bozmayacak şekilde bestelenmiş olması, hiçbir ayrıntının kulağı tırmalayan gereksiz bir fazlalık olmayıp orada olması gerektiği için orada bulunuyor olması Immolation’ın müzikal zekasını tüm çıplaklığıyla gözler önüne seren unsurlar. Ross Dolan’ın kendini hiç kasmadan doğal ve içten bir şekilde yaptığı, albümün karakterine son derece uygun olan ve müziğin kaotik havasını oldukça içten ve kararlı bir şekilde dinleyiciye ulaştıran brutal vokalleri de albümün kusursuzluğunu tamamlayan unsurlar arasında yer alıyor.

“Close to a World Below” Immolation’ın old-school death metalin temelinden yola çıkarak bu müziğin karakteristik yapısını mümkün olabilecek en uç noktaya kadar genişlettiği, farklı rif yapıları, değişen tempolar, agresiflik ve melodikliğin iç içeliği, teknik enstrüman kullanımı gibi tüm unsurların çok ince bir işçilikle bir araya getirildiği ve bütün bu kompleks yapının asla yavan bir profesyonelliğe dönüşmeden dinleyici üzerinde derin bir kaotik hissiyat yarattığı, her yönüyle üst düzey bir eser.