36 yıl, 17 albüm, öyle ya da böyle grupta çalan toplam 43 müzisyen…

ANNIHILATOR’ın dününden bugününe baktığımda grubun ciddi anlamda bir grup olarak algılanması için uğraşan bir Jeff Waters görüyorum. Sanki ANNIHILATOR’ın bir solo proje olduğu gerçeğini saklamak adına bir şekilde birilerini bulan ve bu şekilde konserler verebilen bir grup var karşımda.

Sonuçta bir noktada MEGADETH de Dave Mustaine’in grubu, ama nihayetinde MEGADETH bu müzikte yer etmiş isimlerin yer aldığı, her üyesinin ayrı hayran kitlesi bulunan bir oluşum. ANNIHILATOR’ın geçmişinde ise birkaç önde gelen figür dışında albümlerde kimlerin çaldığının fazlaca bir önemi yok. En azından son 15 yıldır, 8 albümdür.

Şu anda ANNIHILATOR, sadece Jeff Waters davul çalmadığı için fazladan bir eleman barındırmak zorunda kalan bir solo proje. Grubun elemanı olarak gözüken diğer gitarist ve basçı arkadaşlar yeni albümde dahi çalmıyorlar. Her şeyi Waters yazıyor, çalıyor, kaydediyor, masa başı işlerini ve prodüksiyonunu yapıyor. Sonuçta ortaya, büyük oranda son 15 yıldır ortalarda olan inişli çıkışlı ANNIHILATOR’ı gördüğümüz bir albüm çıkıyor.

Bunun ne kadar iyi, ne kadar kötü olduğu zevkten zevke değişebilir tabii. Jeff Waters’ın karakteristik rif yazımını seviyorsanız “Ballistic, Sadistic”i de seversiniz. Aslına bakarsanız her şey bu kadar basit. Grubun son 3-4 albümü için yazdığım incelemeleri düşündüm ve birbirlerinden çok da farklı olmadıklarını fark ettim.

Her albümde ortalamanın üstü birkaç şarkı, Jeff Waters’ın ilginçlikler peşinde koştuğu en az bir adet acayip şarkı, kusma isteği yaratan bir power ballad ve birbirine benzeyen diğer şarkılar yer alıyor. Her ne kadar bir önce “For he Demented”da Waters olayın teknik yönünü biraz öne çıkarsa da beste anlamında ANNIHILATOR’ın çok dar bir çerçeveye sıkıştığını görmek için thrash metal alimi olmaya gerek yok.

“Ballistic, Sadistic”e bakınca fark ettiğimiz en önemli şey Waters’ın bu albümde bahsettiğim türde deneysel bir saçmalığa, nakaratı FOO FIGHTERS’vari bir şeye bağlanan saçma sapan bir thrash hiti girişimine ve ne mutlu ki korkunç sözler içeren duygusal bir garabete bulaşmamış olması. “Ballistic, Sadistic” bu yönüyle ANNIHILATOR’ın uzun zamandır yaptığı en güvenli, en tat kaçırmayan, “nabıyonuz aq” dedirtmeyen albümü. Tek boyutlu mu? Kesinlikle. Ama şahsen cringe’den gebereceğime monotonluğun güvenli kollarına atılmayı tercih ederim. Sonuçta alışık olduğumuz, sevdiğimiz thrash; sıkıcıymış, genişleme amacı gütmüyormuş, şu noktada bunların fazla bir ehemmiyeti yok.

Peki albüm dümdüz bir thrash/heavy metal kırması mı? Büyük oranda evet. Lakin ANNIHILATOR thrash’inin misal bir OVERKILL, DEATH ANGEL, EXODUS thrash’i olmadığı da ortada. Grubun ilk albümden bu yana sunduğu pek çok karakteristik özellik “Ballistic, Sadistic”te de önümüze seriliyor. Bunların en değerlisi bazı nakaratlardaki saf ANNIHILATOR havası. İlk iki albümün kusursuzluğunu anımsatır gibi olan bu nakarat kullanımı albümü epey atarlı bir şekle sokuyor. Bunun yanına Waters’ın kusursuz gitar işçiliği de eklenince albüm öyle ya da böyle kendini dinletiyor. Hâline tavrına, yazdığı sözlere falan bakınca denyo olmasa da kısmen barzoca hareketleri olan Waters, konu metal olduğunda içinde büyüttüğü yaratıcı fikirleri ANNIHILATOR müziğine eklemekten de geri durmuyor. Bunlar bir araya gelince, artılar eksiler toplanınca, nihayetinde ANNIHILATOR müziği ortalamanın altına fazla da düşmüyor, düşemiyor.

Açık konuşmam gerekirse ANNIHILATOR albümlerini incelerken bir önceki albümün incelemesinde bahsettiklerimden farklı nelerden söz edebilirim diye düşünmeden edemiyorum. Albümü yeterince dinleyip yazıya başladığımda “ben bu albüme 500-600 kelime ne yazacağım?” diye düşünmedim değil. Ama sonuçta şu an 520 kelime civarındayım ve herhalde meramımı da büyük oranda anlatabildim. “Ballistic, Sadistic” ANNIHILATOR’ın son 15 yıllık thrash/heavy/hit kasma bulamacı kıvamındaki müziği düşünüldüğünde ileriye doğru atılmış bir adım. Öyle “Oha oha… OHA!” türü bir coşma yaratmıyor ancak çocukluğunu, gençliğini çok sevdiğimiz bu grubun orta yaş krizi sonrasında da lezzetli şeyler yapabildiğini bize gösteriyor. Jeff Waters yıllardır saçmalamak için büyük çaba sarf etse de içindeki o yetenek onu her defasında kurtarıyor.