Metal-Archives editör ekibinin, sanırım dinlemeye dahi tenezzül etmediği ve memnun olmadıkları tek bir şeyden dolayı (belki imajları) “metal” olarak görülmeyi hak etmediğini düşündüğü bir grupla daha birlikteyiz bugün.

Kendilerini “death metal, fusion, rock, deneysel” olarak ifade eden grubun gerçekten de “bu ne lan” ile “oha bu ne lan” arasında gidip gelen bir çizgisi var. Aradaki “oha” farkı grubun yaptığı şeyi ne kadar ilginç/değerli bulduğunuza bağlı olarak eklemleniyor ve böylece THE ODIOUS’ın kitleler tarafından ne denli takdir edilip edilmeyeceği belirlenmiş oluyor.

Müzikal karakterine baktığımızda THE ODIOUS içinde gerçekten death metal unsurları var. Daha ziyade teknik death metal diyebileceğimiz bu bileşenler, vokalistlerden hangisi olduğunu bilmediğim bir tanesinin gayet tok, derin böğürmeleriyle bildiğin death metal kimliğine bürünüyor. Ancak THE ODIOUS da son 10 yılda sıklıkla gördüğümüz o “bir şeyi 20 saniyeden uzun çalarsa ölecek” hastalığından muzdarip ve sürekli olarak rif, melodi vesaire değiştirerek son derece hiperaktif bir profil çiziyor. “Vesica Piscis”i dinlerken; BETWEEN THE BURIED AND ME, FAITH NO MORE, THE DİLLINGER ESCAPE PLAN, CAR BOMB gibi birbirinden sayko şeyleri bir arada duymak mümkün.

Olayın rock kısmı daha ziyade vokallerden kaynaklanıyor ve grup aralara gayet rock karakterli vokaller sokarak olayın iniş çıkışlarını daha da dramatik hâle getirmeyi başarıyor. Misal “Glowjaw”un başı ile “Arbiter of Taste”in 2.00’de başlayan kısımlarının aynı grup elinden çıkmış olması epey sıra dışı. Burada en yakın referans olarak BTBAM’dan söz edebiliriz, ancak THE ODIOUS’ın death metal tarafı BTBAM’a göre çok daha ekstrem seviyelerde. BTBAM’ın sert vokalli, teknik rifler içeren blast beat’li kısımlarında karşınızda “o sırada” o tarz ekstrem bir şey çalan bir progresif metal grubu olduğunu hissediyorken, THE ODIOUS’ın dişini gösterdiği yerlerde bayağı bayağı hayvan gibi bir death metal grubuna dönüştüğünü görüyoruz.

“Vesica Piscis”te hoşuma giden esas şey adamların ciddi anlamda kural tanımıyor ve kafalarına ne esiyorsa onu yapıyor oluşları. Belki kendi sound’larını yaratacak kadar akılda kalıcı bir müzikal kimlikleri yok, ancak önceki albümlerini 7 yıl önce çıkardıkları düşünüldüğünde THE ODIOUS elemanlarının canları istediğinde, fırsatları olduğunda, şartlar elverdiğinde müzik yaptığını ve bu müziği de tam olarak ne isterlerse onu içerecek şekilde yaptıklarını rahatça görüyoruz. Sonuçta adamlar bu müziği yayınlayacak bir şirketi 7 yıldır bulamamışlar ve tıpkı 2012 albümleri “Joint Ventures” albümleri gibi “Vesica Piscis”i de kendi imkânlarıyla yayınlayıp olabildiğince tanıtmaya çalışma yoluna gitmişler.

Tüm bu özellikleriyle “Vesica Piscis” son zamanlarda dinlediğim en başına buyruk, en umursamaz ama bir o kadar da dinlemesi zevkli albümlerden biri. Albümü dinlerken adamların bunca yeteneği bu kadar az kişiye ulaşacağı bariz bir şeye harcadıklarını ve bundan zerre gocunmadıklarını hissedebiliyorsunuz. Albümün yeri geldiğinde son derece sert mizaçlı olabildiğini göz önünde bulundurursak, en yakın referans olarak görülebilecek BETWEEN THE BURIED AND ME kitlesinin “Vesica Piscis”i sevip sevmemesi de değişkenlik gösterecektir. BTBAM’ı sevip THE ODIOUS’ı sevebileceğiniz gibi, BTBAM’ı hiç sevmeyip THE ODIOUS’ı çok sevme ihtimaliniz de hayli yüksek.

Bence grup “neymiş bir bakayım”dan çok daha fazlasını hak ediyor. Saçmalama boyutuna geçmeyen, aklı başında bir sıra dışılığa tanık olma fikri hoşunuza gidiyorsa, yarattıkları bu şeyi kendi başlarına insanlara duyurmaya çalışan bu yetenekli adamlara mutlaka şans vermenizi öneririm.