Oğuz Sel

Zaman ayırıp “Ucu nereye kadar uzanacak?” diye araştırma yapmanın büyük faydaları olabiliyor, Sleep Terror gibi bir grupla tanışmak gibi mesela. Bu uzanacak “uç”un ne olduğu ise geçenlerde Ahmet’in imzasıyla çıkan Rings of Saturn kritiğinde de değindiği Marco Pitruzzella’nın bulunduğu gruplardı. İlgili kritiğin yorumunda da yazdığım gibi kendisine, yarım bırakılan bir macera olarak gördüğüm Vörnagar yüzünden kızgınım. Bu kızgınlığıma karşın açıkçası Marco’nun biraz da Rings of Saturn performansından sonra alevlendim ve “Dur,” dedim, “Bir bakayım, Marco başka nelerle uğraşıyormuş?” ve sonuçta bu hafta yayınlanacak Marco’lu üç kritikten biri, Sleep Terror olarak şekillenmiş oldu.

Sleep Terror gibi oluşumlara denk gelmek beni ziyadesiyle mutlu ediyor. Pek çoklarının sayfadan koşarak kaçmasına sebep olabilecek bir tür olan enstrümantal progresif death metal yapan Sleep Terror, 2002’den bu yana piyasada bulunsa da 2015’ten beri Luke Jaeger ve Marco Pitruzzella ikilisinden oluşuyor. İlk albümden itibaren funk, caz ve özellikle Latin esintilerini bu müziğe başarıyla yediren ve oluşumun beyni konumundaki Luke, dönem dönem bulunduğu death metal gruplarından heybesine doldurduğu müzikal bilgileri ve deneyimleri peyderpey açığa çıkarıyor ve albümleri şekillendiriyor. Yapımlarda değişmeyen şey ise şaşırtıcı trafikler, ilgi uyandırıcı rifler, başa sarıp sarıp dinlemenize vesile olabilecek enteresan melodiler. Tabii Marco’nun oluşuma dâhil olmasıyla birlikte öküz oğlu öküz davullar da bu listeye ekleniyor.

Diskografi taraması neticesinde anladığım kadarıyla müziğini, son iki albümde daha da olgunlaştıran Sleep Terror, 2018 çıkışlı “El insomne”de yaptığı manyaklığı, üstüne eklemelerle “Abreaction”da da sürdürüyor. Tür kapsamında, yarattığı şarkıların neleri barındırıp neleri kapı dışında bırakması gerektiğini dikkatle değerlendirip beste tarafına ona göre eğilen Luke, günün birinde yeniden çevrilebilecek “Dolar Üçlemesi”nden herhangi birine fon müziği olabilecek değerdeki “Lackluster” ile açılışını yaptığı albümü “Hanging by a Thread”le sürdürüyor.

Bu şarkıya özellikle değinmek istedim zira modern teknik progresif death metal gruplarından izler taşıyan girişiyle hayranlık uyandıran eser, 35. saniyesinden itibaren Emperor’un “The Acclamation of Bonds”un 1.24’ünde başlayan klavyeli bölümü andırır bir şekle bürünüyor. Bu da yetmezmiş gibi şarkının devamında Windir’in “Svartesmeden og Lundamyrstrollet” parçasının 5.49’unda başlayan kısma dönüşüyor. Bu kadar black metal referansına karşın şarkının progresif death metalden arta kalan kısımlarında funk ögeleri de devreye giriyor ve alabildiğine nümayişli bir esere dönüşüyor “Lackluster”.

Yapımın devamı da bahse konu debdebeyi sürdürmekte başarılı oluyor. Bol reverb’lü clean gitarların coştuğu Latin tarzı kısımlar, nota rüzgârında kaybolmanızı engelleyen rehberler hâline geliyor. Dümdüz bir death metal davulcusu olmadığını bu anlarda kanıtlayan Marco, gerek trampet gerekse zil oyunlarıyla şarkıların ruhuna uygun şık hareketler yapıyor. Gitar işçiliği cephesinde söylenecek söz bırakmıyor bize Luke ve sağlı sollu gelen riflerle, yerine göre giren sololarla, mükemmelen özümsediği funk unsurlarla albümün eğlence katsayısını, kolay kolay ulaşılamayacak bir noktaya taşıyor. Bence Luke’un farkı da burada başlıyor. Zira herif, beslendiği müzikal kaynakları kendi yaratımlarına o kadar iyi yansıtıyor ki “Bunun progresif death metal içinde ne işi var?” gibi sormanız gayet muhtemel ve makul olan bir soruyu bile dile getirmenizi incelikle engelliyor. “Eternal Winter” gibi şarkılarda başrol gibi davranan dominant baslar ise hem tane tane işitilebilir olmasıyla hem de layıkıyla icra edilmesi sebebiyle yapımın geneline değer katıyor. Bunu laf olsun diye söylemiyorum. Bazı albüm kritiklerinde ifade ettiğim gibi bası çekip alsanız, bu albüm de bayağı bayağı çıplak kalır diye eklemek istiyorum.

Ayrı bir parantez açılması gereken nokta da Marco’nun hayvan davulculuğu kesinlikle. Herifin stamina’sının ne durumda olduğunu zaten yayınladığı videolarla görebiliyoruz ama bu tarz nispeten kompleks şarkılara eşlik edebilmesi, bu şarkılara uygun davul partisyonları kurgulayabilmesi, az önce de belirttiğim dümdüz death metal davulculuğundan alıp onu farklı bir noktaya taşıyor. Temiz ve enstrümanların hakkı yenilmeden yapılandırılan sound sayesinde davullardaki tüm ayrıntıları işitebiliyor olmanız da albümü ayrıca dinlenesi kılıyor.

Vokal içermeyen ekstrem müzikleri keyifle dinleyebiliyor, funk ve Latin müzikleriyle progresif death metali bir araya getiren formülün ortaya nasıl harikalar çıkardığını görmek istiyorsanız, “Abreaction” tam size göre. Yazıda adı geçen şarkılara bir bakın, bakalım albümü siz de sevecek misiniz…