Çöp suyu kokan metalde çözüm ortağımız Şili’ye duyduğum sevgiden çeşitli vesilelerle bahsetmişimdir. Underground sahnesi çok güçlü olan bu ince uzun ülke, Güney Amerika’nın Polonya’sıymışçasına çılgın bir kötülük üretim merkezine dönüşmüş durumda. Aynı kıtadan çıktıkları SARCÓFAGO’nun, Aynı yarıkürede bulundukları BESTIAL WARLUST’ın, DESTROYER 666’in açtığı yoldan ilerleyen grup, kuruluşundan bu yana sürekli bir üretim ve sürekli bir habislik arayışıyla kariyerini sürdürüyor.

“Slaughter” ve “bath” kelimelerini birleştiren, bir de araya ikinci bir “b” sokarak “sabbath” benzeri bir kelime oyunu yapma niyetinde olduğum SLAUGHTBBATH, yeni albümü “Alchemical Warfare”de gerçekten de sürükleyici; hinlik, piçlik, şerefsizlikle dolu bir işe imza atmış.

“Alchemical Warfare”, çok tipik bir “kilisenin güçlü olduğu aşırı dindar ülkeden çıkıp başkaldırısını kara metalle yapan grup” albümü. “Metalci olmasaydı gaspçı olurdu” dedirtecek tipte at hırsızı bir davulcuya sahip SLAUGHTBBATH, Negro adlı bu arkadaşın davul seti arkasındaki tepişmeleriyle dinamizm bulan çiğ bir black metal icra ediyor. D. Desecrator adlı vokalistin çok kıvamına bir black metal gırtlağına sahip olduğunu gördüğümüz albüme, gitarları üstlenen P. Skullshredder da sağ olsun albümü pisliğe boyamak için elinden geleni yapıyor.

Lakin bu anlattıklarımdan SLAUGHTBBATH’in öyle her yerinden pislik akan, dinlenemez olmaya göz kırpan bir kaos topu olduğu izlenimini çıkarmayın. Grup gayet de müzikal, kolay dinlenir bir black metal yapıyor ve buna kattığı paçozluk oranının dengesi sayesinde ortaya epey atarlı ama bir o kadar da sevilesi bir şey çıkıyor.

“Alchemical Warfare”e baktığımda albümün kısıtlı görünen bu tarz için gayet de dinamik olduğunu görüyorum. Pek çok şarkı baştan sona yardırma üzerine kuruluyken, misal “Rejoined into Chaos” clean gitarla açılıyor ve sonradan ilk iki albüm WATAIN sound’una bürünerek daha dramatik bir hava yaratıyor. “Alchemical Warfare”i ilginç kılan olaylardan biri de albümdeki 9 şarkının 4’ünün 2.30 ila 3.09 arasında sürelere sahip kısa atıştırmalıklar olması. Bu şarkılardan, grubun albümü vurup kaçan bir göt oğlanı gibi tasarladığı sonucunu çıkarıyorum. Misal albüme adını veren şarkı. Daha ilk rif değişmeden neredeyse şarkının yarısı bitmiş oluyor. Bu gibi şarkılardan, grubun konserlerinde çok kan döküldüğü sonucunu rahatlıkla çıkarabiliyoruz.

Tipik bir Hells Headbangers grubu izlenimi veren SLAUGHTBBATH’in eleştiriye konu olabilecek tek yönü, albümün genel itibarıyla biraz tek yönlü olması. Elbette ki böyle bir gruptan progresif, değişken bir şeyler beklemiyorum ama bir kulp takacağım diye uğraşırsanız ancak bunu öne sürebilirsiniz. Grup kimi şarkılarda çok benzer bir beste yapısı uyguluyor ve bu nedenle bazı şarkıların birbirinin muadili olması durumu ortaya çıkıyor. Ama dediğim gibi; bu durum SLAUGHTBBATH’in cidden hiç umurunda değil ve türün hakkını veren bir düzlük, tek boyutluluk ve kötü kalplilik göstererek bu 34 dakikalık kısa albümü suratımıza çarpıp gidiyorlar.

“Alchemical Warfare” bize iyi bildiğimiz bir şeyi iyi şekilde gösteren bir albüm. Ne daha önce duymadığımız bir şey duyuyoruz ne de daha önce duyduğumuz bir şeyin kötü yapıldığına tanık oluyoruz. Grup planını yapmış, ne istediğine karar vermiş ve işe koyulup bu çirkinliğe imza atmış. Şili’den çıkan grupların daha enteresan, daha farklı işler yapanlarını seviyorsanız, onlardan daha hayvan çocuğu bir grup olan SLAUGHTBBATH’e de pekâlâ kulak verebilirsiniz.