Black metal dünyasında sanat arayışında olmak için mutlaka kırılganlıklar, post taraflara kaçan olaylar, gotik işlere göz kırpan fikirler sunmanız gerekmiyor. Sözlerinizde illaki Shakespeare’den etkilenmenize, Edgar Allan Poe’nun hikâyelerinden kesitler sunmanıza da gerek yok. Az sonra bir piyes sunacakmış gibi giyinmeniz, ezoterik birtakım semboller kullanmanız da elzem değil.

İsviçreli SCHAMMASCH her ne kadar şık bir koltuk takımı gibi giyinse ve blast beat’lerini kadife üzerine işlemeli abiye kostümlerle süslese de adamların müziğindeki tutku, inanmışlık ve içselleştirilmiş sanatsallık her anlamda kendini belli ediyor. SCHAMMASCH sanatsal olmaya, sofistike bir müzik yaratmaya çabalamadan bunları zaten başarıyor ve bu hâliyle black metal dünyasının en heyecan verici isimleri arasına adını yazdırıyor.

Heyecan kısmı önemli, zira SCHAMMASCH 3 CD’lik bir önceki albümü “Triangle”ın büyükçe bir kısmını, benim için asla heyecan verici olmayan ve bilakis dinlemekte zorlandığım ambient, atmosferik pasajlarla donatmıştı. O yüzden ben “Triangle”ı hiçbir zaman 3 CD’lik bir albüm olarak göremedim ve “müzik içeren” kısmıyla hatırladım, öyle benimsedim. Yeni albüm “Hearts of No Light”ta SCHAMMASCH’ı çok daha rafine bir formda görüyoruz. Her ne kadar son yarım saatini -bence- kısmen boşa harcasa da karşımızda son derece odaklanmış, hedefe yönelik bir SCHAMMASCH var. Black metalin çeşitli dinamiklerinden yararlanıyor ve son derece zengin sonuçlar elde ettikleri bir albümle karartıyorlar düşünce dünyamızı.

Kapağında İsrafil olması muhtemel bir abiyi gördüğümüz “Hearts of No Light”, SCHAMMASCH’ın alıştığımız kaotik düzenini üzerimize püskürten ve yeri gelince kurallı, yeri gelince dağınık kimyasını gözler önüne seren bir albüm. Grup yaratmak istediği karanlığa ulaşma konusunda son derece pragmatik bir yol izliyor ve işine yarayacak ne varsa kullanıyor. İşte olayın heyecan kısmının -bu kez- düşmemesini de bu geniş spektrumlu beste karakteri sağlıyor.

“Qadmon’s Heir” şarkısını örnek verecek olursak, grup birinci dakika itibarıyla “The Satanist” dönemi BEHEMOTH’u andıran bir karaktere bürünüyor. 1.45’te başlayan koro karakterli clean vokaller olayı spiritüel bir boyuta çıkarma görevini üstlenirken, 3.00 itibarıyla SCHAMMASCH o kendine özgü karambolünü üstümüze salıyor ve kimsenin güvende olmadığı bir tekinsizlik, kaos kumkuması şarkıyı ele geçiriyor. İşte bu anlık parlamalar, patlamalar, ele geçirmeler SCHAMMASCH’a çok tuhaf bir hava katıyor. İmajlarının da etkisiyle, sanki müzik yoluyla kara büyüler yapmaya, habis dualarla dinleyenleri ele geçirmeye çalışıyorlarmış gibi bir havaları var.

“Hearts of No Light”ta hissedilen bu büyü havasının atmosferik pasajlarla, efektlerle değil de doğrudan gitar ve vokalle yaratılıyor oluşu albümün bu denli etkili olmasındaki en önemli etken. SCHAMMASCH her ne kadar DEATHSPELL OMEGA okulunun öğretilerini sınırlı düzeyde sergilese ve akıllara DsO’yu getirecek soyutlukta, şekilsizlikte rifler, melodiler yazmasa da iki grubun zaman zaman temas ettiği ortak ruhani bir düzlem var. SCHAMMASCH uğursuz olmayı, lanet kusmayı iyi biliyor ve bunu da boş yapmadan, gerçek anlamda manifesto karakterli sözler ve müziklerle yapıyor. “Hearts of No Light”ı içine girerek, sindirerek, ciddiye alarak dinlerseniz albümün gerçekten de çok fazla şey sunduğunu, sunduğu bu şeylerle sizi yavaş yavaş ele geçirdiğini ve nihayetinde tutsağı ettiğini görebilirsiniz. Albümde öyle terörist/militan bir black metal yok ve bu sayede hiç fark ettirmeden sizi yasak elmaya doğru çağırıyor, zehirliyor ve sonra da bırakmıyor.

Başka bir şarkıyı ele alalım. “I Burn With You”nun başlangıcına baktığımızda çok açık bir panik havasıyla, alarma geçmiş bir arpejle karşılaşıyoruz. Grup her zaman yaptığı gibi tansiyonu çok iyi ayarlıyor, tam gerektiği anda yükseltiyor ve şarkıyı neredeyse teatral bir şekle, dramatik bir karaktere büründürüyor. 2.05 itibarıyla iyice ayyuka çıkan bu yaklaşım, sonrasında albümün en delirmeye yakın anlarından bazılarıyla birlikte tamamen zıvanadan çıkıyor, ete kemiğe bürünüyor. Lakin bunun bir şaşırtmadan ibaret olduğunu görmemiz için bir sonraki “A Paradigm of Beauty”yi duymamız yeterli oluyor. SCHAMMASCH yine duramıyor ve albümün havasıyla kontrast oluşturan aşırı gotik rock karakterli bir şarkıyla ters köşeye yatırıyor. Bayıldım mı çok emin değilim, olmasaydı eksikliğini duyar mıydım emin değilim, ama SCHAMMASCH bir şekilde o tekinsiz sanatsallığını böylesi bir ucube ile bir kez daha gözler önüne serme cüretini gösteriyor. Kendimizi black metalin karanlığına atıp derin bir nefes almamız için bu sekiz dakikaya yaklaşan şarkının bitmesi de yeterli olmuyor ve “Katabasis”in üçüncü dakikasına kadar artan beklentimiz nihayet bu andan itibaren ruhumuzu tekrardan karartmaya başlıyor. Sondaki 15 dakikalık kapanış şarkısı, şahsen SCHAMMASCH’ın yakınlık kuramadığım o ambient, atmosfer peşindeki yaratımlarından biri olarak ikinci dinlemeden itibaren geçtiğim bir yapıt. Bu hâliyle baktığımızda albümün son 31 dakikasını, yani neredeyse yarısını kaplayan son 3 şarkı içerisinde sadece 5 dakikalık black metal bulabiliyoruz. Bu yönüyle “Hearts of No Light” benim nazarımda 67 dakikalık olmaktansa 40 dakikalık bir albüm olmak durumunda kalıyor.

SCHAMMASCH bu albümde black metal gruplarının pek azının yapabildiği bir şey yapıyor. Size şiddet, ölüm, yıkım vadetmiyor. Sizi kendine çağırıyor, gizemlerinin ipuçlarını veriyor ve bunların peşinden gitmeyi de sizin inisiyatifinize bırakıyor. İşte bu noktada albümün kalitesi ve dinleyici üzerinde egemenlik kuran karakteri ortaya çıkıyor ve sizi kendine doğru çekiyor. Dediğim gibi, her ne kadar son yarım saati benlik olmasa da ilk 40 dakikası itibarıyla “Hearts of No Light” size dizginlerin kendisinde olduğunu hissettiriyor.