Albümü başlattığım anda “davullarda Marco Pitruzzella var” dediğime yemin edebilirim. Pitruzella’nın çok belirgin bir stili olduğundan değil. Böyle sikkoluk düzeyinde saçma müziklerin aranan davulcusu Pitruzella olduğu için.

“Sikkoluk düzeyinde saçma” ifadesinden RINGS OF SATURN’ü küçümsediğim izlenimi çıksın. Yok yok şaka, çıkmasın. Çeşitli dönemlerde pek çok kez enstrümanlarını gerçekten çalmamakla, yarı hızda kaydedip hızlandırmakla ve bir sürü başka şeyle itham edilen grup, her ne yaptıysa yaptı ya da yapmadı ve şu anda beşinci albümü “Gidim” ile huzurlarımızda.

RINGS OF SATURN gerçekten de saçmalık düzeyinde teknik ve deli deli bir müzik icra ediyor. Break down’lar, tarama gitarlar gibi çeşitli etmenlerden ötürü esas olarak deathcore olarak nitelenebilecek olan grup, büyük resme baktığımızdaysa gerçekten de abesle iştigal eder düzeyde teknik yönü yüksek bir müzik sunuyor.

Bu tarzın en aşırı, en otuzbirci gruplarından biri olan BRAIN DRILL ile bu tarzı daha sofistike biçimde icra eden ARCHSPIRE’ı düşündüğümüzde, RINGS OF SATURN bence bu ikisinin arasında kalıyor. Ne BRAIN DRILL kadar otuzbirci bir müzikaliteden uzaklık ne de ARCHSPIRE kadar ilham verici bir tehditkârlıkları var. Çok manyak gitar çaldıkları ve çok manyak davul çalan birini buldukları kesin, ancak işi o kadar uç bir noktada sabitliyorlar ki olayın kontrast kısmı biraz kayboluyor ve aşırılıklar, hayran olunacak kimi şeyler de sıradanmış gibi gelmeye başlıyor. Bu açıdan bakınca RINGS OF SATURN steroid kullanan bir bodrum katı mastürbasyoncusu havası veriyor, ancak diğer yandan olayın daha müzikal, melodik, tane tane anlaşılır tarafını da es geçmiyor.

Bu tarz müzikleri seviyorsanız ve dinlediğiniz şeyin sadece kulağa hitap etmesi sizin için yeterliyse, RINGS OF SATURN pek çokları için orgazmik sayılabilecek bir müzik icra ediyor, orası kesin. Gerçekten de katman katman melodiler, delişmen pasajlar arka arkaya geliyor ve ortaya bulanıklık düzeyinde, adeta sürreel bir şey çıkıyor. Lakin müzik sizin için kusursuz bir icradan daha fazlasıysa ve GuitarPro’da yazıldığı aşırı belli birtakım rif, melodi ve solo partiküllerinin suratınıza saçılmasından keyif almıyorsanız, “Gidim”deki on binlerce, yüz binlerce nota sizin için en ufak bir şey ifade etmeyecektir.

Bu noktada grup alengirli bir yerde duruyor. Bir taraftan gerçekten hayran olunası bir performans sunarlarken, diğer taraftan çok fazla planlı ve gerçekten de midi havası taşıyan bir şey yaratıyorlar. Kendilerine şaka yolu “aliencore” diyen grup, uzayın sonsuzluğunu sarmallar içerisinde dolanıp duran bu nota yığınlarıyla ifade etme yoluna gidiyor. Bu noktada, az önce bahsettiğim “ilginçliklerin tekdüzeleşmesi” sorunu ortaya çıkıyor ve her anı uyarıcılarla dolu bu müziğin nefes alamadığını, dinamizmini yitirmeye başladığını hissediyorsunuz. Bunu da diğer bir bakış açısı olarak ifade ediyorum. Bence grup en azından bu albümde önceki işlerine kıyasla daha rafine olma çabası güden bir yaklaşım benimsiyor ve müzikal olma yönünde olumlu adımlar atıyor.

Tüm bu hiperaktiflik içerisinde can sıkan konu, grubun kendini biraz dizginler ve rafine ederse gerçekten çok tatlı şeyler yaratabileceğini gösteriyor oluşu. Misal az yukarıda videosu olan “Mental Prolapse”in ilk bir dakikası. Nefis resmen. Bildiğin nefis. Çok tatlı bir fikir, akılda kalıcı bir melodi kalıbı, gayet olgun bir düzenleme. Ama sonrasında birden “dillülülüllüldülüdidüldüldüdlüdüdüldüdldüldü” diye girip 6 şarkıdır yapılmakta olan şovları tekrarlayan bipolar bir yaklaşım. Grup sadeleşsin, iyicene sakinlesin falan da demiyorum ama yer yer bu güzelliklerin bitmesi beklenen sololar ve 1000 notalı riflerle geri plana atılması bence olayın değerini bir miktar düşürüyor. Grubun böyle bir derdi olmadığından; amaçları neredeyse sadece bu aşırılık içerisinde savrulup durmak olduğundan, bu düşüncenin RINGS OF SATURN dünyasında gündeme geldiğini hiç sanmıyorum.

“Gidim” RINGS OF SATURN’e başlamak için gayet iyi bir albüm. Önceki albümlerden pek çok şey öğrendikleri, dersler çıkardıkları, biraz daha rafine olma konusunda çaba sarf ettikleri, adeta kendilerini dizginlemeye çalıştıkları ortada. Bu bir grup için ilginç bir durum; adamlar resmen “tamam biraz sakin” diye diye albüm yazmışlar ve yine de ortaya saçmalık düzeyinde olaylı bir şey çıkmış. Yine de “Gidim” bu çabayı net şekilde gösteriyor ve dinleyiciyi “hadi canım, oha artık” ile “otuzbiriniz bittiyse biz kalkalım” arası bir yerde tutarak en azından eğlendirmeyi başarıyor.