Emir Şekercioğlu

Böyle bir albümün, thrash metal söz konusu olduğunda adı en az anılan, kendisine en az referans verilen, klasikler birer birer sıralanmaya başladığında adı hep aşağılara kayan çalışmalardan biri olarak kalmasını bir trajedi olarak görüyorum. Sound olarak son derece güçlü, enstrümantasyon açısıdan adeta adrenalinden oluşmuş hissi veren, vokalleriyle ve söz yazımıyla sanki bir konser performansı izliyormuş gibi dinleyiciye doğrudan ulaşan bir auraya sahip olup bir bütün olarak değerlendirildiğinde thrash metalin çok daha keskin bir yüzünü bizlere sunan bu başyapıtın, metal müziğe gönül vermiş kişilerce daha sık anılmayı hak ettiği aşikâr. Thrash’in, bir yandan kendi standartlarını muntazam biçimde sergilerken diğer yandan da ekstrem metale doğru hafiften kapı aralayacak tınılara yer verdiği bir boyutunu teşkil eden Morbid Saint’in 1990 çıkışlı albümü “Spectrum of Death” için an itibariyle kolları sıvamanın vakti geldi bu sebeplerle.

Kariyerinin erken dönemlerinde, Death’in yer aldığı konserlerin açılış grubu olarak ün salmaya başlamış olan Morbid Saint’in, zamanında Chuck Schuldiner’ın menajerliğini de yapmış olan Eric Grief’in prodüksiyonunu üstlendiği ilk albümü “Spectrum of Death”, sergilemiş olduğu kabına sığmaz agresiflikle thrash metal türü içerisindeki yerini daha baştan belirliyor. Çalışmanın genelinde, Dark Angel’in “Darkness Descends”de gösterdiği gibi ultra saldırgan bir thrash metal yorumunun Morbid Saint tarafından icra edilen versiyonuyla karşılaşıyoruz.

Albümün ilk anlarından itibaren müziğin doğasını saran bu agresyonun dozajı neredeyse hiç düşmüyor. Grup üyelerinin performansı bakımından konuşacak olursam, old-school thrash metal standartları içerisinde değerlendirildiğinde oldukça üst düzey bir işin ortaya konduğunu söyleyebilirim. Bilhassa vokal-ritim gitar-davul üçlüsü albümü öyle bir domine ediyor ki, birçok metal albümünde odaklandığımız ilk hususlardan biri olan gitar soloları ilginç bir şekilde bu çalışmada geri planda kalıyor ancak bunun bir rahatsızlık doğurduğunu söylemek de oldukça güç. Vokalist Pat Lind’in, kavga etmeden önce iki belki de üç kez düşünmenize sebebiyet verecek ölçüde bir serserilikle icra ettiği ve yazdığı o devasa uzunlukta sözleri yorulmak bilmeden, kelimeleri neredeyse hiç atlamadan gerçekleştirdiği vokal performansı “pes!” dedirtecek cinsten bir enerji patlamasına bizi seyirci kılıyor. Baterist Lee Reynolds ise albümün öne çıkan bir diğer yıldızı.

Çalışmanın en vurucu besteleri diyebileceğim, peş peşe gelen “Assassin”, “Damien” ve “Crying for Death” parçalarında gerçekleştirdiği tokat gibi ataklarla, twin pedal ve tomlar arasında dolanan taramalardan hardcore punk ritimlerine kayan radikal geçişleriyle bu müzisyen, ustalık eseri diyebileceğimiz işlere imza atıyor. “Assassin”in 1:05’lik bölümünden itibaren bateristin riflerle seknronize bir şekilde attığı o muazzam ritim kalıbı, bu albümden sadece 22 gün sonra piyasaya çıkıp ortalığı yerle bir edecek “Rust in Peace” albümünde bulunan bir şarkıda Nick Menza (“Rest in Peace”) tarafından da yoğun bir şekilde kullanılacaktı.

Hangi parçadan bahsettiğim ise ritmi dinler dinlemez açığa çıkacaktır. “Rust in Peace”den bahsetmişken şuna da değinmem yerinde olur; özellikle ritim gitar ve davul arasında “Spectrum of Death” boyunca komplike partisyonlar üzerinden kendini gösteren sert ve doludizgin uyum Morbid Saint’in bu albümde, birebir ölçekte olmasa da belirli bir yere kadar Megadeth’in adını anmış olduğum albümüne ya da söz gelimi Annihilator’ın “Alice in Hell”ine teknik hâkimiyet bakımından göz kırpar derecede nitelikli bir iş çıkardığını gösteriyor. Vokalinden enstrümantasyonuna değin albüm adeta bir ritim girdabı. Melodik ve doğrudan “catchy” işler aramayan, bu tip albümlere ayrı bir ilgi duyan dinleyicilerin muhakkak kulak kabartması gereken bir çalışma olduğunu belirtmek isterim, eğer henüz haberdar değilseniz.

Çalışma boyunca içine sürüklendiğimiz koşuşturmaca albüme ismini veren sözsüz beste çalmaya başladığında geride kalıyor ve yerini kısa ama nefes kesici bir soğukluk aşılayan kasvetli bir atmosfere bırakıyor. Eğer bu şarkıya değin geçen zamanı bir nevi günlük yaşantılarımızda hissettiğimiz onca güçlü duygunun, dürtünün, maruz kaldığımız hengamelerin bir temsili olarak bakarsak, akabinde bir köşeye çekildiğimiz zaman baş başa kaldığımız o durgunluğu, bazense üstümüze çöken o melankoliyi betimler gibi bir hâle bürünüyor bu esrime dolu beste. Ancak Morbid Saint, bu hâlin sizi iyice sarıp sarmalamasına müsaade etmeden tadımlık olarak sunduğu besteyi sonlandırıp sonrasında “Scars” gibi bir parçaya geçerek acımasız, jilet gibi keskin müziğine kaldığı yerden devam ediyor.

Türün büyük gruplarının, bugün birer klasik hâline gelecek albümlerini yayınlamayı sürdürdüğü bir dönemde yayınlanmış olduğu için belki de, “Spectrum of Death” en azından şahsi kanaatimce hak ettiği ilgiyi yeterince görmediğini düşündüğüm albümlerden birisi. Grubun 90′ların ortalarında dağılması, diskografisine bakıldığında 2015’e değin demo, toplama ya da konser albümü dışında yeni materyaller üretmek açısından aktif bir kariyer sunmaması gibi etkenler de Morbid Saint’in bu eserine yönelik dikkatleri toplamada bir engel teşkil etmiş olabilir. Ancak tüm bunlar bir kenara, “Spectrum of Death” thrash metal adına yapılmış en sağlam ve güzel işlerden biri olarak yerini alıyorken kulaklarınız hâlâ bu esere yabancıysa, daha fazla geç kalmamanızı öneriyorum. Ben yeterince geç kalmış hissettim.