Oğuz Sel

1963 yılında, her gün yüzlerce ziyaretçiye kucak açan Bronx Hayvanat Bahçesi’nde, dünyadaki en tehlikeli hayvan sergilendi ve bu sergi, dönemin gazetelerine de konu oldu. Evet, tahminlerinizde yanılmadınız; dünyadaki hayvanların tamamını ve hayvan türlerinin tamamını yok edebilecek, hatta zorlarsa dünyadaki tüm canlılığı bitirebilecek güçte bir hayvan vardı sergide: İnsan. Aynalı özel düzeneği sayesinde sergi bölümünün önüne gelip içeriye doğru bakanın, kendini, parmaklıklar arkasında gibi görmesini sağlayan bölüm, büyük ses getirmişti. Aynı yıl Bronx Hayvanat Bahçesi’ni ziyaret eden fotoğrafçı Garry Winogrand’ın söylediği ise acı olduğu gibi gerçekti de: “Katılmadan gözlemleyemezsiniz. Hepimiz hayvanat bahçesindeyiz.”

En az kendisi kadar vurucu kapağı sayesinde az önceki satırları yazmaktan kendimi alıkoyamadığım Moonreich EP’si “Wormgod” ile birlikteyiz. Fransa ve black metal, giderek taze ekmek/Sarelle ikilisi gibi olmaya başladı, bunun farkındasınızdır. Buralarda kritik yazmaya başladığım neredeyse dört sene içerisinde Fransız ve Yunan grupları övdüğüm kadar pek az şeyi övmüşümdür sanırım. Bu övgülere mazhar olmayı hak eden oluşumlardan biri de şüphesiz Moonreich. 2008’de kurulup ilk albümleriyle Marduk, Infernal War çizgisinde seyreden müzikler yaparken albümden albüme rotayı biraz daha özgün ve kendi içinde çeşitlilik gösteren ama hunharca kazımaların eksik olmadığı, köşeli riflerin dinleyene kafa göz daldığı eserlere doğru kıran Moonreich, prodüksiyon için Marduk’tan Devo ile çalıştıkları “Kalp Gözü” temalı son albümünün bir sene sonrasında bu defa bir EP ile çıkageldi.

Karşısına çıkan her varlığı ısırıp onlardan koca koca et parçaları kopararak tükenmez açlığını, geçici süreyle dindirmeye çalışan ürkütücü bir yaratığın bu kanlı eylemine fon müziği olabilecek nitelikteki ilk parçasıyla, dosta güven düşmana korku veren Moonreich, bu azmanlığını ilerleyen dakikalarda da sürdürmekte beis görmüyor. Biraz daha Belphegor soslu ikinci parçada azmanlığını devan ettiren grup, az önce bahsettiğim özgünlük ve çeşitlilik sunma amacının getirdiği gerekliliği üçüncü şarkıda uygulamaya başlıyor. 2015 çıkışlı “Pillars of Detest” albümündeki “Sheïtan” parçası kadar olmasa da iyice diyebileceğim “They Burn Without Wings” adlı parça, EP’ye enstrümantal eser kadrosundan giriyor. Biraz bunalımlı, biraz sisli bir hava yaratıp dinleyicinin ufaktan canını sıktıktan sonra kazımaların ve uyumsuz notaların eksik olmadığı dördüncü parçayla sonlara yaklaşan EP’nin sürpriz bir sonu bulunuyor.

Depeche Mode’un “Broken” adlı parçasını çok iyi bir biçimde cover’layan Moonreich, zamanında Satyricon’un “Phoneix” ile yaptığının çok daha cesur hâlini gerçekleştiriyor. Doğrudan doğruya clean vokalle okunan ama arka planda hayvanî blast beat’lerle açılışı yapıp şarkının seyrine göre yine hiç de yabana atılmayacak davullarla süren “Broken”, EP için; beğendiğiniz bir filmin sonundaki jeneriğin ardından gelen ekstra sahneler ya da aldığınız cips paketinin köşesine sıkışmış ender bulunan bir Taso gibi etki gösteriyor bünyede.

Grubun bundan sonraki müzikal çizgisi ne yönde devam eder, bunu bilebilmem mümkün değil fakat bundan böyle cesur davranıp albümlerine bu tarz daha çok şarkı ekleseler, bence ilginç ve güzel olabilir. Hatta eskilere damgasını vuran böyle müzik eserlerinin cover’larını içeren, bu formda parçalardan oluşan albümler gelirse de hayır demem kesinlikle.

Yaklaşık 23 dakika süren EP için çok gevezelik ettiğimin farkındayım. Sözün özü, eğer Moonreich ile aranız şimdiye kadar olmadıysa ve vuruculuk düzeyi yüksek black metal parçalarından hoşlanıyor, ufak tefek sürprizleri de olumlu karşılıyorsanız, “Wormgod” EP’sine mutlaka zaman ayırın.