Kariyerine funeral doom yaparak insanın kökenlerini araştırarak başlayan, sonradan daha manevi konseptlere doğru giden ve müziğini de melodik death/doom metale kaydıran Parisli grup MONOLITHE’in yepyeni albümü “Okta Khora”yla birlikteyiz bugün. Konsept meselesine kafa yoran ve bunu müziğinde de hissettiren grubun bu açıdan gayet başarılı olduğunu söyleyerek incelememize başlayalım.

“Okta Khora” Yunanca “sekiz” ve “ilkel kaos” ifadelerinden oluşan ve bu sekizliği kapağında ve şarkı listesinde de gösteren bir çalışma. Albümün konsepti, dünya dışı bir medeniyetin evreni tamamen yok ederek evrene bir nevi “reset atması” üzerine kurulu. Bu dünya dışı hissiyat albüm genelinde net şekilde hissediliyor ve “Okta Khora”nın saykodelik yanlarında kendini çok net şekilde belli ediyor.

MONOLITHE’e dair söylenmesi gereken ilk şey, adamların acelesinin olmaması. Bunu bayık müzik yapıyorlar anlamında söylemiyorum. Grup konsepte hizmet etmesi açısından müzik neyi gerektiriyorsa o şekilde hareket ediyor. Buna en güzel örnek, albümün ilk şarkısının dört dakikalık bir enstrümantal olması ve vokallerin ancak ikinci şarkının ikinci dakikasında başlaması. Bu durum bize MONOLITHE’in olayı çok net bir konsept bakış açısıyla gördüğünü gösteriyor, zira bu devirde bir albüme 6 dakikalık enstrümantal pasajla başlamak her grubun harcı değil.

Önemli olan, bu gibi detayların nihayetinde albüme hizmet ediyor oluşu. Bu uzun açılıştan sonra giren vokallerle birlikte, zaten hazır olan dinleyici bir anda daha dramatik bir havayla karşılaşıyor ve yine ağır ağır, şekilden şekle girmeden ilerleyen müzikle birlikte olayın sinematografik tatlarını almaya başlıyor. “Onset of the Eight Cycle”ın demlene demlene yükselmesi ve beşinci dakikası itibarıyla verdiği o gerginlikle albümün yol haritasını çizmesi son derece başarılı bir düşünce.

Bu andan itibaren albüm dallanıp budaklanmaya başlıyor. Çok etkin, bazen olaya yön veren bir klavye kullanımı var ve bu uzaysal havanın oluşması da bu şekilde sağlanıyor. Uzaysal dememden hemen kozmik havalar estiren enteresan melodiler duyacağınızı düşünmeyin. Bundan ziyade olayın karanlığını ön plana çıkaran içerdiği kimi tatlarla bunu renklendiren bir yapı var albümde. “Dissonant Occurance”ın 2.40’ında başlayan ve progresif rock’a kayan clean vokalli kısım gibi nice yapılar “Okta Khora”yı son derece renkli ve akılda kalıcı bir şeye dönüştürüyor.

Konseptte yer alan bu “ilkel kaos” ifadesinden, albümün karanlıklaştığı anlarda iyice çığırından çıkacağını düşünmüştüm. Belki aralara kısa bir blast beat pasajı, her şeyi yerle yeksan eden vokaller falan girebilirdi. Lakin MONOLITH olayı büyük oranda doom metal karakterine tutuyor ve death metal tarafı da büyük oranda vokallerden geliyor. Bu açıdan bakınca albümün tartının ekstrem tarafına fazla gitmediğini ve daha yumuşak dokunuşlar ile kükreyen vokalli melodik doom’a yaslandığını söyleyebiliriz. Ama bu da amaçlanan havayı yansıtma konusunda yeterli oluyor.

“Okta Khora” gayet iyi bir albüm olmasından öte, karakteristik ve sıra dışı bir çalışma. “Melodik”, “death metal”, “doom metal” hatta “metal” ifadelerinin baş rol olarak değil de çok geniş anlamda kullanıldığı; içinde saksafon dahi barındıran ama hepsinden öte notalarla görsel bir şeyler yaratmaya gayret eden epey lezzetli bir çalışma. Melodik death/doom metalin genelindeki doksanların ikinci yarısı havasının üstüne daha modern bir yaklaşım ve konsept getirilmesi fikri hoşunuza gidiyorsa, MONOLITHE ona ayıracağınız zamanı bence fazlasıyla hak ediyor.