Varlığından P L A G U E’in attığı mail sayesinde haberdar olduğum ve iyi ki de olduğum bir albümle birlikteyiz bugün. Yıl sonu listelerinizin kapısını açık bırakın, zira black metal bağlamında bu listelere sızması epey olası bir şeyden konuşacağız bugün.

P L A G U E’in affına sığınarak bana attığı mail’deki ifadesini paylaşıyorum:

“Kritik yaz diye yollamıyorum, zaten yoğun tempoda sürekli karalıyorsun. Sadece müsait zamanda dinlemeni tavsiye ederim. Baya güzel iş yapmışlar.”

Albümün kritiğini yazmaya karar vermem ilk şarkının ortalarında zaten oluşmuştu bile. “Venenare” başladı, kendini bana açar gibi oldu ve aklımdan geçen ilk düşünce “tamamdır bunu kesin yazıyorum” oldu. İlk kez bu vesileyle tanıştığım Alman grup, gerçekten de tam sevdiğim tarzda bir black metal icra ediyor. Hayvan gibi değişken, riflerle dolu, taramasından melodisine her şeyi yerli yerinde kullanan son derece sürükleyici bir müzik var “Venenare”de.

Grubun bir önceki albümü “Urere”nin 2016 Şubat’ında çıktığı düşünüldüğünde “Venenare”nin daha yeni ortamlara salınmış olması enteresan. Albüm 2016-2017 arasında yazılmış ve 2018’in Nisan-Eylül arasında kaydedilmiş. Dolayısıyla bir seneden uzun süredir bekleyen bir albümden bahsediyoruz. Herhalde plak şirketi Eisenwald’un tercihi ve aynı formül uygulandıysa bir sonraki KRATER albümü de şu sıralarda yazılıyor ya da yazılmış olabilir.

Biz şimdi elimizdekine, adını Latincede “zehir” anlamına gelen “venenum” kelimesinden alan “Venenare”nin gerçekten de zehirli dünyasına bakalım.

“Venenare” gerçekten de çok fazla şey barındıran ve bunların hepsini de çok başarılı şekilde sunan bir çalışma. Albümü dinlerken DISSECTION benzeri kötücül bir karakter hissediyoruz, ancak bu durum “Venenare”nin tamamına yerleşmiyor ve grubun bu karanlık üzerinden özgürce genişlemesini sağlıyor. Albüme dair en önemli ve değerli olay, “Venenare”nin cesur, iddialı, aç ve yırtıcı oluşu. Cesur çünkü başta vokal odaklı kimi fikirlerle kendini renklendirmeyi biliyor. Avangart tatlara kaçmadan pek çok sağlam fikri entegre etmişler ve bu da albümün yükselmesine büyük katkı sağlamış. İddialı çünkü kendini sakınmayan, gayet sivri uçlu bir müzik barındırıyor ve bu sivrilikleri hiç tereddüt etmeden daha da ileri götürüyor. Aç çünkü albüm boyunca patlamaya hazır, tutkuyla dolu, yanıp tutuşan bir grup görüyoruz. Şarkılar yeri geliyor hayvan gibi blast beat’lerle şahlanıyor, yeri geliyor damardan gebertiyor, yeri geliyor son şarkıdaki gibi muhteşem düzeyde minimal bir dokunuşla veda etmeyi beceriyor. Son olarak da yırtıcı, çünkü albümü dinlerken adamların bir şeylerin öfkesini, acısını duyduklarını ve söyleyecekleri şeyi vurup kırarak, yakıp yıkarak söylediklerini hissediyorsunuz. Albümün yaklaşık 50 dakikasının her anında KRATER’in tekinsiz ama bir o kadar da dominant karakterini deneyimleyebiliyoruz.

Bu noktada bazılarının kaşını kaldırmasına ve albümün sırıtan tarafı olarak görmesine neden olabilecek başlıca, belki de tek şey vokaller. Abortio adlı arkadaşın bağırmalı vokalleri bazı dinleyiciler için alışılması zor, hatta irite edici olabilir. Ancak albüm ilerledikçe ve vokal çeşitliliği arttıkça bu duruma da alışılacağını ve KRATER’in bu şekilde sevileceğini tahmin ediyorum. Benim vokallere karşı yaklaşımım, ilk duyduğum anda farklı olduklarını anlama ve kısa sürede alışma şeklinde gelişti. Bence bu vokaller arkadaki coşkun müziğe gayet iyi oturuyorlar. Zaten albümde grinin başta koyular olmak üzere o kadar çok tonu var ki bu vokaller de tüm bu yaratıcılık ve vahşet hengâmesi içerisinde kendi yerlerini buluyorlar.

Albüme gerçekten doyamadığımı söyleyerek kapanışa yaklaşayım. Çok canlı, taptaze bir black metal var “Venenare”de ve P L A G U E sayesinde keşfettiğim bu albümün yılın bitmesine 1 ay kala yıl sonu listemi zorlayacağını da rahatlıkla söyleyebilirim. Her şarkıda farklı bir şey sunmaya gayret eden KRATER’i, kolaya kaçmadığı ve yaratıcılığın ve akılda kalıcı rif yazmanın önemini vurguladığı için kutluyorum. Black metal seviyorsanız kaçırmayın, çünkü bana kalırsa küçük çaplı bir başyapıtla karşı karşıyayız.