Sinirbilimcilerin yaptıkları araştırmalar, insanların, nasıl ruh hâline sahip insanlarla bir arada bulunurlarsa, aynı onlara benzediklerini gösteriyor. Yani çok pozitif olmayan bir birey, pozitif hâletiruhiyeye sahip insanların arasında bulunursa, pozitiflik ona da geçiyor, elbette tam tersi de geçerli. Aslında sinirbilimcilerin bu tespiti, bizim atasözlerimizle epeyce benzeşiyor. Biliyorsunuz, örnekler muhtelif.
Negativiteden beslenen ve kariyerine depresif black metalle başlayarak bunu müzikal boyuta da taşıyan Fin Kalmankantaja, 2016’da belki de grup üyelerindeki değişime bağlı olarak ürettiği müziğin depresiflik dozunu biraz daha törpüledi. Oluşumun beyni konumundaki Grim666 kişisinin daha depresif olmasını ve böyle müzikler üretmesinde, yine belki de önceki grup üyelerinin payı vardı, bilemiyorum. Fakat Kalmankantaja’nın bugün geldiği noktanın gayet tatlı olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim. Kendinden emin bir isyankârlık, ağlaklığa varmayan bir duygusallık, derinlerden çığlık çığlığa gelen zifiri bir karanlık, grubun yeni müziğinin alametlerinden.
Her yıl birkaç albüm birden çıkarabilecek kadar materyal toplayıp kaydedebilen Kalmankantaja’nın, bu yıl bitmeden yayınladığı ikinci uzun çalarını ele alacak olmaktan kıvanç duyuyorum. Bu yılın başlarında çıkan “Kaski” ile niyetlendiğim Kalmankantaja kritiği, “Korpi”ye kısmet oldu. Grubun yeni müziğinin alametlerini saymıştım, bu albümdeki müziğin, başlı başına bir alamet olması, bunda etkilidir.
Dinlemeye başladığınızda, kendinizi işitsel yapıdaki ıssız doğa tasvirleri arasında bulduğunuz “Korpi” can alıcı giriş parçasıyla grubun, geçmişe ufak ufak sünger çekmeye başladığının işaretlerini verse de takip eden parçalarda oluşumun geçmişinden izler bulmanız, duygusal anlar yaşamanız hiç de zor olmuyor. Lead gitarla icra edilen rifler, ciğerinizi söküp elinize vermiyor belki ama derinlerde bir yerlerde duran tatsız anılarınızı, gömülü oldukları yerden, çıplak elleriyle hem de tırnaklarının, parmaklarından sökülmesi pahasına kazıp çıkarmaya çalışıyor. Kalmankantaja’nın yaptığı müzikteki asıl olay, vurucu rif ve melodileri, döndürüp döndürüp tekrar çalması, dinleyiciyi aslında pek yanaşmak istemeyeceği karanlık ve kasvetli sulara, onu, paralize ederek çekmeye çalışması ve bunu, çoğu zaman da başarması. “O bölüm bir daha çalmasın ya…” dediğiniz yerler karşınıza yeniden çıktığında, kederinizin de isyanınızın da dozu bir kat daha artıyor.
Albümde her şeyden evvel, baslar, çok şık ve şarkılara ayrı bir derinlik kazandıran yürüyüşlerde bulunuyor. 1990’lardan fırlayıp gelmiş klavye sesleri ve klavyelerden dökülen notalar, şarkılar yeterince meyus değilmiş gibi bu mükedderlik katsayısını birkaç katına çıkarıyor. Gitarlardan kimi zaman tarama şekilde kimi zaman tane tane dökülen melodiler, ruh yıkıyor, can yakıyor.
Albüm kritiklerini PA sayfalarında okuduğunuz Malum grubunda da mikrofon gerisinde yer alan Tyrant, Kalmankantaja’ya da 2016’dan bu yana destek veriyor ve bence, Malum’dakinden daha iyi bir performansı burada gösteriyor. Şarkının seyri ekseninde değişen vokal stilleri, albüme koyu gri bir hava katıyor. İşin müzikal tarafında anlatılabilecek çok şey var ama grubun bu denli bir melankoliyi, duygusallığı aslında dine ve tanrıya isyan/eleştiri kapsamında ve genellikle “Ben” anlatımıyla sunması, ayrıca ele alınması gereken bir konu. Çok başarılı bulduğum kapakta, ağaçları incitmeden, sudaki yalnız ördeği ürkütmeden, ıssız ormanda yağan kar tanelerinin sessizliği nispetinde sessizlikte, başı önünde yürüyen dev varlık, kimi ya da neyi temsil ediyor, bilmek isterdim.
Yeni yıla girmeden önce melankolik sularda yüzen, iyice bir atmosferik black metal albümü arıyorsanız, arama işlemlerinizi şimdilik durdurun zira o albümü “Korpi” ile bulmuş olabilirsiniz. Bir sonraki yazıda görüşmek üzere.
Loading ...