Beslenmenin, bir şey yemenin insan psikolojisi üzerinde farklı bir etkisi var sanırım. Belki bir şey yediğimizde o şeyi eski hâline gelemeyecek şekilde yok ettiğimizden, belki de yeme eyleminin parçalara ayırma, ezme, koparma gibi yıkım temelli faaliyetler içermesinden.

Bu sebepten ki korkunç bir yaratık tasarlarken ağzının büyüklüğüne, dişlerinin çokluğuna odaklanır ve birincil korku ögesi olarak o yaratığın bizi yiyebilme potansiyelini, dolayısıyla ağzını öne çıkarırız. Ağız; nesneleri içine çeker, öğütür ve yok eder (çok kötü bağlayacağım hazır olun).

TIPKI FUMING MOUTH GİBİ… (meh).

ABD’li death metal/crust grubu FUMING MOUTH, bu yıl çıkan ilk albümü “The Grand Descent”te bir grup kariyerine nasıl etkileyici başlar sorusunun yanıtlarını arıyor ve adında da geçen “kudurmuş, çok öfkeli” bir ağız gibi salyalar saçarak, haykırıp kükreyerek bunu bize gösterme yoluna gidiyor.

Geçtiğimiz haziran ayında çıkan “The Grand Descent” sadece 33 dakika süren bir dayak atma gösterisi. Prodüktörlüğünü benzer türdeki pek çok gruptaki imzasıyla bildiğimiz Kurt Ballou’nun (CONVERGE) yaptığı “The Grand Descent” baştan sona vahşet, nefret ve yıkımla dolu bir eser.

Başladığı andan itibaren çok negatif, zararlı, kin dolu bir karakter sunan albüm gerçekten de bir çırpıda tokatlayıp çekip gidiyor. FUMING MOUTH’un az zamanda çok pislik prensibi çerçevesinde albümdeki 12 şarkıda da tat kaçıran, ölüm kusan bir yaklaşım görüyoruz.

FUMING MOUTH benzer türde pek çok grubun yaptığını yaparak olayı fazla zorlama, rif yaratıcılığına saatlerini ayırma gibi olaylara girmiyor. Yeterince cezalandırıcı bir şeyler yazmak ve olabildiğince çirkin bir atmosfer yaratmak onlar için yeterli. “The Spirit’s Chain”in 30. saniyesinde duyulan “hoş” vokaller dışında albümdeki tek duygu kin ve nefret. Dediğim yöntemlerin yanı sıra, grup yer yer hardcore ve groove dolabından da ihtiyacı olan silahları kullanıyor. Yeri geliyor “Half Life”ın ilk 1 dakikasında olduğu gibi “zehir içmiş HATEBREED” kıvamında işler yapıyor, yeri geliyor “The Great Equalizer”ın girişi gibi kafa travması yaratacak headbang’lere gebe groove’lar basıyor.

Albümün genel vahşetini biraz seyrelten, tatsız hissi baki kalsa da arada bir dinlenme, en azından yaralarımızı sarma fırsatı veren “Distant Voice” dışında albümün tamamı kavgadan oluşuyor. Lakin burada punk bir it kopukluktan ve hır gürden ziyade daha derin, acısı yerinde, dumanı tüten bir kavga hissi var. Grup groove’larıyla adam dövme, bizi duvardan duvara vurma çabası gütmektense içindeki öfkeyi kusma ihtiyacı hissediyor. Bu sayede albüm punk hüviyetinden çok daha tehditkâr ve zalim bir kimliğe bürünerek eziyor da eziyor. Yere düşürüyor, bir de yerde tekmeliyor. Acımıyor.

Üstteki paragrafın son kelimesi yeterli aslında; FUMING MOUTH acımıyor. 9-0 önde olduğu 3. lig temsilcisine 10. golü atmak için yükleniyor, kanat bindirmeleri yapıyor. Gerçek bir haysiyetsiz gibi stoper çıkarıp oyuna bir santrfor daha alıyor. Bu aşağılık tavrıyla da alkışları kapıyor, övgüleri topluyor.