ENTRAILS… Logosunun E harfine bakınca ilk dönem ENTOMBED worship yaptıklarını, eğlencesine kurulmuş bir “eskileri yad etme” grubu olduklarını düşünmek gayet olası. Grubu yakından bilmiyorsanız pek de olası olmayan ise ENTRAILS’in tam 1990’da kurulmuş ve ilk albümünü kuruluşundan 20 yıl sonra çıkarmış olması.

Olay şu ki, Jimmy Lundqvist ENTRAILS’i 1990’da kuruyor ve o dönem bir şeyler yapan sayısız İsveçli grup gibi o da şarkılar yazmaya başlıyor. Gel gör ki yazdıklarından bir türlü tatmin olmuyor ve 1998’e dek hiçbir şey yayınlamadan grubu canlı tutuyor. 1998’de daha fazla sabredemiyor ve net bir “sikerler” eşliğinde grubun fişini çekiyor. Daha sonra, 10 yıl sonra Jimmy’ye yine bir hâller oluyor ve “o kadar uğraştım, bu şarkılar gün yüzüne çıkmalı” diyerek grubu canlandırıyor. Son 10 yıldır bildiğimiz ENTRAILS da bu şekilde hortlamış oluyor.

ENTRAILS çok net bir 1995 öncesi İsveç death metali icra ediyor. “Clandestine”, Left Hand Path”, “Into the Grave”, “You’ll Never See”, “Like an Everflowing Stream”, “Indecent and Obscene”, “Massive Killing Capacity” gibi albümlerin ruhunu günümüzün sound’uyla sunuyor ve sıfır yenilik ama epey bir ruhla bu babadan kalma sanatı hakkını vererek icra ediyor. Albümü dinlediğinizde, ENTRAILS’ın olayı çok kişisel aldığını ve nesilden nesile geçen dede mesleği süpürgeciliği günümüzde ayakta tutmaya çalışan idealist bir esnaf gibi takıldığını hissediyorsunuz. Sanki 30 yıl öncesinde buzluğa kaldırılmışlar, geçen gün dolaptan çıkarılıp çözdürüldükten sonra akıllarında kalan son şeyi, özbeöz İsveç death metalini yapmaya koyulmuşlar.

Günümüzde BLOODBATH’in bayraktarlığını yaptığı ancak bence son iki albümünde yeterli etkiyi yaratamadığı bu retroculuk olayını daha bir otantik yapan ENTRAILS, özünde gerçekten de o dönemden geliyor olmasından kelli bu müziğin havasını solumuş, suyunu içmiş bir tavır sunuyor. Albüm aşırı derecede tek boyutlu, düz, varyasyondan uzak. İlginç olansa bu durumun işe yarıyor olması. “Rise of the Reaper”ı dinlerken “gibi yapmaya çalışan” bir grup değil, bundan 30 yıl önce orada ve o anda olan bir grubu dinlediğinizi hissediyorsunuz. “Ben de oradaydım, benim neyim eksik” türü bir düşüncenin hayvan gibi uzun zaman sonra gün yüzüne çıktığını görüyorsunuz.

“The Pyre” gibi bazı şarkılarda temponun iyice düştüğüne ve acılı bir ölümün bizi beklediğine tanık olduğumuz oluyor, ancak genel itibarıyla “Rise of the Reaper” tam bir “groove fest” kıvamında ilerliyor ve HM-2’nin soba borusu sound’unu kulağımızdan içeri sokuyor. Akılda kalıcılık konusunda çok da başarılı bulmadığım şarkıların da yer aldığı albüm, bu açığını sound’unun tazeliği, gitar tonlarının canavarlığı ve vokallerin acımasızlığıyla örtme yoluna gidiyor.

Şarkıları dinlerken özel olarak o şarkının ne kadar iyi olduğunu düşünmekten ziyade, genel olarak İsveç death metalinin ne güzel bir şey olduğunu düşünüyor, büyük resimden zevk alıyorsunuz. Bu da bu türde bunca yıl sonra yapılan bir albüm için bence yeterli bir başarı.

“Rise of the Reaper” yapmak istediği ve yaptığı şey bakımından hedefi on ikiden vuran bir albüm. Amaçlanan tek bir şey var ve albüm bunun ne azını ne de fazlasını sunuyor. Mevcut, bilinen, özünde zaten iyi olan bir şeyin iyi yapılması ne kadar övgü gerektirir bilmiyorum, ama orijinallerine, döneminde yapılan has işlere verdiğimiz puanları düşündüğümde, ENTRAILS’ın hakkının da bu puan olduğun inanıyorum. İyi ki boş vermemişler, inat etmişler, bu albümü de boş geçmemişler.