Kuzey Amerika’nın tanık olduğu pek çok trajediden biri, 1600’ların sonunda Salem kasabasında yaşanan cadı avlarıdır. 1692-1693’te gerçekleşen bu olaylarda 200’den fazla kişi cadılıkla suçlanmış, 150’den fazlası hapse atılmış, 20’si de idam edilmişti. Bu olayları ilk kez başlatan ve birilerini cadı olmakla itham eden kişi ise o sırada 12 yaşında olan Abigail Williams’tı.

Kendisi de tuhaf davranışlar gösteren; evde sağa sola koşup çığlıklar atan, uçar gibi sağa sola zıplayan, görünmez ruhların etrafta gezdiğini iddia eden Williams, çağrılan bir doktor tarafından “cadılığın ağına düşmüş” şeklinde yorumlanınca bir anda cadıları tespit edebilen bir bilir kişi olarak görülmüş ve bu çocuğun cadılıkla itham ettiği herkese cadı muamelesi yapılmaya başlanmıştı. Williams başta olmak üzere, birileri tarafından cadı olduğu iddia edilen kişilerin idrarı alınıyor, un ve küllerle birleştirilerek bir kek yapılıyor ve bu idrarlı kekler cadı olduğu düşünülen kişilerin köpeklerine yediriliyordu. Köpeklerin bu idrarlı kekleri yeyince dile gelip sahiplerini etkisi altına alan esas cadıları ortaya çıkaracakları düşünülüyordu. Düşük yapan kadınların, hatta kedi, köpek, baykuş, inek ve domuzların dahi cadılıkla suçlandığı bu olayların bir çocuğun başının altında çıkması ve o dönemde sınırsız bir cehalete sahip toplumun bunun peşinden giderek pek çok insanın hayatını karartması, ne doğaldır ki günümüzün cahil toplumlarında da farklı şekillerde karşımıza çıkıyor.

Doğuştan içinde barındırdığı kötü niyetle pek çok insanı mağdur eden ve 17 yaşında da hayata gözlerini yuman Abigail Williams adlı bu kızcağızın adı da doğal olarak işi gücü kötülük olan black metale ve genel olarak metale ilham verebiliyor. Bugün direkt bu kızın ismini alan ABD’li black metal grubu ABIGAIL WILLIAMS’ın yeni albümünden söz edeceğiz.

Şu ana dek kadrosuna girip çıkan 26 kişi olduğunu gördüğümüz ABIGAIL WILLIAMS’ı neredeyse birtakım müzisyenlerin staj yaptığı bir kurum olarak görüyorum. Bugüne dek ABIGAIL WILLIAMS kadrosuna girip çıkan isimlerin belli bir dönemde yer aldığı ya da hâlihazırda çalmakta olduğu gruplardan bazıları şunlar: CRADLE OF FILTH, THE BLACK DAHLIA MURDER, THE FACELESS, DECREPIT BIRTH, ABORTED, GOD DETHRONED, ABYSMAL DAWN, WINDS OF PLAGUE, SLUGDGE, ALTAR OF PLAGUES, NACHTMYSTIUM, VON, INDIAN, COBALT, WOLVES IN THE THRONE ROOM, HATE ETERNAL, FALLUJAH, niceleri. Üstelik de bu grupların çoğunda yer almış manyak bir davulcudan ya da her çağırana giden bir basçıdan bahsetmiyorum. Tüm bu gruplarda çalan en az 10-15 arası kişiden bahsediyorum.

Peki sonucunda ne oldu? ABIGAIL WILLIAMS tek kişilik bir projeye dönüştü. Grubun kurucularından olan ve 15 yıldır bu kadar insanla uğraşan Ken Sorceron, “la yeter la!” diyerek olayı olduğu gibi üstlendi ve ABIGAIL WILLIAMS nihayet olabilecek en stabil hâlini aldı. Tabii solo proje dememe bakmayın; Sorceron muhtemelen grubun haklarını ve genel idaresini üzerine aldı, zira az sonra bahsedeceğim albümde gitarlar, baslar, davullar yine başka müzisyenler tarafından çalınıyor.

“In the Absence of Light”taki vasatlığın ardından grup çıtasını yükseltmiş ve özellikle “The Accuser”da gayet sağlam bir iş ortaya koymuştu. Candlelight’la olan anlaşmalarının bitmesiyle geçtikleri Fin şirket Blood Music’le birlikte ABIGAIL WILLIAMS’ın bu yükselttiği çıtayı düşürmeye niyeti olmadığını görüyoruz. “Walk Beyond the Dark” bu açıdan bakıldığında olumlu bir adım.

“Walk Beyond the Dark” genel itibarıyla tam bir black metal albümü. Terörist, militan tarafa kaymayan; iyicene çayır çimen de basmayan, atmosferi tam kıvamında bir çalışma. Sorceron’un harika black metal vokalleri, tarama gitarlar ve çok güçlü bir altyapıyla albüm dinlemesi çok keyifli bir şeye dönüşüyor. Yerinde kullanılan çello ve klavye albüme büyük katkı yapıyor ve “Black Waves”in 8.16’da giren kısmı gibi enfes, görkemli bölümler “Walk Beyond the Dark”ın en değerli anlarına dönüşüyor. Black metalin gereklilikleri noktasında “Walk Beyond the Dark”ın eleştirilecek herhangi bir noktasını görmüyorum. Tür ne veriyorsa, neyiyle öne çıkıyorsa ABIGAIL WILLIAMS da burada onu yapıyor. Bunun daha fazlası yapılabilir mi, elbette yapılabilir. Bazı açılardan bakıldığında albüm biraz güvenli sularda yüzüyor, genelde benzer bir havayı devam ettiriyor. Bu yüzden “Walk Beyond the Dark”ı dinlerken öyle ihtişamdan nefesinizin kesileceği, ızdıraptan gözleriniz dolacağı falan pek yok. Ama yapılan iş temiz mi? Hakkını veriyor mu? Takdir edilesi mi? Kesinlikle.

Gayet özenli şekilde üzerinde uğraşılmış dolu dolu bir black metal albümü dinlemek isterseniz “Walk Beyond the Dark” size istediğinizi verecektir. Ken Sorceron belli ki kafayı kırmış ve bu işi tek başına yaratabileceğini göstermek adına varını yoğunu ortaya koymuş. Sonuçta başarılı da olmuş.