Black metal tarihinin en önemli birkaç grubundan birinin yeni albümünü yazıyor olmak başlı başına bir heyecan kaynağı. BATHORY, VENOM, HELLHAMMER, CELTIC FROST gibi ilk dalga grupları bir kenara ayırırsak; gerçek, has black metal yapılmaya başlandıktan sonra var olmuş bence en önemli grup MAYHEM’dir. Bunun tek sebebi 1984’te kurulan bu grubun “De Mysteriis Dom Sathanas” gibi bir mihenk taşını yayınlamış olması değil; cinayetinden intiharına, hapsinden bilmem nesine, türün en önemli gruplarının bazılarının sektöre sokulmasına vesile olmaya, kısacası black metali black metal yapan her şeye bulaşmış olmasıyla MAYHEM bir efsanedir, önderdir, tarihtir.

MAYHEM metal dünyasında tarihin ta kendisi olan ender gruplardan biridir.

35 yıllık geçmişine rağmen sadece 6 albüm yayınlayan grubun bana göre en tuhaf hareketi, “De Mysteriis Dom Sathanas” gibi bir albümden sonra çok farklı pisliklere de bulaşan “Grand Declaration of War” gibi bir albüm çıkarmış olmasıdır. Kimileri bunu “Euronymous gitti MAYHEM bitti”, “Dead gitti MAYHEM bitti” şeklinde yorumlamasa da bu aykırı tavır bile MAYHEM’in nasıl başına buyruk, tüm kuralları kendisi koyan bir grup olduğunu göstermesi açısından yeterlidir.

Black metal dünyasını ikiye yaran yorumlar alan ve kimlerince gömülüp kimilerince övülen “Chimera” ve “Ordo Ad Chao”nun ardından MAYHEM’in esas önemli albümü, iki gitaristin de değiştiği ve farklı bir MAYHEM kimliği gördüğümüz “Esoteric Warfare”di. Beste yükünü ORCUSTUS’tan gelen Teloch’un çektiği albüm yine kontrast yorumlar aldı, ancak grubun kural tanımaz müzik anlayışı yine kendini ayan beyan gösteriyordu. MAYHEM aslında hiçbir zaman köklerden tam anlamıyla kopmuyordu, ancak öylesine dengesiz ve güvenilmez bir yapısı vardı ki sanki çok ters bir şey yapıp can sıkacak gibi bir beklenti oluşturuyordu. MAYHEM tekinsiz ve kötü kalpliydi. Borç verseniz alamayacağınız gün gibi belliydi.

Grup “Esoteric Warfare”de “Nasıl olsa Attila’mız var, biz dümdüz beste yapsak da o bir şekilde saçmalar şarkıyı kurtarır” düşüncesini akıllara getiren şarkılar yapmıştı. Albümdeki kimi parçalar, sadece Attila’nın sapkın vizyonu ile bir şeye benziyordu ve bu şarkıları başka herhangi bir grup, x bir vokalistle yapsa muhtemelen sözü dahi edilmeyecek, unutulup gidecekti. “Vi.Sec.”, “Posthuman” gibi şarkılar sadece Attila Csihar’ı olan bir grubun girişip altından kalkabileceği şarkılardı.

2014’te çıkan o albümden sonra MAYHEM’in geleceğini şekillendiren en önemli olay, grubun 2016 yılında “De Mysteriis Dom Sathanas”ı baştan sona çalacağı konserler vermeye başlaması oldu. Sonraki yıllarda da devam ettirilen bu olay belli ki MAYHEM’in eskiyi daha bir sahiplenmesine ve “De Mysteriis Dom Sathanas” karakterini yeniden keşfetmesine sebep oldu.

Bu kutlu olay, yakında gelecek bir şeyin, “Daemon”ın müjdecisi oldu.

“Daemon” MAYHEM’in eski kimliğinden izler taşıyan, 2000’lerde çıkardığı albümlerin yansımalarını barındırsa da özünü geçmişten alıp bunun üstüne 2019’un gerçeklerini eklediği bir albüm. “Daemon” bence MAYHEM’in 2000’lerde çıkardığı en iyi albüm.

Bunu dememin tek sebebi elbette ki “De Mysteriis Dom Sathanas”tan ilham alan doksanların ilk yarısı takviyesi değil. Bunu deme sebebim, üst paragrafta kullandığım “2019’un gerçekleri” ifadesi. Burada eski başyapıtından ekmek yeme amacı güden bir gruptan çok daha fazlasını görüyoruz. “Daemon” kesinlikle bir “De Mysteriis Dom Sathanas II” değil. Onun ruhunu, kokusunu bir miktar barındırıyor ve MAYHEM’in eski zehirlerini anımsaması için vesile oluyor o kadar. Onun dışında albüm tamamen günümüz değerleri düşünülerek oluşturulmuş bir black metal albümü. Prodüksiyonundan vokal kullanımına, kimi düzenlemelerinden barındırdığı pek çok fikre kadar albümün herhangi bir retroluğu yok.

Lakin bu içine çektiği “De Mysteriis Dom Sathanas” nefesi öylesine güçlü ki, kimi şarkıların kimi anlarında akıllara “Funeral Fog”un, “Freezing Moon”un, “Pagan Fears”ın, “Life Eternal”ın falan gelmesi işten bile değil. Bu anlar haricinde Attila’nın bu albümde son 3 albümdeki kadar “Attila” olmaya çalışmadığını görüyoruz. İlk şarkıdan itibaren çeşitli şarkılarda karşımıza çıkan bağırmalı, koro karakterli vokaller albüme delilik ve adanmışlık başta olmak üzere çok şey katıyor.

50 yaşına gelen Hellhammer’ın bunca yıldır kendine ne kadar iyi baktığını gösteren davullar, artık iyice bir takıma hâline gelen Ghul ve Teloch’un katmanlı gitarları ve hepsini kapsayan prodüksiyonun gücüyle “Daemon” gerçekten de tehditkâr bir şeye dönüşüyor. Prodüksiyon kısmı gerçekten önemli, çünkü grubun geçmiş ruhu ile günümüzdeki varlığı arasında köprü kuran bir sound var karşımızda. Grup albümün yapımcısı olarak tüm WATAIN albümlerin masa başı işlerini üstlenen Necromorbus’la çalışıyor. Necromorbus aynı zamanda son BEHEXEN albümü “The Poisonous Path”in de miks ve mastering’inden sorumlu. Bu çok daha kaotik sound’un müsebbibi olan Necromorbus, dahası Çek grup INFERNO’nun son albümü “Gnosis Kardias (Of Transcension and Involution)” gibi daha çetrefilli, sıra dışı karakterli bir albümün de yapımcısı. Dolayısıyla MAYHEM’in bu albüm için istediği eski ve yeninin iç içe geçtiği sound konusunda gerçek bir usta olduğu apaçık ortada. Bu sayede albüm, en azından sound ve genel atmosfer açısından muhtemelen çok büyük bir kısım dinleyiciyi fazlasıyla tatmin edecektir. Bu sound’la 1993’te çıkacak türde bir black metal de yapabilirsin, DEATHSPELL OMEGA albümü de yapabilirsin. Öylesine kapsayıcı, kavrayıcı bir black metal atmosferi var albümün prodüksiyonunda.

Eleştirel tarafa baktığımda albümde “MAYHEM hiti” denebilecek şarkı pek çok. “Worthless Abominations Destroyed”u diğer tüm şarkılardan biraz önde görüyorum ve “Daemon Spawn” da Attila’nın Attila’lık yaptığı parçalardan olduğu için konserlerde tercih edilebilir. Bunun dışında koro vokaller içeren açılış şarkısı “The Dying False King” ve değişken vokalleriyle epey sağlam bir karanlık sunan “Falsified and Hatred” da ilk dinlemeden aklıma yazılan şarkılar.

Nihayetinde “Daemon” MAYHEM efsanesine yaraşır bir albüm. 1984’te kurulan bir grubun özünü kaybetmeden şu an burada bu albümü yapabiliyor oluşu gerçekten takdire şayan. Euronymous, Dead, Varg, Blasphemer, Maniac, Manheim… MAYHEM black metal tarihinin en önemli figürlerinden birini değil, birkaçını değil, pek çoğunu kadrosunda gördü ve 1984’te o havayı soluyan bu çocuklar, benzer bir ruhu bugün de yaşatmayı başarıyorlar.