400 gr mantarı yıkayıp küçük küçük doğradım. Tencerede biraz tereyağı biraz da zeytin yağıyla birlikte 2 diş sarımsağı öldürdükten sonra mantarları atıp sularını salana dek iyice kavurdum. Mantarların suyu çekilince içine 2 kaşık un ekledim ve iyice karıştırdıktan sonra 1,5 su bardağı tavuk suyu, 5 bardak da sıcak su koydum. Tuzunu karabiberini de ekledikten sonra kaynayana kadar karıştırdım. Kaynayınca ocağın altını kıstım ve 20 dakika o şekilde pişmesini bekledim. Ardından ocağı kapattım, bir 20 dakika daha dinlendirdikten sonra içine bir su bardağı krema koyup karıştırdım.

Bu süreç tam olarak 55 dakika sürdü. Ardından Güzide’yle birlikte afiyetle yedik. Büyük ihtimalle bugüne dek yaptığım en güzel kremalı mantar çorbasıydı.

Bu 55 dakika süresince bana eşlik eden şey ise cebimdeki telefona taktığım kulaklıklarla ilk kez dinlediğim yeni LEPROUS albümü “Pitfalls”du. Yayınlanan kliplerden ve Einar’ın açıklamalarından yeni albümün LEPROUS’ın bildiğimiz karakterinden bir miktar uzak olacağı izlenimini çıkarmıştım. Grup elbette ki bir anda retro thrash ya da senfonik power metal yapmaya başlamayacaktı, ancak görünüşe göre tahmin ettiğimiz LEPROUS’la da karşılaşmayacaktık. Grup bizi baştan uyarıyor, çıktığı gün “Load” dinleyip bunalıma giren METALLICA hayranları gibi tansiyonumuz çıkmasın diye bize “hazır olun” diyordu.

Albümü ilk dinleme tecrübemin en heyecanlı kısmı, mantarlara eklediğim 2 kaşık un topaklanmasın diye hızlıca karıştırdığım andı. Tüm bu 55 dakika boyunca albümdeki hiçbir şey bana bu un topaklarını dağıtmak kadar heyecan vermedi. Başlayan her şarkıda LEPROUS’ı LEPROUS yapan bir şeyler bekledim; aksak ritimli bir şeyler, beklenmedik staccato rifler, Baard’dan stüdyoya gidip davul başına geçmemi sağlayacak türde bir şeyler, “oha bu şarkı canlıda manyak olur” dedirtecek bir şarkı…

Beklediklerimin, “hadi artık bu şarkıda bir şeyler olsun”larımın HİÇBİRİ gerçekleşmedi. Mantar çorbası yapmanın birbirinden kolay adımları inatla albümden daha heyecan verici olmayı sürdürüyordu. Einar kulağımda “aaaaaağıağıağaaaaa” diye içini parçalıyordu ancak ben bundan etkileneceğime “ulan bir de taze fasulye mi yapsam” diye düşünüyordum.

Albümü tekrar başlattım. Fasulyeleri yıkamış, uçlarını kesip ortadan ikiye bölüyordum. Şarkıların bazılarının LEPROUS’ın bugüne dek yaptığı en sıradan, en bayık şarkılar olduğunu düşünmeye başladım. Özellikle “I Lose Hope” ve “Observe the Train”den öylesine irite olmuştum ki, trafikte saçma bir şey yapan aracın şoförünün tipine bakma isteği gibi telefonumu cebimden çıkarıp şarkıların adına baktım. “Adlarını öğreneyim de bir daha yanlışlıkla açmayayım” diye bile düşündüm. Fasulyeye koyacağım malzemeleri hazırladığım bu ikinci dinlemede, ilk dinleyişte fark edemediğim güzellikler arıyor, aşırı karakteristik bir sound’u olan LEPROUS’ı kanıksama ve heyecan duymama noktasına gelmiş olma ihtimalinin tatsızlığını aklımdan çıkarmaya çalışıyordum. Albüm gerçekten de Einar’ın dediği kadar kişisel olduğu için mi bu kadar etkilenmiyordum, yoksa LEPROUS konusunda doygunluğa mı ulaşmıştım? Albüm misal bir “Coal” veya “The Congregation” ayarında bir şey olsaydı da anca bunun biraz fazlası mı heyecanlanacaktım?

LEPROUS? Sen hayırdır? Ahmet? Ben hayırdır?

Hayır, olay bu değildi. Daha 3 ay önce İstanbul’da LEPROUS’ı canlı izlemiş ve doyamamıştım. Daha 2 hafta önce Olimpos’a doğru araba kullanırken “From the Flame” dinleyip “Yuuul faynd miii hiırr VEEEN AYM GAAAAN!” diye çığırmıştım. LEPROUS’a bayılıyordum ve gruba olan sevgim bu “şimdilik” alışılmayacak gibi gözüken albümle sarsılmayacaktı elbet. Ama bir yandan da albüm gerçekten fazlasıyla yadırganmaya müsaitti. “Pitfalls” için yazılan incelemelere baktım. Bir miktar 8,5, bir sürü 9, birkaç da 9,5 gördüm. Basın albümü beğenmişti. Peki bu güzel grubu 8-9 yıldır dinleyen, her şarkısını ezbere bilen ben ne zaman lütfedip albümü beğenecektim?

Gözlerimi Einar’ın içli bağırışları değil, fasulye için doğradığım soğanlar yaşartıyordu ve bu durum beni yaralıyordu. “Oğlum hadi yap bir şeyler lan, ilk dinleyişte fark etmediğim bir şeyler çıkart karşıma” diye düşünüp duruyordum.

Albümü tekrar dinledim. Sonra tekrar, tekrar, tekrar. Her yeni dinlemede “Pitfalls”un ilk dinlememdeki kadar sıradan olmadığını görmeye başladım. Elbette ki önceki albümler kadar şok edici bir etkisi yoktu; onlar kadar progresif, sıra dışı, alışılmadık değildi. Ve yavaş yavaş yelkenleri indirmeye başladığımı hissettim. Albüm kendini bana açıyordu. Albümü baştan sona değil, her şarkıyı arka arkaya üçer dörder kez tekrarlayarak dinledim. Öncelikle ilk dinleyişte aşırı uzak bulduğum “I Lost Hope”u ve “Observe the Train”i benimsemeye başladım. LEPROUS bu şarkılarda neredeyse “OK Computer” dönemi RADIOHEAD’e yakın duran kırılganlıkta şeyler sunuyor, birlikte turladıkları kankaları RANDEZVOUS POINT’e aşırı benzeyen bir pamukluğa, sadeliğe bürünüyordu.

Bu uzunca girişten sonra nihayet albüm incelemesine başlayabilirim.

“The Congregation”dan sonra gelen “Malina”daki sadeleşme ve belirli açılardan naifleşme, kırılganlaşma trendi “Pitfalls”da dramatik bir yükseliş göstererek albümün genel LEPROUS çizgisinin dışında konumlanmasını sağlıyor. Elbet yine isyanlar, patlamalar var ancak genel itibarıyla “Pitfalls” gerçekten de çok kişisel bir albüm. Einar’ın depresyona girdiği ve sonra kendini bulmayı başardığı bir dönemden bahsettiği için, bize sıradan gelen ancak Einar için çok fazla şey ifade eden pek çok bölümle dolu olduğu ortada. Bu açıdan bakınca, “Pitfalls”u “In the Passing Light of Day”in PAIN OF SALVATION diskografisinde durduğu yerde görebiliriz. O albümde de Daniel Gildenlöw ölüme yaklaştığı çok karanlık bir dönemi anlatıyor ve albümü o dönemden arınma aracı olarak kullanıyordu. Einar Solberg de “Pitfalls”u çok bariz şekilde, ne düşünüleceğini pek de umursamadan, hak edilmiş bir bencillik eşliğinde bir araç olarak kullanıyor.

Burada eleştirilebilecek noktalardan biri, LEPROUS’ın giderek Einar’ın solo projesine dönüşüyor olması olabilir. Esasında bunda bir sakınca yok, zira şarkıları, sözleri Einar yazıyor. Davulları bile temel olarak Einar planlıyor. Bu ortamda Einar’ın ne isterse onu yapmasından doğal bir şey olamaz. Ancak LEPROUS’ın grup kimliği açısından bu ne kadar olumlu bir şey, o düşünülebilir. Misal bu albümde Einar albümün bu şekilde minimal, sivrilikleri olmayan, kırılgan bir şey olmasına karar vermiş ve dolayısıyla diğer elemanlar da bu şekilde hareket etmiş. Bestelerden bağımsız olarak, bir LEPROUS ve Baard Kolstad hayranı olarak Baard’ın bu albümde neredeyse bir metronum göreviyle yetinmiş olması hoşuma gitmiyor mesela. Aynı şekilde albümde akılda kalıcı, karakteristik bir rif olmayışı ve her şeyin Einar’ın vokallerine altyapı olarak tasarlanması da bir miktar buruyor. Ama bunları bir kenara bırakır ve albümü Einar’ın yapmak zorunda olduğu bir deşarj, iç dökme aracı olarak görürsek, LEPROUS bu albümü iyi ki de yapmış diyebiliriz.

Biraz derinine inersek, epey buhranlı bir albüm olan “Pitfalls”da Einar’ın gövde gösterisi gibi bir vokal performansına imza attığını görüyoruz. Müzik de dâhil pek çok şeyin en büyük katili olan kanıksama ve şımarma tuzağına düşüp “aman yeaea yine aynı bağırışlar işte” dersek bu albüm de dâhil olmak üzere LEPROUS’ın bundan böyle çıkaracağı hiçbir şeyden heyecan duymamamız gayet olası. Aynı şey elbette ki sayısız grup için geçerli… Ancak bu şekilde bakmayıp Einar’ın bu iç dökme ve kendini rahatlatma seansına kattığı muhteşemlikleri görürsek, albümün hiç de öyle sıradan olmadığını anlayabiliriz. Klip olarak yayınlandıklarında “meh” gelen şarkılar da dâhil olmak üzere albümde gerçekten çok güçlü parçalar var. Bunlardan biri olan “Alleviate”in 2.57’sindeki vibratolu yoddle olayı gibi harika süslemeler de dâhil, Einar bu “vokal albümü”nü zenginleştirip albüme boyut katmak için elinden geleni yapmış

Tabii tüm bunlar bu kişisel albümü sindirip sindirememenizde bitiyor. Grubun alışık olduğunuz şeylerin büyük bir kısmını törpülemiş oluşunu kabul etmemeniz ve bu yüzden “Pitfalls”u, Einar’ı, hatta LEPROUS’ı affetmeyerek albümü gömmeniz de gayet kabul edilebilir. Çünkü adamlar bu zamana kadar gerçekten çok enteresan, çok karakteristik şeyler sundular ve şimdi bu cicileri bize inatla vermiyorlar, bizi uyuz ediyorlar. Yine de ben yazının başında anlattığım olumsuz hislerimin çok da çaba sarf etmeden kendiliğinden olumluya dönmesinden, genel olarak hepimizin bu yanılgıya düştüğüne, bazı şeylerin hakkını hiç vermediğimize inanıyorum. Bugüne dek sevdiğimiz, hayran olduğumuz bir grubun bestecisi zamanında sıkıntılı bir süreç yaşamış ve bunu irdelediği bir albüm yapmış, biz de birkaç dinlemeyle bunun değerini saptadığımızı düşünüyoruz. Nerede kaldı sadakat, nerede kaldı değer bilme? Biz nasıl müzikseveriz?

Sanırım bazen kendimize çok güveniyoruz ve uzun, derin bir geçmişe sahip bir yaratım hakkında çok kısa sürede kesin bir yargıya varma cüretini gösteriyoruz. “Bu ne amk?” diye başlayan “Pitfalls” deneyimim, 15-20 arası dinlemenin ardından albüme aşağıdaki puanı vermemle sonuçlandı. Sanırım bu kadar fazla ürün ve uyarıcı olunca bu yanılgıya hepimiz düşüyoruz.

Bence biraz sakin olmalı, şöyle bir nefes almalıyız. Tıpkı LEPROUS’ın da “Pitfalls”da yaptığı gibi.

Not: Geçtiğimiz Temmuz ayında Zorlu %100 Studio’da tüm biletleri satılan bir konser veren LEPROUS, gösterilen ilgiden dolayı, neredeyse 7 ay dolmamışken tekrar ülkemize geliyor, üstelik bu kez ana sahnede çalıyor. LEPROUS 13 Şubat’ta Zorlu PSM Turkcell Sahnesinde olacak.