2005-2015 arasındaki çoğunluğu et kafalı deathcore furyasının sona ermesi ve elekte kalan kafası çalışan gruplarla yola devam edilmesinden çok memnunum. Birbirinin aynısı sayısız grup dönemin rüzgârından faydalanmak ve turnelere çıkıp hardcore dancing yapan ergenler sayesinde ekmek yemek amacıyla bire bir aynı müziği aynı prodüksiyon ve aynı imajla yaparak türü bir güzel piç ettiler. Günümüzde türün ayakta kalan isimlerine baktığımızda ya SUICIDE SILENCE, WHITECHAPEL gibi bir sulanma/sakinleşme ya da bilakis hayvan gibi sertleşmeyle karşılaşıyoruz. THY ART IS MURDER ekstremlik dozunu giderek artırıyor, söylemlerini sertleştiriyor; FIT FOR AN AUTOPSY tema olarak karanlık taraflara eğiliyor ve müziğini derinleştirme yoluna gidiyor.

Bir önceki albümü “The Great Collapse”te gelebilecek eleştirilere bakmadan bariz bir GOJIRA etkilenimi barındıran ve GOJIRA’ya özgü rif karakterini birden fazla şarkıda uygulayan grup, bu sayede önceki işlerinde sunduğu müzikten daha epik ve ezici bir hüviyete bürünmüştü. Nuclear Blast etiketiyle çıkan yeni albümleri “The Sea of Tragic Beasts”te ise FIT FOR AN AUTOPSY’nin yine birtakım taze fikirler denediğini görüyoruz.

Öncelikle FIT FOR AN AUTOPSY’nin son iki albümünde öne çıkardığı “Sonumuz yakın”, “insanlık olarak kaçınılmaz bir yıkıma doğru gidiyoruz” havası bence FIT FOR AN AUTOPSY’nin kurtarıcısı olan ve grubun dış çevrelerce de ciddiye alınmasını sağlayan bir olay. İki albüm öncesine kadar pek çok açıdan çeşitli muadilleri varmış gibi görünen grup, bu “felâket tellalı” yaklaşımıyla daha ciddiye alınası bir profil çiziyor.

“The Sea of Tragic Beasts”in türündeki diğer pek çok grubun albümünden farklı durmasını sağlayan çeşitli unsurlar var. Bunlardan biri, vokalist Joe Bodalato’nun anlatıcı rolüne bürünmüş havası veren vokalleri. Ben FIT FOR AN AUTOPSY’yi dinlerken vokallerin gerçek hayatta referansları bulunan bir tükeniş hikâyesi anlattıklarını hissediyorum. Bunun oluşmasını sağlayan olaylardan biri bu albümde grubun clean vokallere epey önem vermesi ve hiç öyle cıvıklaşmadan, sulandırmadan gayet mantıklı clean vokaller kullanması.

Mesela “Mourn”da karşımıza çıkan bu tür vokaller, misal bir CATTLE DECAPITATION’ın çok daha vahşice söylediği melodik harsh vokallerin daha düz söylenmiş hâli gibiler. O şarkıda gayet işe yarayan ve şarkının dramatik tarafına güç katan bu vokaller, “Your Pain is Mine”da ise bence biraz ince bir çizgiden yürüyorlar. Bu şarkıdaki bağırmalı clean vokal kısımlar biraz tehlikeli yerlere varmak üzereyken neyse ki daha fazla uzatılmadan durduruluyorlar. Özellikle şarkının ortalarındaki bağırmalı kısım az daha uzasaymış neredeyse bir PARKWAY DRIVE şarkısına dönüşüp akabindeki break down’la konserleri şenlendirecekmiş hissi veriyor, ama grup olay buralara varmadan nokta koymasını biliyor.

Bunun dışında albümün son derece karamsar, mahvolacağımız gerçeğini kabullenmiş bir hâli var. Bunu sağlayan en önemli şey grubun “deathcore grubu break down çalar, sabahtan akşama kadar staccato rif çalar” mantığının dışına çıkıp liberal bir rif karakteri benimsemesi. Bu sayede şarkılar birbirinden ayrışıyor ve farklı özelliklerle öne çıkmasını biliyorlar. Misal gayet düz mantıkta bir iskeleti ve nispeten tekdüze bir trafiği olan “Warfare” şarkısı bile içindeki zekice fikirler sayesinde epey gaz bir şeye dönüşüyor. Şarkının gayet düz, beklendiği şekilde ilerleyen ilk 55 saniyesinin 56. saniyedeki minik ama çok akıllıca bir davul fikriyle birden hayvan gibi groove kazanması, enteresanlaşması falan FIT FOR AN AUTOPSY’nin ne yaptığını bilen bir grup olduğunu açıkça gösteriyor.

Albüme dair başlarda beni tedirgin eden konu, “The Sea of Tragic Beasts”in bir önceki albüm kadar bariz, apaçık şekilde etkileyici olmamasıydı. İlk 2-3 dinlemede bazı şarkıları biraz özelliksiz buldum, ister istemez “The Great Collapse”le karşılaştırdım. Ancak dördüncü dinlemeyle birlikte her şarkı bana tek tek meramını anlatmaya başladı ve zaten sonra da iş çığırından çıktı. “The Sea of Tragic Beasts”in en güzel tarafı da aslında bu; adamlar deathcore’u kurallarına göre oynamıyorlar ve bu kaybetmişlik, yitip gitmişlik edebiyatı sayesinde olayın yoğunluk, derinlik dozunu iyicene artırıyorlar. Misal “Birds of Prey”, bence sıradan bir şarkı gibi başlıyor ancak yarısına doğru kendini belli etmeye başlayan kederi sonlara doğru belirginleşiyor ve 3.30’dan sonra da albümün en “bittik biz beyler” anlarını yaşatıyor, paramparça ediyor. Aynı şekilde kapanışı yapan “Napalm Dreams” de deathcore âleminde belki de sadece FIT FOR AN AUTOPSY’nin üstesinden gelebileceği bir kalbe hançer saplama hissi barındırıyor. GOJIRA etkisinin çok bariz gözüktüğü bu şarkı da hem clean vokal yapıp hem de türe bir şeyler katabileceğinizi gösteren cesur bir yapıt.s

“The Sea of Tragic Beasts” bence “The Great Collapse” kadar etkileyici, atmosferli bir albüm değil ancak en az onun kadar dinleme isteği uyandıran, sürükleyici ve en önemlisi de kendi kendini sınırlamayan bir albüm. Deathcore’un günümüzde belli başlı ustalarca ayakta tutulduğu düşünüldüğünde FIT FOR AN AUTOPSY’ye önemli bir görev düşüyor ve onlar da bunu layıkıyla yerine getiriyor, türün şanını kurtaran isimlerden biri oluyorlar.