Oğuz Sel

İlk albümüyle ortalığı dağıtması gerekirken PA gibi birkaç yayın haricinde tanıtımı yapılmayan Catacombes adlı tek kişilik black metal oluşumunu anımsarsınız. Geçenlerde oluşumun başındaki Antoine Guibert kişisinin bu aralar hangi işlerle uğraştığını merak edip araştırdığımda, karşıma D’un Autre Temps çıktı. Müzisyenin Onirism adlı projesiyse başka bir yazının konusu olacak ileride.

D’un Autre Temps, atmosferik black metal başlığı altında yer alsa da farklı alt türlerle de kol kola girmekten pek çekinmiyor. 2018 kışında Quebec’te hazırlığına başlanan ve takip eden süreçte kaydedilen “Nos Mémoires” albümün adından da kapağından da tahmin edebileceğiniz üzere hüzünlü, kederli bir içeriğe sahip. Guibert, biriktirdiği dertli tasalı rifleri bu albümde toplamayı uygun görmüş ancak doğrudan bir ağlaklığa sırtını dayamak yerine, zaten son derece başarılı olduğu isyankâr ve gaza getirici black metal parçaları hazırlama kabiliyetinden de yardım alarak eserlerin daha dinamik bir hâle gelmesini mümkün kılmış.

7-8 dakika süren şarkılarda çok kısa lirikler kullanan ve söz yazarlığını geri plana atıp bir bakıma müzisyenliğini konuşturmayı tercih eden sanatçı, bir süre sonra takibinde zorlanacağınız kadar çok katman kullanmış kimi eserlerde. Bunu kötü anlamda söylemiyorum tabii. Şarkılarda sizi yakalayan bir nokta oluyor, o devam ederken “Burası da süpermiş,” diyeceğiniz bir kısım daha başlıyor, hop, ardından bir bölüm daha bir bölüm daha… Belki kayıt sürecinde gelen bir ilhamla belki de şarkıların tasarım aşamasında böyle bir fikri uygulamayı uygun görmüştür Guibert ama sonuç olarak yaptığı şey, gayet başarılı.

Karşımızda black metali layıkıyla yapan, haşin, gaddar biri olsa da müzisyenliğinin getirdiği yalınlığı, zarafeti de yer yer açık ediyor Guibert “Nos Mémoires” aracılığıyla. Ağır aksak giden şarkılara lead gitarla öyle pasajlar ekliyor ki ilgili kısımları sarıp sarıp baştan dinliyorsunuz. Parmaklarını gitar klavyesinde yavaşça hareket ettirişindeki narinlik bana, kirin pasın içinde oyuncak bebeğini oyun icabı uyutup üstünü bir bez parçasıyla örtmeye çalışan küçük bir kız çocuğunu anımsatıyor. Gerçi albümün adı da “Anılarımız”dı değil mi? Eh, buradan da bakınca şarkılar görevini başarıyla gerçekleştiriyor diyebiliriz sanırım.

43 dakika süren albümde, son parçayı diğer eserlere göre zayıf bulduğumu sözlerime eklemeliyim. Bunun haricinde, özellikle ikinci şarkıdaki klavyeli kısımlarda seçilen ses tonunu çok sevemediğimi de belirteyim. Sert ve köşeli bir lead tonu yerine daha çevreleyici bir dijital string veya pad daha iyi olabilirdi belki. Diğer yandan, sanatçı tüm enstrümanları kendi çalmış, vokaller de kendine ait. Albümün kapağında da onun imzası var; tebrik ve takdir edilesi bir emek söz konusu yapımda.

Her ne kadar şu sıralar havalar epeyce şaşmış, kış soğuklarını beklerken bize ziyadesiyle pastırma sıcakları yaşatıyor olsa da kış adım adım yaklaşırken, bu albümü çevirmeye başlayabilir, soğuğun getirdiği hüznü, “Nos Mémoires” ile farklı bir boyuta taşıyabilirsiniz. Tabii müzisyenin hazırladığı eserleri şu veya bu şekilde beğeniyorsanız, diğer projelerine de zaman ayırmanızı öneririm, ayırdığınız zamana değecek işler mevcut oralarda da.