Tam olarak bir vizyon işi ALCEST. Neige’nin bundan 20 yıl önce temelini attığı ve yıllar içerisinde üzerine koyarak tamamen kendine ait bir şeye dönüştürdüğü bir kavram. İçinde black metal de var dream-pop da. Shoegaze de var post-rock da. Ve en önemlisi de bunların hepsini bir arada, kardeşçe yaşayarak ALCEST müziğini oluşturabiliyor olması.

“Souvenirs d’un autre monde” gibi devrimci bir albümle başlayan bu yolculuk, “Écailles de lune” ile iyice pekişmiş ve şahsen en sevdiğim ALCEST albümü olan “Les voyages de l’âme” ile ALCEST’in en saf hâline dönüşmüştü. Neige olayın black metal dinamikleriyle biçimlenen kısmını, son derece kırılgan bir karakterle sunuyor ve ortaya nostalji, melankoli, keder, hırs, sevinç gibi pek çok duyguyu bir arada sunan bir müzik çıkıyordu.

Neige ALCEST’in müziğindeki optimizmi hiçbir zaman eksik etmedi aslında. Yürek parçalayan haykırışlarla dolu “Là où naissent les couleurs nouvelles” gibi bir şarkı barındıran “Les voyages de l’âme”da bile gerekli noktalarda aydınlık yarınların emareleri görülebiliyordu. Dönem itibarıyla grubun bu tarafını kendine daha yakın gören Neige, 2014 yılında çıkardığı “Shelter”da haykırışları, ızdıraplı vokalleri bir kenara bırakmış ve uçları çok daha yumuşatılmış bir albüm sunmuştu. Bundan sadece 2 yıl sonra çıkan “Kodama”da ise Neige tekrar özüne dönmüş ve yürekleri dağlayan haykırışlarını, daha black metal karakterli bir anlayışla tekrardan karşımıza çıkarmıştı.

Belli ki ALCEST Neige için müzikal bir paletti; istediği unsurunu istediği oranda ve istediği zaman kullanabildiği, bileşenlerini dilediğince karıştırıp yeni renkler üretebildiği bir palet.

Kapağında kederli bir harpy gördüğümüz “Spiritual Instinct”, ALCEST’in müzikal yolculuğunun en hatları belirgin, net, neyse o olan parçalarından biri. Öncelikle karşımız daha önce görmediğimiz kadar rif odaklı bir ALCEST var. Katmanlı ses pasajlarına, melodik geçişlerine alışık olduğumuz ALCEST, bu yaklaşımı ilk andan görmemizi sağlayan “Gece Yarısı Bahçeleri” ile açılan “Spiritual Instinct”de gayet belirgin bir rif anlayışı sunuyor. Öyle ki, yayınlanan ilk single “Protection”da MASTODON, ikinci single “Sapphire”da ise neredeyse BARONESS’i akıllara getiren rifler duymak mümkün.

Bunun yanı sıra “Spiritual Instinct”de açıkça hissedilen bir “kendiyle hesaplaşma” havası da var. Albüm kendi içinde bir mücadele, bir çatışma barındırıyor. İsminden de anlaşılacağı gibi insanın içindeki ruhani içgüdüleriyle olan etkileşimini konu eden albüm, bu mücadeleyi yansıtabilmek adına daha bir silah görevi gören, çatışma bileşeni görevi üstlenen riflere yaslanıyor. Majör ve minör gamların sürekli iç içe kullanıldığı albüm, bu yönüyle de önceki ALCEST albümlerinin sahip olduğu nostaljik, umutlu, dalgalı ruh hâlini yansıtıyor.

Son olarak da albümün prodüksiyonundan bahsetmek istiyorum. “Spiritual Instinct”de gerçekten enfes bir prodüksiyon var. Üst üste binen onca katman o kadar güzel ayrıştırılıyor, her enstrüman öylesine temiz geliyor ki sırf bu yönüyle bile albüm insana umut veriyor, gözünü gönlünü açıyor. Şu “Protection”ı açın ve iyi bir kulaklıkla yüksek sesle dinleyin. Bu ne kadar canlı ne kadar organik bir trampet sound’udur, gözünüzü seveyim. Winterhalter’in her vuruşunu ayrı ayrı yanı başımızdaymış gibi, içimizde yankılanıyormuş gibi hissetmek cidden harika.

“Spiritual Instinct” çok iyi bir albüm. Bu konuda fazla kafa yormaya gerek yok. Neige ne yaptığını çok iyi yapıyor ve önceki işlerinden farklı tatlar kattığı bu albümü de %100 ALCEST yapmayı başarıyor. Bunun sebebini Neige’in gerçek anlamda iyi bir insan ve gerçek bir sanatçı oluşuna bağlıyorum. Gitarını eline aldığında belli ki çok odaklanmış bir ruh hâliyle beste yapıyor ve müzikal vizyonunu renkten renge atlayarak yansıtıyor. “Spiritual Instinct” önceki ALCEST albümlerinin aksine son derece sade, düz ve siyah bir kapağa sahip olabilir, ancak içeriğinde pek çok renk, pek çok doku olduğu gün gibi ortada.